Deze mensen waren op tragische wijze het slachtoffer geworden van de omstandigheden

Via de televisie komt de wereld soms op zijn lelijkst je huiskamer binnen. Zo zag ik dit weekend, het was in een of andere actualiteitenrubriek, beelden van tenten, tenten zo ver het oog reikte, en mensen, kinderen vaak nog, die zich zonder de meest basale voorzieningen moesten zien te redden op een plaats waar ze liever niet hadden willen zijn.

Het zag er afschuwelijk uit: doordat het onophoudelijk had geregend meanderden modderstroompjes tussen de tenten door, er waren sanitairgebouwen die ooit fris waren geweest maar waar nu een spoor van bruine voetstappen over de gescheurde tegelvloer liep. Bij een kraantje stond een rij kinderen met petflessen en jerrycans te wachten. Die vulden ze zodat ze bij hun onderkomen van doeken en zeilen in ieder geval schoon drinkwater hadden. Sommigen waren nog geen 5 jaar oud, zo oud als mijn zoon. Met hun verwijtende bruine ogen keken ze via mijn smart-tv zo mijn behaaglijke doorzonwoning met zonwering, hr-ketel uit 2014 en nabijgelegen uitvalswegen in. Deze mensen, dat was duidelijk, waren op tragische wijze het slachtoffer geworden van de omstandigheden, gedupeerden van de tijdgeest, getroffenen van door onvermurwbare politici opgestelde regels.

Er kwam een vrouw in beeld, ze zat voor haar tent, keek afgemat de camera in en zuchtte. ‘Eigenlijk hadden we nu in Cambodja moeten zitten.’ Ze schudde haar hoofd. ‘We zouden gister vliegen en dan drie weken backpacken met de kids. Maar ja, kerona, dus nou zitten we dan hier op camping ’t Koekenbikkertje in Biggekerke.’ De camera zoomde in op een kuipbarbecuetje naast de tent. Het stond tot aan de rand vol water. ‘Gister regen, eergister regen, vandaag regen, morgen regen, overmorgen regen... En ’s nachts ook regen. Ja, nu is het even droog’, de vrouw kwam weer in beeld, ‘maar op Buienradar stond dat het zo weer gaat regenen.’ Ze stak haar smartphone in de lucht. ‘Gister waren we naar de kaasboerderij en verder is hier niks.’

Dat de gevolgen van covid-19 afschuwelijk zouden zijn was al voorspeld, maar nu de eerste aerosolen zijn opgetrokken en de werkelijke omvang van de ramp zichtbaar wordt, is het toch wel heel erg schrikken.

Er zijn echtparen die nachtenlang in Van der Valk Diemen moeten logeren terwijl ze eigenlijk in Toscane horen te zijn. Complete gezinnen die in een all-inwaterparkresort in Alanya moeten zitten en nu noodgedwongen zijn uitgeweken naar een bungalowpark met slechts één glijbaan in het onverwarmde buitenbad.

Stuk voor stuk hardwerkende Nederlanders die dit niet hebben verdiend. Die aan hun lot zijn overgelaten op campings met een wegens het coronavirus aangepast animatieprogramma. Dan hebben die 500 vluchtelingenkinderen het zo erg nog niet. Voor wie niks verwacht is er ook niks wat tegenvalt. En daar is het tenminste nog lekker weer.