Het Denk-trio zegt wel héél vaak sorry, maar waarvoor precies?

Het kán zelfs nooit meer gebeuren, in elk geval niet met Selçuk Öztürk als hoofdrolspeler. Op het partijkantoor in Rotterdam maakte Öztürk bekend per direct op te stappen als partijvoorzitter. Eerder besloot hij al niet terug te keren in de Tweede Kamer. Emotioneel zei hij te kiezen voor zijn gezin, dat al vijfentwintig jaar niet de aandacht krijgt die het verdient. ‘Omdat papa zich inzet voor de samenleving.’

Ook het andere overgebleven bestuurslid, Zahir Rana, legde zijn functie neer. Een interim-bestuur wordt gevormd door Metin Çelik en Gürcü Polat, respectievelijk Statenlid in Zuid-Holland en raadslid in Schiedam. Zij zijn verantwoordelijk voor de organisatie van een volgende ledenvergadering, in oktober. Dan moeten de ‘Denkers’ een volwaardig bestuur kiezen.

Broedermoord

Met zijn vertrek, uitgesproken bij aanvang, haalde Öztürk de angel uit de vergadering. Heel heet was die sowieso niet geworden, want op het partijkantoor waren door de coronaregels slechts dertig leden welkom. Enkele honderden keken vanuit huis mee, een enkeling had vooraf een videoboodschap ingestuurd.

Technisch verliep de bijeenkomst vlekkeloos. Maar de verhitte discussies, het dringen rond de microfoons, het oorverdovende applaus of juist verontrust gemurmel in de zaal: dat was er allemaal niet bij.

De vraag is hoe erg Kuzu, Öztürk en Azarkan dat vonden. De drie hadden heel wat uit te leggen na de ongekend felle machtsstrijd die ze de laatste maanden uitvochten. Maar dat gebeurde nauwelijks.

Botsende karakters, een affaire van Kuzu met een ‘vrouw in kwestie’, een vluchtje naar Istanbul en beschuldigingen van ‘broedermoord’ vormden de cocktail die Denk naar de rand van de afgrond bracht. Op het dieptepunt royeerde Öztürk politiek leider Azarkan, een besluit dat de beroepscommissie van Denk rap vernietigde.

Half mei verzoenden de kemphanen zich plotseling. Op de ledenvergadering wilde het drietal vooral geen oud zeer oprakelen. De insprekers konden hen daartoe ook niet dwingen - slechts een handvol kreeg het woord. In plaats daarvan grossierden de Kamerleden dus in excuses. Kuzu: ‘Dit is niet chic geweest.’ Azarkan: ‘We hebben onze kiezers en onze leden teleurgesteld. We hebben elkaar teleurgesteld.’

Ook het bestuur was absoluut niet trots op de puinhoop, zei Öztürk. De onvrede onder de leden richtte zich de afgelopen tijd vooral op hem, de ongepolijste voorzitter en volksvertegenwoordiger ineen. Het stapelen van topfuncties is sowieso een zorg van de achterban. Bij een hoogoplopend conflict is dan ook meteen het voortbestaan van de partij in gevaar.

Öztürk, die nog even de rol van voorzitter vervulde, steunde een motie die opriep tot het tegengaan van dubbelfuncties. Zelf ‘moest hij wel’ meerdere petten dragen, zei hij: er waren niet genoeg goede kandidaten. Nu, vijf jaar na de oprichting, is dat niet langer vol te houden, liet ook Azarkan doorschemeren.

‘Volwassen worden’

Een andere kritische motie spitste zich toe op de klacht van ‘grensoverschrijdend gedrag’ door Kuzu tegenover een bij Denk betrokken vrouw. Zelf maakte hij er één keer een toespeling op, door excuses aan te bieden voor dingen speelden ‘in zijn persoonlijke leven’.

Nog altijd is onduidelijk wat exact is gebeurd. Een onderzoek werd na de verzoening afgeblazen, tegen de zin van een groep leden die zich de Nieuw Democratisch Denk’ers noemt. In de motie riepen zij op alsnog een breed onderzoek naar integriteitsschendingen en machtsmisbruik in te stellen.

Het is nog onbekend of deze en andere moties het halen - het stemmen gebeurde pas ná de vergadering en kon tot zaterdagavond 21 uur.

Nu de rook optrekt en de schade niet onherstelbaar lijkt, is het tijd ‘volwassen’ te worden, besloot Azarkan in zijn slotspeech. Alleen dan kan Denk blijven opkomen voor de kinderen die een lager schooladvies krijgen dan hun witte klasgenoten, en voor hun ouders, die gediscrimineerd worden op de arbeidsmarkt en er vanwege hun afkomst door de Belastingdienst worden uitgepikt. ‘Mensen rekenen op ons, en ik reken op jullie.’