Verpleegkundige Chris over eerste corona-nachtdienst: 'Bizar, alsof het niet echt is'

"Ik baal straks enorm als ik 1 of 2 van jullie aan de beademing heb", riep een bezorgde anesthesioloog van de week naar ons. Het geeft aan hoe iedereen met elkaar meeleeft", vertelt Chris. "We krijgen de laatste tijd veel voor onze kiezen als verpleegkundigen. Vanuit het ziekenhuis wordt die balans goed bewaakt, dat is zo prettig. We doen dit samen."

Normaal gesproken werkt Chris op de recovery-afdeling van de operatiekamers in het Spaarne Gasthuis in Haarlem. Maar sinds vorige week worden de verpleegkundigen voor alle diensten ingezet. Zeker op de intensive care zijn alle handen welkom.

Familie mag niet meer mee

"Eerlijk gezegd wist ik niet wat me op de eerste nachtdienst te wachten stond", vertelt Chris. Een collega die net klaar was met haar dienst waarschuwde haar: "Bereid je voor, het is druk, er komen alweer nieuwe opnames aan."

"Via de 'schone' lift liep ik naar de ic. Het was een nachtdienst en dus donker. Zelfs de looproute wordt bepaald. Bij de schuifdeuren moest ik me al omkleden. Muts en FFP2-masker op voordat ik de gang op ga.

Ik had een vreemd gevoel, ik kan het niet omschrijven. Ik zag patiënten liggen aan de beademing, op hun buik of rug. Ik zag mijn collega's met hun beschermende kleding aan deze patiënten verzorgen. Er heerste een rustige sfeer, maar mijn collega's waren alert. Er wordt keihard gewerkt."

Eerste patiënt

Even later maakte ze zich, met haar ic-collega's, op voor haar eerste nieuwe patiënt. Ze hees zich in een blauwe jas, zette een spatbril op en trok dubbele handschoenen aan. De patiënt was flink ziek, maar nog goed aanspreekbaar. "De behandeling werd meteen ingezet want in dit soort situaties is er geen tijd te verliezen."

De patiënt was angstig, maar begreep het. Hij was omringd door allemaal zorgprofessionals, onherkenbaar door de beschermende kleding.

Lieve woorden

Familie was er dan al niet meer bij, zij mogen niet mee naar de afdeling, dat is verboden. Patiënten worden voorgelicht en krijgen hun dierbare nog even aan de telefoon om gedag te zeggen en lieve woorden uit te wisselen, voordat ze in slaap worden gebracht. "Het zou zo maar eens de laatste keer zijn dat zij elkaar spreken." Daarna komen anesthesioloog en anesthesiemedewerker om te zorgen voor de intubatie.

Het raakt me, zegt Chris: "Het is een bizarre wereld. Alsof het niet echt is. Dat raakt je als verpleegkundige maar helemaal als mens. Zoveel emoties komen tegelijk naar boven."

Bang en trots tegelijk

"Ik ben alert, bang, bezorgd, droevig en trots tegelijk. Alert en bezorgd omdat het aan mijn hart gaat als ik zie hoe ziek patiënten binnenkomen en hoe hierin mijzelf te beschermen. Bang omdat ik niet weet hoe dit zal eindigen. Droevig omdat ik zie hoe sommige van mijn medemensen alle voorzorgsmaatregelen in de wind gooien. Trots omdat mijn collega's en ik van de recovery, operatiekamer en anesthesie kei en keihard werken om voor onze patiënten te zorgen."

Na het einde van de nachtdienst overdacht Chris tijdens de rit naar huis wat ze gezien heeft die nacht. "Mijn kinderen zijn blij om mij te zien. De jongste huilde toen ik naar mijn werk ging. Hij is zichtbaar zenuwachtig, bang dat ik ook ziek zal worden. Dat doet je wel wat als moeder."

'Ik regel het thuis'

Aanvankelijk vond haar man de maatregelen die Chris thuis nam, wat overdreven. Zoals het afzeggen van alle sociale afspraken, ook voor de kinderen. "Mijn werk laat het niet toe dat ik de regels met dit virus in de wind sla. En ik ben ook bang voor de gezondheid van mijn gezin."

Maar nu, een week later, is ook het thuisfront doordrongen van de ernst en de gevolgen van het virus. Haar man ziet hoe belangrijk haar werk op dit moment is. "Doe wat je moet doen. Ik regel het thuis als jij weg bent, zegt hij. Dat geeft mij meer rust."