Luuk de Vries (53) had corona en was zo ziek dat hij werd opgenomen in het HagaZiekenhuis in Den Haag. Hij wist toen nog niet dat hij bevriend zou raken met de veel oudere medepatiënte met wie hij een kamer deelde. "Ze is een vriendin voor het leven."
Het zal wel een griepje zijn, dacht De Vries in eerste instantie. Maar zijn koorts schoot omhoog en omlaag, én hij hoestte de longen uit zijn lijf. Hij werd opgenomen op de covidafdeling van het HagaZiekenhuis.
Hij kwam terecht op een kamer met drie anderen die ook corona hadden. In het bed tegenover hem lag mevrouw Mulder**, een vrouw van 90. "Ze was al beter, maar er was geen plek in een verzorgingstehuis voor haar", zegt De Vries.
"Ik voelde me doodziek en ik sliep niet. Ik lag 's ochtends letterlijk ondersteboven in mijn bed van ellende." Hij kreeg slaapmedicatie en vanaf dat moment ging langzaam beter met hem. "Ik ging van helemaal niet slapen naar een uurtje." De Vries noemt die verbetering achteraf 'een verademing'.
'Weer zin in het leven'
Hij raakte steeds vaker in gesprek met mevrouw Mulder en hij begon zich over zijn nieuwe vriendin te ontfermen. "Elk uurtje dat ik me even goed genoeg voelde, ging ik het gesprek aan. Ze is 90 jaar oud en ik wilde haar graag helpen", vertelt De Vries.
Langzaam bloeide ook mevrouw Mulder weer op. Zij had tenslotte ook net een slopende ziekte gehad. "We hebben echt uren met elkaar gepraat. Ze zei wel acht keer per dag hoe blij ze met me was. Dat we het zo gezellig hadden samen en dat ze weer zin in het leven had." Daarnaast klikte het ook goed met de twee andere patiënten op de kamer.
De verpleegkundigen merkten ook dat het goed ging met De Vries en mevrouw Mulder. "Het was mooi om te zien hoe hij haar hielp. Zelfs toen hij even naar een andere kamer moest om bij te slapen, hadden ze contact en belden via de ziekenhuistelefoons", zegt een verpleegkundige op de Covid-afdeling van het HagaZiekenhuis namens het hele team.
"Het zorgde voor een soort verbintenis op de zaal: iedereen zit in hetzelfde schuitje. Wij kunnen als verpleging veel voor de zieken betekenen, maar zij ook voor elkaar."
Na een opname van acht dagen mocht De Vries naar huis. "Ik was 8,5 kilo lichter, had pijn in mijn billen van het liggen en ben mijn conditie kwijt. Wel heb ik een vriendin voor het leven gemaakt."
Mevrouw Mulder werd een dag eerder ontslagen uit het ziekenhuis. Ze ging voor twee dagen naar een verpleegtehuis en daarna naar huis. Ze krijgt nu drie keer per dag thuiszorg op bezoek.
"Ik heb een goede band opgebouwd met de verpleegkundigen, omdat je elkaar zo intensief ziet", vertelt De Vries. Hij stuurde de afdeling daarom een kaart.
Liefde en kracht
"Ik hoop dat dit voor jullie een leuke opsteker is", schreef hij. "Ik wil jullie uit de grond van mijn hart bedanken voor de fantastische zorg die jullie mevrouw Mulder, mij en alle andere patiënten hebben geboden en bieden."
De brief werd opgehangen voor de verpleegkundigen, met een foto van de twee patiënten, vertelt de verpleegkundige. "Wij doen ons werk met liefde en dit geeft ons ook kracht. Dit maakt het een mooi vak. Toen ik het las, was ik blij om te horen dat het goed gaat met meneer De Vries."
Ex-verpleegkundige tijdelijk terug op de ic
Inmiddels is De Vries alweer twee weken thuis. "Ik slaap weer iets beter, maar nog steeds niet goed. Je moet je voorstellen dat je per dag twee procent weer opknapt. Ik ben er nog niet. Ook met mevrouw Mulder gaat het best goed. Ik bel haar regelmatig even, en ze wist direct nog wie ik was."
Eigenlijk wil hij op bij haar op bezoek gaan. "Maar dat kan nu natuurlijk nog niet. Als het straks wel weer kan, ga ik wekelijks een kopje koffie drinken bij mevrouw Mulder."
(**: mevrouw Mulder is een om privacyredenen gefingeerde naam. De echte naam is bekend bij de redactie)
