Direct naar artikelinhoud
INTERVIEWSSuikerfeest

Uitgebreid ontbijten, cadeautjes, op raambezoek: zo wordt het Suikerfeest toch nog een beetje gevierd

Derwisj Maddoe treft voorbereidingen voor het Suikerfeest. Hij pakt cadeautjes in voor de gasten. Daarnaast heeft hij veel lekkernijen gekocht en verse bloemen op tafel gezet.Beeld Marcel van den Bergh / de Volkskrant

Veel moskeeën blijven dicht met het Suikerfeest van zaterdag en zondag. Besturen zijn bang dat het te druk wordt. Hoe kun je in deze coronacrisis het einde van de vastenmaand toch nog een beetje vieren?

Esther Patrzalek (27), Den Haag

Patrzalek stond vorig jaar als nikab-draagster midden in de storm over het ‘boerka-verbod’. De thuis-ramadan heeft de stilte teruggebracht. ‘Het is echt een maand van intense rust en bezinning geweest. Al moet ik zeggen dat ik het soms wel heb gemist om in de avond bij iemand anders aan te schuiven. Voor de gezelligheid, en om eens wat anders te eten dan mijn eigen eten.’

‘Vóór de ramadan ben ik bevallen van mijn derde kind, maar niemand heeft de baby nog gezien. En mijn andere zoontje is een nierpatiënt, dus ook daarom durven wij helaas helemaal niemand te zien deze maand. Met Eid ul-Fitr (het Suikerfeest, red.) zaten we normaal met heel onze familie bij elkaar, zo’n 30 personen en véél kinderen. Haha. Lekker eten met z’n allen, en veel gezelligheid. We proberen nu toch wat sfeer te creëren, lekker uitgebreid te ontbijten, en cadeautjes. Wij hebben geen televisie thuis, maar misschien kijken we iets via de laptop.’

Abdelhamid Bouzzit (35), Leiden, woordvoerder moskeeën Haaglanden

Bouzzit is best trots: ‘We hebben heel snel de moskeeën gesloten. De moslimgemeenschap heeft daarvoor complimenten gekregen, van onder anderen onze minister van Erediensten. Ja, Grapperhaus is niet alleen minister van Justitie: hij was bij de iftar, en niet omdat daar een veiligheidsprobleem was!’

‘Het wordt een zuur Suikerfeest, zou je denken, maar we dachten ook: dat wordt een ramadan van niks, en veel mensen hebben nu juist de ramadan van hun leven gehad. Ik hoop dat we voor het Suikerfeest die positieve vibe kunnen voortzetten. Normaal staan we zelf heel vroeg op om voor het Eid-gebed naar de moskee te gaan. Nu bidden we thuis, en kunnen we dus iets later opstaan. Na het gebed gaan we cadeautjes uitpakken, en dan op familiebezoek bij mijn ouders en schoonouders. Wij gaan niet naar binnen want ze horen bij risicogroep. Dat hoor ik ook van vrienden, al ben ik benieuwd of het overal bij zwaaien zal blijven.’

Derwisj A. Maddoe (66), Den Haag

‘Ik heb in mijn moskee een plek gereserveerd voor het Eid-gebed. Er zijn natuurlijk regels: je eigen gebedskleed meebrengen, geen handen schudden. Hebben we net die hele discussie over gezichtsbedekking gehad... en nu gaat iedereen met een masker in het openbaar vervoer.

‘Corona heeft negatieve dingen omgezet in iets positiefs. Mijn broer overleed 8 maanden geleden aan longkanker. Ik was er kapot van. Maar toen dat virus kwam was ik blij, omdat hem die lijdensweg op de ic werd bespaard. Allah, wat ben ik dankbaar.

‘We gaan met Eid ul-Fitr op raambezoek, bij buren, en behoeftigen. Zwaaien voor het raam en dan leggen we een kleinigheidje voor de deur. En mijn kinderen en kleinkinderen komen op bezoek. Die komen gewoon binnen hoor, zolang ze geen symptomen hebben. Mijn kleindochter van 10 heeft de hele vasten mee gevast. Ze zei me dat ze dat niet deed voor mij, maar omdat het een opdracht was van de Schepper. Ik was beretrots, en heb haar wat cadeautjes gekocht.’

Bilal C. (47), Den Haag

‘Dit jaar hebben we de hele Ramadan de iftar thuis gedaan met het gezin. Normaal waren we wel twee of drie weken van de maand met iftar buitenshuis, om bij familie te eten, of bij restaurants die speciale iftarmenu’s hadden. Dat viel wel tegen: thuis iftar betekent dinner as usual, met als enige verschil dat we de vasten breken met een dadel.

‘Voor het eerst in de geschiedenis weten we ook niet wat we met Suikerfeest gaan doen. Ik ga wel naar de moskee. Een heel kleine moskee, waar we plaatsen hebben afgezet met tape. Dertien man kunnen erin. Verder lijkt het alsof iedereen de weg kwijt is. Ik denk dat we om de beurt bij elkaar langsgaan en wat baklava gaan eten. Ik merk dat vooral de vijftigplus-Turken angstig zijn. Ze zijn bang gemaakt door de Turkse media. Je ziet heel goed de tweedeling tussen de oudere generatie die meer Turkse zenders kijkt en de jongere, die meer de sociale media volgt.’