Kan er een Palestijnse staat komen? – gastcolumn Awi Cohen

Op 30 juni jongstleden verscheen op Jonet.nl mijn artikel over de motieven voor het van toepassing verklaren van Israëlische soevereiniteit op de Westbank. Salomon Bouman schreef daarop een tegenartikel. Volgens de titel van zijn artikel zou hij daarin uitleggen waarom die soevereiniteit geen goed idee zou zijn. Dat staat echter nergens in zijn artikel. Dat probeert slechts aan te tonen waarom mijn argumenten niet zouden kloppen. Gezien zijn rammelende onderbouwing vraagt dat om een weerlegging. Hieronder volgen de belangrijkste beweringen van Salomon Bouman – die vooral betrekking hebben op de mogelijkheid van een Palestijnse staat – en mijn reactie daarop.

‘Likoed-leiders zouden geen Palestijnse staat willen‘
Salomon Bouman beroept zich hiervoor op uitspraken van Menachem Begin en Yitschak Shamir. Dat is net zoiets als de standpunten van Joop den Uyl en Hans Wiegel van destijds bestempelen als het huidige PvdA en VVD-beleid. Want zaken veranderen. De huidige premier en partijleider van Likoed Benjamin Netanyahu heeft in 2009 en in 2019 duidelijk verklaard bereid te zijn om onderhandelingen te voeren over een Palestijnse staat. Die zou er kunnen komen, mits aan gerechtvaardigde veiligheidseisen van Israël tegemoet wordt gekomen.

‘Het VN-delingsplan is van toepassing, niet de Mandaats-bepalingen‘
Dit is volkenrechtelijke nonsens. Het VN-delingsplan van 1947 was een juridisch niet-bindend advies, dat pas geldigheid had gekregen als beide partijen het hadden aanvaard. Zoals bekend aanvaardden de Joden het wel en wezen de Arabieren het af – met veel geweld. Daarmee is het beland in de prullenbak van de geschiedenis. Wanneer de redenering van Salomon Bouman zou worden gevolgd, zou Israël zich volgens internationaal recht terug moeten trekken naar de grenzen van het delingsplan. Dat beweert vrijwel niemand, op Salomon Bouman en wat extremisten na.

‘Resolutie 242 uit 1967 zou geen grenswijzigingen mogelijk maken‘
Volgens de opstellers van de tekst van de resolutie destijds was dit juist uitdrukkelijk wél mogelijk. Dit omdat Israël volgens Resolutie 242 recht heeft op veilige grenzen, wat de wapenstilstandslijnen van 1949 bepaald niet waren. Overigens heeft Israël zich na 1967 voor het overgrote deel reeds teruggetrokken uit het tijdens de Zesdaagse oorlog veroverde gebied, te weten uit de Sinaï, de Gazastrook en de grote Arabische bevolkingscentra op de Westbank. De beloofde vrede heeft Israël daarentegen nooit gekregen van de Palestijnen, die zijn doorgegaan met antisemitische haatzaaierij, raketaanvallen en terreur tegen burgers.

‘De Oslo akkoorden waren bedoeld om tot een Palestijnse staat te komen‘
Dat staat niet in de akkoorden. Die hielden in dat er zelfbestuur kwam voor 98 procent van de Palestijnen in de Gazastrook en op de Westbank.

‘De tot nu toe gedane vredesvoorstellen boden de Palestijnen geen levensvatbare staat‘
Dat is een onzinnige bewering. Dan moet Salomon Bouman nog maar eens kijken naar de kaarten van de voorstellen in 1937 en 1947, die de Palestijnen zelfs meer gebied gaven dan zij nu claimen. Of naar de voorstellen van 2000/2001, waarbij de Palestijnen de Gazastrook zouden krijgen en bijna de hele Westbank.

Maar zelfs die voorstellen werden geweigerd, tot verbijstering van de toenmalige Amerikaanse president Clinton en van prins Bandar, die namens Saoedi-Arabië de onderhandelingen bijwoonde. De prins vond het een onwaarschijnlijk goed aanbod en stelde (terecht) dat de Palestijnen het moesten aannemen, omdat zij nooit meer een beter voorstel zouden krijgen.

De recente ontwikkelingen laten zien dat de tijd niet in het voordeel van de Palestijnen werkt. Israël blijkt sterk genoeg om alle raketaanvallen en terreuraanslagen te overleven. En een steeds groter deel van de wereld heeft genoeg van de Palestijnse weigeringen om tot een blijvende vrede te komen, de enorme corruptie en de hun verheerlijking van geweld en terreur.

Auteur Awi Cohen is bestuurslid Likoed Nederland.

Lees ook:
Waarom de inname van delen West Bank slecht is – column Salomon Bouman
‘Met achterhaalde juridische en politieke argumenten wordt de annexatie van delen van de bezette Westelijke oever van de Jordaan door premier Benjamin Netanyahu gerechtvaardigd. Volgens zijn medestanders berust de kritiek op dit verregaande besluit op fabeltjes…’