Juridische middelen die lang stof lagen te verzamelen, worden door EU uit de kast getrokken (economist.com)

Zeg progressief liberaal jij bent wel helemaal gekanteld qua standpunt. In ieder geval goed je kritisch bent geworden op de EU. Alleen wel heel erg laat.

Artikel:

"'Als je in het eerste bedrijf een pistool aan de muur hebt gehangen, dan moet het in het volgende worden afgevuurd.' Deze regel van Anton Tsjechov over schrijven is een goede. De Russische auteur zou bij het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie wanhopig zijn geworden. Met 154 pagina's in de geconsolideerde versie is het nogal lang. Het proza ​​mist punch. Wat nog belangrijker is: het is bezaaid met ongebruikte 'vuurwapens'. Krachtige wapens liggen stof te verzamelen in de legale wapenkast van de EU. Artikel 222 verplicht alle EU-staten om in te grijpen en te helpen als een wanhopige lidstaat erom verzoekt, wat er nog geen een heeft gedaan. Nationale hoofdsteden kunnen elkaar voor het Europees Hof van Justitie dagen, hoewel niemand het heeft geprobeerd. Zelfs de contouren van een EU-leger zijn er, als de leden dat willen - en het is er dus enkel niet omdat ze dat nog niet willen.

Nu kijken Europese ambtenaren echter opnieuw naar het arsenaal. Tot dusver ongebruikte, over het hoofd geziene of opnieuw geïnterpreteerde regels vormen de wettelijke basis voor hernieuwde pogingen om het blok te integreren op tot enkele maanden geleden onmogelijk geachte wijze. Dergelijke regels werden gebruikt om de EU in staat te stellen 750 miljard euro aan collectieve schuld aan te nemen en vervolgens aan de lidstaten te overhandigen, met meer dan de helft van dat bedrag - 390 miljard euro - in de vorm van subsidies die niet zullen worden terugbetaald.
Dit plan druist op het eerste gezicht in tegen het duidelijke principe dat de EU niet aansprakelijk is voor de schulden van haar nationale overheden. Ambtenaren wezen echter op een vaag artikel waarin werd verklaard dat de EU het recht heeft "zichzelf de middelen te verschaffen die nodig zijn om haar doelstellingen te verwezenlijken en haar beleid uit te voeren". Het is een kleine voetnoot voor het ontstaan ​​van een de facto federaal tekort, wat waarschijnlijk de grootste constitutionele sprong van de EU is sinds de oprichting van de euro.

Soortgelijke vindingrijkheid is aan de gang als het gaat om de bevoegdheden van EU-staten om een ​​veto uit te spreken over wetgeving die ze niet leuk vinden. Op dit moment kan elke nationale regering een EU-belastingbeleid blokkeren. Nu overweegt de Europese Commissie een regeling die individuele bezwaren zou omzeilen, als het belastingbeleid van een land de interne markt verstoort - een tot dusver ongebruikt onderdeel van het Verdrag. De dreiging is duidelijk: als de belastingregeling van een land zo genereus is dat het de gemeenschappelijke markt uit de hand laat lopen, heeft de EU het recht om het te corrigeren. Hetzelfde verhaal gaat op op het gebied van buitenland- en milieubeleid, waarbij een of twee lidstaten die hun hakken in het zand zetten, ambitieuze plannen kunnen ondermijnen. Op beide gebieden onderzoeken ambtenaren manieren om ervoor te zorgen dat een gekwalificeerde meerderheid van regeringen voorstellen kan doorvoeren, zelfs als een minderheid bezwaar maakt. "Het zou beter zijn om met een meerderheid een sterke en substantiële positie in te nemen in plaats van unaniem een ​​zwakke positie in te nemen met weinig inhoud", betoogde Josep Borrell, de EU-chef van het buitenlands beleid, in een recent interview.

