Pam: 'Is dit nou een flirt of is dit zakelijk?'

Carola zat spontaan aan de thee met haar aanstaande schoonouders, Julie is even date-moe en Pam flirt erop los met collega Jeppe bij het koffieapparaat.

"Doe de deur maar dicht hoor", lacht Jeppe. Hij zit al met zijn laptop in de aanslag en zelfs een koffie voor mij. Zelfverzekerd schuift hij het kopje naar me toe. "Met een chocolaatje, speciaal voor jou."

"Wat lief van je", glimlach ik. "Dank je wel." Ik kies bewust voor de andere hoek van de tafel.

"Zo zo, ben je bang dat ik bijt?", plaagt Jeppe.

"Anderhalve meter he", antwoord ik. "Ik vind het eigenlijk best stom dat heel Nederland thuiswerkt om die tweede golf te voorkomen en dat wij hier gewoon moeten komen opdraven omdat de grote baas niet durft te vertrouwen op onze output."

"Kom om zonnestraaltje, niet zo nukkig. Ik heb geen corona, dus kom nou maar gewoon wat dichterbij zitten. Ik heb al een aanzet gemaakt voor de presentatie en die kun je vanaf daar echt niet goed zien."

Zwijgend schuif ik aan. Hij draagt een lichtblauw overhemd met van die grote manchetknopen.

"Mooi he? Is het familiewapen. Er zijn maar drie mensen in Nederland die deze knopen hebben. Mijn opa, mijn vader en ik."

Ik merk dat mijn aandacht vooral gaat naar Jeppe’s grote handen. Mooie rechte vingers heeft hij, mannelijk en niet te dik. Of te dun, dat vind ik helemaal niks. Heel even komt Thijs weer voorbij. Zijn handen waren ook altijd zo mooi als hij piano voor me speelde.

We vliegen die presentatie door. Jeppe is zichtbaar onder de indruk van mijn aanvullingen en we zijn in een winning mood. "We pakken ze in morgen!", lacht hij. En ondertussen pakt hij mij in, met z’n knappe hoofd.

"Dit gaat he-le-maal mis met knappe Jeppe", typ ik even later in de groepsapp. "Afstand houden ho maar. Ik zat zelfs met mijn knie tegen zijn been aan. Alsof het een date was!"

Op datzelfde moment stuurt Julie een plaatje van een zeeman in een hagelwit uniform. "Ik zet koers op deze expat. Hij heet Marcos en ik hoop op een behouden vaart."

De rest van de middag komt Jeppe nog een keer of tien langs mijn bureau gelopen en gaat hij toevallig net koffie halen als ik ook opsta. Of denk ik dat maar? Ondertussen schiet mijn planning voor geen meter op. Ik moet echt even focussen nu, want ik wil deze klus goed doen.

Weekendje Ibiza

Om half negen klinkt het vertrouwde inbeldeuntje. Alle drie zitten we in hoody en legging, maar toch bellen we met beeld. "Mooierds!", lacht Julie. "Ik word zo blij van jullie!"

"Julie!", roept Carola. "Hoe is het met Kapitein Iglo? Word je ook blij van hem?" "Hij appt heel gezellig, ja. Ook goed voor m’n Engels hoor, al die expats."

"Magic Mike wil een weekendje weg met me", glundert Carola. "Dus ik zei: doe maar Ibiza."

"En?", vragen Julie en ik tegelijk.

"Nu is-ie ineens helemaal stil!", schatert ze. En wij gieren mee.

"Hij is vast Air Miles aan het tellen", grap ik.

"Of lege flessen terug aan het brengen", grinnikt Julie.

"Nou, ik vind het wel romantisch hoor", vervolgt Carola.

"Ohh schatjes, ik wil met jullie ook een weekendje weg", roep ik. "Kunnen we niet iets spontaans inplannen, tijdens een weekend waarin jullie allebei geen kinderen hebben?"

"JAAA", klinkt het in koor. We appen meteen allerlei mogelijkheden op en neer en binnen een kwartier hebben we besloten. Het wordt Maastricht. Lang genoeg rijden voor het roadtrip-gevoel en het lijkt met een beetje goede wil nog op Frankrijk ook.

Julie gooit er meteen een datumprikker overheen. Zo fijn.  

Ping!

"Wie krijgt er een appje van haar secret lover?", vraagt Carola.

Ik krijg een rood hoofd.

"Jeppe vraagt hoe ik het vond gaan vandaag", lees ik voor. "Is dit nou een flirt of is dit zakelijk?"