Sultan Moulay Ismail hield zijn vrouwen graag voor zichzelf. Alle mannen die een blik durfden te werpen op een van zijn vijfhonderd concubines of vier echtgenotes, kregen de doodstraf. En zodra hij een harembewoonster verdacht van overspel, liet hij al haar tanden uittrekken of haar borsten afsnijden. Of hij wurgde haar met eigen handen. Want alle kinderen die zijn vrouwen op de wereld zetten, moesten van de sultan zelf zijn.
Alle baby’s die zijn echtgenotes baarden waren welkom, of het nu jongens of meisjes waren. Maar van zijn concubines mochten alleen jongens blijven leven. Meisjes werden door de vroedvrouw verstikt. Op de leeftijd van 57 jaar had Moulay Ismail 600 zonen.
Tussen al dat kinderen verwekken door, had de sultan ook nog eens tijd om Marokko te verenigen. Hij schopte de Engelsen en Spanjaarden het land uit, sloeg opstanden in eigen gebied neer en breidde het Marokkaanse territorium uit naar het zuiden.
Berekening van biologen
Dit verhaal over sultan Moulay Ismail werd door een Franse pater, Dominique Busnot, in 1704 opgeschreven. Als je alle gedode babydochters ook meerekent, kom je uit op zo’n 1.171 kinderen in het jaar 1704, zo menen voortplantingsbiologen van de Universität Wien.
Dat komt doordat voor elke 100 meisjes gemiddeld 105 jongens worden geboren. Omdat sultan Moulay Ismail in 1704 vast niet is gestopt met zijn favoriete hobby, zal zijn kinderschare ruim boven de twaalfhonderd zijn uitgevallen.
‘Kindertal is overdreven’
Ismails kwaliteiten als sultan staan niet ter discussie. Maar over zijn kinderproductie kibbelen wetenschappers al jaren. In 1998 beweerde Dorothy Einon van University College London dat het kindertal overdreven moest zijn.
Twee jaar later ontdekte Richard Gould rekenfouten in Einons werk. Zij had, zo meende de Amerikaanse statisticus, onder meer de vrouwelijke vruchtbaarheid onderschat. Dat betekende dat de productie van de sultan wél mogelijk zou zijn.
Een of twee keer per dag
Weense biologen beslisten in 2014 de discussie voorlopig in het voordeel van sultan Ismail. Zij rekenden verschillende scenario’s door. Koos de sultan zijn bedpartners willekeurig, of sekste hij alleen met ovulerende vrouwen? Werden de vrouwen in de harem wel of niet tegelijkertijd ongesteld? Ging het zaad van de sultan achteruit in kwaliteit? De Oostenrijkers rekenden alle mogelijkheden door in drie verschillende computermodellen.
Conclusie: om 600 zonen te krijgen moest de sultan van zijn 25ste tot 57ste levensjaar 0,78 tot 3,06 keer seks per dag hebben. Dat zijn de uiterste getallen die uit de computer rolden. Het is waarschijnlijk dat het om een tot twee beurten per dag ging. Libidotechnisch lijkt dat haalbaar.
Zwakke plek van het verhaal
Maar er is nog een klein detail... "De historische bron waarop dit verhaal is gebaseerd, is de zwakke plek van het verhaal", zegt historicus Herman Obdeijn. "De sultans begonnen pas in de negentiende eeuw met het bijhouden van archieven. Het enige wat we weten, komt uit Europese bronnen." Daarbij komt dat de pater in kwestie Europese slaven in Marokko vrijkocht en er mogelijk belang bij had om Marokkanen als wreed af te schilderen.
"De overdrijving kan ook deels van de Marokkanen zelf komen", zegt Obdeijn. "Een sultan met zeshonderd zoons: dat was pas een echte man."