Achterdeurintegratie is in zwang. De gedachte aan de grootschalige herziening van de EU-verdragen maakt diplomaten misselijk. Om de juridische grondslag van de Unie te veranderen, zou een golf van referenda in heel Europa nodig zijn, die vanuit het perspectief van de EU vaak niet goed afliepen. Voor een unie die in de jaren 90 en 2000 om de paar jaar haar constitutionele rulebook herschreef, is dit een probleem, vooral nu het huidige - het Verdrag van Lissabon - ouderdomstrekjes begint te vertonen. Sinds de inwerkingtreding in 2009 is er een eurocrisis geweest en gegaan, is een migratiecrisis opgelaaid en heeft een lidstaat de unie verlaten. In plaats van het Verdrag te verscheuren en opnieuw te beginnen, volgen EU-functionarissen Chekovs advies en gebruiken ze de legale wapens die er al lagen.

De strategie is elders succesvol geweest. Amerika biedt de beste analogie. Gedurende de 19e en 20e eeuw werd het recht van de federale regering om de handel te reguleren "met buitenlandse naties, en tussen de verschillende staten en met de Indiase stammen", gebruikt om de macht naar het nationale niveau te trekken. Het regelde alle soorten wetten, van het alledaagse (het reguleren van waterwegen) tot het transformationele (burgerrechten). In de EU speelt de interne markt een soortgelijke rol als de "handelsclausule" van de Amerikaanse grondwet, waarbij EU-instellingen het recht krijgen om zich te bemoeien met bijna elk gebied dat ze willen, onder het mom van bescherming van de handelsregels van de unie. De gemeenschappelijke markt brengt de EU-leden dichter bij elkaar, of ze dat nu waarderen of niet.

Stiekem verdrag
Toch heeft integratie 'onder de radar', nadelen. Het kan burgers frustreren. Tijdens de crisis in de eurozone waren Duitse en Nederlandse kiezers - en andere in heel Noord-Europa - stomverbaasd en geërgerd toen de clausules in de EU-verdragen die zogenaamd verboden tot bail-outs, zoiets ineens niet bleken te doen. De covid-19-regeling van € 750 miljard is gerechtvaardigd als een buitengewone, tijdelijke maatregel. Toch kunnen tijdelijke regelingen permanente bepalingen worden, zoals iedereen die de Eiffeltoren heeft bezocht, kan zien. Dergelijke tactieken zijn ook niet gegarandeerd legaal succesvol. Hoewel het Europese Hof van Justitie een motor van integratie is geweest, doet het niet moeilijk om de Commissie op de vingers te tikken als deze te veel vindingrijkheid vertoont. Pogingen van de Commissie om staatssteunregels - die oneerlijke subsidies aan lokale bedrijven verbieden - te gebruiken om de lichte belastingregelingen van landen als Ierland en Nederland aan te pakken, zijn verworpen. Geweren werken soms averechts.

Door het recht van lidstaten om vetorechtelijke plannen te verbieden te beperken, kan de integratie worden versneld. Efficiëntie brengt echter kosten met zich mee. Eenstemmigheid is een lelijk proces, zoals degenen die de vijfdaagse megasessie van de EU over het herstelfonds hebben bijgewoond, kunnen bevestigen, maar het zorgt wel voor acceptatie. Hoewel iedereen, van het machtige Duitsland tot het kleine Malta, offers moet brengen, wordt niemand gedwongen volledig te capituleren. Meer gebruik van gekwalificeerde meerderheden leidt tot een meer dwingende EU, betoogt Hans Kundnani van Chatham House, een denktank: landen die zich fel verzetten tegen beleid, moeten het desondanks toch volgen. Tijdens de migratiecrisis heeft de EU met gekwalificeerde meerderheid de vluchtelingenquota doorgedrukt. Hoewel het ruim binnen de regels lag, vermoeilijkte het een toch al lastige discussie. Het gebruik van vergelijkbare middelen voor onderwerpen als buitenlands beleid of belastingen, kan tot tegenslag leiden. Het afvuren van het pistool kan een betere plot opleveren, en misschien zelfs een effectievere EU, maar niet per se een mooier plot. Bij het hanteren van een pistool dient men voorzichtig zijn met het richten ervan.."

@1 ,

Tja, er valt weinig tegenin te brengen dat de huidige gang van zaken verre van democratisch is.

Al langer voorspeld het vierde rijk in oprichting.
Volg Omtzigt maar eens deze benoemt regelmatig de ondemocratische achterkamertjes politiek van de EU