Noor (29) schrok wakker van explosie Beiroet: 'Dacht dat oorlog was uitgebroken'

"Het moment van de explosie zelf is moeilijk terug te halen. Ik begin het me nu langzaam weer te herinneren", vertelt de 29-jarige Noor, een Nederlandse onderzoekster die in Beiroet woont, aan RTL Nieuws.

Handen over het hoofd

Handen boven het hoofd en wachten tot wat er gaat komen: dat is het eerste wat ze deed. "Eén seconde was ik overdonderd. Het eerste wat ik dacht: het is oorlog."

Maar er volgde geen tweede klap. En er viel niets op haar hoofd. Enigszins verbaasd sprong ze op en liep ze een rondje in de kamer. Die lag overhoop, alle ramen waren gesprongen. 

"De adrenaline in mijn lichaam was in één keer zó hoog. Dat voelde ik aan mijn benen. Ik had de hele nacht niet geslapen, maar ik was klaarwakker. Ik dacht: ik moet nu wegvluchten en zie dit huis nooit meer terug."

Helder nadenken

Schoenen aandoen, geen slippers want er ligt glas – dat fluisterde ze zichzelf in. "Ook wel bijzonder dat je in zo’n situatie veel over jezelf leert. Ik was in paniek, maar ik kon dus wel helder nadenken. Daar ben ik nu blij mee", zegt ze voorzichtig lachend. Voor ze naar buiten rende, pakte ze ook nog snel wat geld mee.

Buiten trof ze vooral chaos aan. Al zes jaar woont ze in Libanon, maar zoiets had ze nog nooit meegemaakt. "Mensen zaten onder het bloed, sirenes gingen af. Ik dacht: andere mensen hebben hier vast meer ervaring mee. Maar niemand wist wat er aan de hand was."

"Het stelde mij wel gerust dat ik bekende gezichten zag. Alleen zijn wilde ik hoe dan ook niet. Er werd door elkaar geroepen: is het een raket? Een autobom?"

Ze is even stil aan de telefoon, op de achtergrond klinkt glasgerinkel. "We zijn nu vooral aan het opruimen. Mijn huisgenootje is inmiddels ook thuis, zij heeft alleen een kleine schaafwond."

Opruimen en doorgaan

"Voor nu is het: opruimen en doorgaan. Ik ben vooral zo opgelucht dat we niet ernstig gewond zijn. Vannacht kunnen we in ieder geval niet hier slapen. We weten nog niet waar wel, maar er zijn genoeg vrienden in de buurt waar we terecht kunnen."

De haven waar de explosie plaatsvond, is geen onbekend terrein voor Noor. "Ik ken de plek goed. In de buurt zitten veel cafés en restaurants. Jongeren komen er vaak. Ik heb nog niet goed gekeken naar de beelden van de schade. Dat kan en durf ik nog niet. Maar het zal ooit toch wel moeten."

Op de vraag of ze beseft wat ze heeft meegemaakt, is ze even stil. Dan volgt een zucht. "Het is allemaal zo snel gegaan. Ik ben zo benieuwd of morgen het besef wél komt. Dat ik ooit zou wakker schrikken van een explosie die zoveel levens heeft gekost, had ik nooit kunnen bedenken."