5 nieuwe tips na laatste oproep ouders vermoorde Ingrid Caeckaert: "Wie heeft onze dochter 30 jaar geleden gedood?"

"We hopen dat er toch nog iemand spreekt, want tenslotte zijn wij ook zwaar afgestraft. We hebben niemand meer, geen kleinkind, niks. Als één van ons tweeën nu alleen valt, staan we daar. De dader heeft Ingrid gedood en ons diep, diep gekwetst." 84 en 79 zijn Ingrids ouders Georges en Marie-Josephe intussen, maar nog altijd op zoek naar de moordenaar van hun enige kind. 

De moord op bakkersdochter Ingrid Caeckaert is een van die grote mysteries in gerechtelijk België. Duizenden mensen zijn al ondervraagd, er zijn verschillende oproepen in de media geweest, duizenden aanwijzingen zijn nagetrokken, en toch is de moordenaar nooit gevonden. Bovendien zitten er veel raadselachtige elementen in het dossier. Wie liet paarse anjers op haar kantoor leveren, enkele dagen voor haar dood? Wie legde na haar dood bloemen op haar graf? En wat had Caeckaert ontdekt, waardoor ze zo geschrokken was?

Zaterdag 16 maart 1991 is een mooie, zonnige dag. Rond de middag trekt Ingrid Caeckaert de deur achter zich dicht van haar immo-kantoor Atlanta op de zeedijk in Heist-aan-Zee. De 26-jarige blondine loopt nog even langs bij een vriendin die een klerenwinkel heeft, om er wat kleren af te halen. "Ingrid was goedgezind", zegt de vriendin achteraf. "Iedereen was goedgezind die dag, omdat het zulk mooi weer was. Het was geen dag om te sterven."

Normaal gaat Ingrid elke middag eten bij haar ouders in Maldegem. Maar niet die middag, omdat ze nog iets moet afwerken. Dus koopt ze een broodje, dat ze op haar appartement aan het Heldenplein wil opeten. Rond kwart voor een komt ze daar aan. "Mensen zien dat ze lachend de voordeur binnenstapt", zegt vader Georges. "Ze zwaait nog naar bekenden." Ingrid neemt de lift naar de zevende verdieping. 

Iets later vindt een onderbuurvrouw haar lichaam in de trappenhal van het appartement, tussen de zesde en de zevende verdieping. Caeckaert is met 62 messteken vermoord. Ze is niet beroofd of verkracht. Een bloedspoor leidt naar de achtste verdieping, waar de dader zich wellicht even verstopt wanneer de buurvrouw opdaagt. Terwijl de vrouw in paniek naar buiten loopt, ontsnapt de dader. Op het Heldenplein staat een rij mensen aan te schuiven voor een geldautomaat, maar niemand ziet de dader passeren. Het bloedspoor stopt 170 meter verderop, in de Kardinaal Mercierlaan. Getuigen herinneren zich achteraf dat daar een kleine rode auto geparkeerd stond, wellicht van een Japans merk. Mogelijk is de dader daarmee weggereden.

Bovendien blijkt het bloedspoor niet alleen van Ingrid te zijn, maar ook van de dader. De jonge vrouw heeft zich dus verdedigd, en haar aanvaller daarbij verwond. En op de deur van het appartement staat een bebloede handafdruk van de dader. Er bestaat dus een DNA-spoor van hem. Alleen heeft dat DNA-spoor nog niet naar een dader geleid. Al wat de speurders eruit kunnen concluderen, is dat het om een man gaat. Verder onderzoek van het DNA (naar haarkleur, oogkleur, ...) is in ons land verboden. Maar elke keer als het bloed wordt vergeleken met dat van een verdachte, blijkt het resultaat negatief. In 2010 bijvoorbeeld wordt het DNA van seriemoordenaar Ronald Jansen naast het bloed gelegd. Maar ook dat levert niks op. En ook Ingrids vriend wordt door het bloed vrijgesproken.

Sindsdien blijft het raden wat het motief achter de moord is. Een passioneel drama? Kort voor de moord laat een onbekende een boeket paarse anjers leveren op haar kantoor. Een cadeau van een tevreden klant? "Ingrid haatte anjers, en vond paars geen mooie kleur: dat geef je alleen maar aan dode mensen, vond ze", vertelt haar moeder in 2002 in het VRT-opsporingsprogramma Ooggetuige. Navraag bij bloemenwinkels in de streek levert niks op.

Helemaal vreemd wordt het wanneer kort na haar dood, en later in 1993 en in 1999 bloemen worden gelegd op haar graf in haar geboortedorp Maldegem. Haar ouders vinden er telkens drie bloemen. De laatste keer zijn het twee rozen en - opnieuw - een anjer. Niemand weet wie ze daar gelegd heeft.

Is de dader een onbekende aanbidder? Kort voor haar dood kreeg Ingrid een valentijnskaart, die ze verscheurde. De afzender, een getrouwde man, blijkt niks met de moord te maken te hebben.

Of gaat het om iets heel anders? Een afrekening? "Kort voor haar dood zei Ingrid me dat ze tijdens een etentje allerlei informatie had opgevangen over fraude in de immowereld in Knokke. Gronden die niet bestonden, en toch verkocht werden. Meer heeft ze daar niet over gezegd. Ik heb haar gezegd: "Och, ze zeggen zoveel, is dat allemaal wel waar?" Maar sindsdien had ze het gevoel dat ze achtervolgd werd. En enkele dagen voor haar dood kwam er iemand 's avonds laat aan haar deur bellen. Haar vriend vroeg wie er was, maar er kwam geen antwoord", vertelt haar vader. "Heeft het er iets mee te maken? Eigenlijk weten we niks met zekerheid. Maar het zou kunnen dat men haar woensdag al wilde vermoorden", zegt moeder Marie-Josephe. Misdaadschrijver Piet Baete, zelf afkomstig uit Heist, blies het verhaal onlangs nieuw leven in met zijn blog. Maar volgens het parket van Brugge is ook dat spoor onderzocht, en heeft het niks opgeleverd.

Wat er ook achter mag zitten, Ingrids ouders hopen na dertig jaar nog altijd dat de waarheid over de moord op hun enige dochter aan het licht kan komen. "We hebben ermee leren leven. Maar het blijft hard dat we onze dochter alleen nog op de begraafplaats kunnen gaan bezoeken. Al wat we nog willen, is weten wie het gedaan heeft en waarom. Kan het gerecht hem niet meer straffen na dertig jaar, dan is dat maar zo. Als wij het nog maar weten."

Intussen kreeg de federale politie al vijf tips binnen. Van wie de tips zijn of wat ze precies inhouden, kunnen de speurders niet meedelen. Maar het zou wel degelijk gaan om bruikbare informatie. 

Herbekijk hier de journaalreportage over de onopgeloste zaak: