‘Voor 80-plussers met corona is de ic eigenlijk al geen optie meer’
Michiel van der Geest tekent meerdere keren per week de ervaringen op van spoedeisendehulparts Susanne van Zoggel in Uden. Zondag 29 maart: ‘Beademing is voor 80-plussers een brug te ver, ook omdat je weet dat er nog een hausse aan patiënten aankomt.’
We zien hier op de spoedeisende hulp hele families binnenkomen, en met name oudere echtparen. Soms tegelijk, soms zitten er enkele dagen tussen. Verschillende mensen in mijn omgeving hebben hier in Brabant al hun beide ouders of familieleden verloren aan corona.
Dat maakt me soms bang: wat ik als ik het zelf krijg, wat betekent dat voor mijn familie en naasten? Zeker als ik zie dat de helft van mijn vakgroep – we zijn met acht artsen – het virus al heeft gehad. Maar ook bij de verpleegkundigen zijn er verschillenden die thuis zitten met klachten. Het is de vraag of ze in het ziekenhuis besmet zijn geraakt, het kan ook thuis of in de supermarkt zijn gebeurd. Maar hoe houden we de boel overeind als er nog meer personeel gaat uitvallen?
Dit weekend lijkt het alsof we in het oog van de orkaan zitten. Gisteren was het namelijk plots vrij rustig op de spoedeisende hulp. Dat komt vooral doordat de patiënten veel beter over de ziekenhuizen worden verspreid door regionale afspraken. Ambulances rijden ons dus voorbij en gaan naar een ander ziekenhuis waar nog wel plek is.
Maar we merken ook dat het overplaatsen steeds lastiger gaat, omdat andere ziekenhuizen steeds voller beginnen te raken. Als wij dadelijk onze patiënten niet meer kunnen overplaatsen, dan ligt binnen enkele dagen ons ziekenhuis helemaal vol.
Nu al voeren we met alle mensen van 80-plus een goed gesprek, waarbij we op medische gronden aangeven dat de ic eigenlijk geen optie meer is. Er is bijna niemand van die leeftijd met corona die de ic overleeft. Dus we doen het maximale, maar dan met conservatieve behandelingen, zoals dat heet: zuurstof en medicijnen. Beademing is dan een brug te ver, ook omdat je weet dat er nog een hausse aan patiënten aankomt. Die bedden hebben we straks nodig, daar zijn we nu op aan het voorselecteren.
Er was gelukkig ook een lichtpuntje: een patiënt die al vanaf begin maart bij ons op de ic lag, is van de beademing af en terug naar de afdeling. Dat gaf alle personeelsleden echt een goed gevoel: we doen het ergens voor.
Donderdag 26 maart
‘De vraag die steeds belangrijker wordt: ‘Wat kon uw vader nog voordat hij ziek werd?’
Dinsdag 24 maart
‘Vaak weet ik al: deze patiënt gaat het waarschijnlijk niet redden.’
Maandag 23 maart
‘Veel patiënten overlijden hier zonder dat er familie bij kan zijn. Dat hakt erin.’
Vrijdag 20 maart
‘Over vier weken hoop ik weer een dag vrij te zijn.’
Donderdag 19 maart
‘Toen ik na 17 uur werken thuiskwam hing er een spandoek: Mama is een held.’
Woensdag 18 maart
‘Ik vrees dat ik aan de poort zal moeten zeggen: jij mag wel naar binnen en jij niet.’
Dinsdag 17 maart
‘Je geeft niet per se een doodvonnis, maar voor die mensen voelt het wel zo.’