Laat de landen die het vluchtelingendrama zelf hebben gecreëerd, het maar oplossen
Laat ik beginnen met iets recht te zetten. Bij het zien van alweer bijbelse taferelen aan de zuidgrens van de Europese Unie wordt onze compassie als eerste aangesproken. Op zich is dit logisch en menselijk. Het is daar, in de krappe bufferzone tussen Turkije en Griekenland, koud en nat, er is geen voedsel of beschutting en wat heerst, is geen virus maar wanhoop waartegen geen mondkapje kan helpen beschermen. Voeg hieraan toe de oorlogssituatie in Noord-Syrië waar geweld bijna een miljoen mensen uit hun huizen heeft verjaagd. In de provincie Idlib is een humanitaire ramp gaande die zwaar contrasteert met de opstelling van de EU, die zijn grenzen dichthoudt.
Maar laat nu die compassie met rust, zet je bril op en spreek je ratio aan. Uit alle verslagen van journalisten ter plekke die ik afgelopen weekeinde en gisteren in binnen- en buitenland heb kunnen lezen, blijkt dat aan de EU-grens bar weinig echte vluchtelingen staan, maar hoofdzakelijk economische migranten.
Migranten uit veilig verklaarde landen
Rob Vreeken is zo’n speciaal verslaggever die voor de Volkskrant tussen de migranten aan de Griekse grens vertoeft. Gisteren schreef hij: ‘Er zijn niet zoveel Syriërs hier. De meeste migranten aan de grens zijn Afghaans, naar schatting zeker de helft. Ook zijn er Iraniërs, Irakezen, Pakistanen, Oezbeken. Er lopen Afrikanen rond.’ In andere verslagen wordt ook gerept van migranten uit veilig verklaarde landen als Algerije en Marokko. Volgens Vreeken en andere journalisten zijn dat mensen die in Turkije geen recht op een volwaardige asielzoekersstatus hebben, en alles op alles zetten om Europa te bereiken.
Wie nu toch op Europese compassie hamert en vrije doorgang voor deze ‘vluchtelingen’ eist, pleegt in feite opzettelijk bedrog. De echte vluchtelingen uit Idlib zijn op de gesloten Turkse grens zuidwaarts gestuit en kunnen zich moeilijk noordwaarts aan de Griekse grens bevinden. Ook is het niet waar dat het opzettelijk sturen van ‘vluchtelingen’ naar de EU door Erdogan als een noodkreet van de Turkse president moet worden gezien. Erdogan kwam tot zijn chantage-actie zuiver en alleen, omdat hij vorige week een militaire nederlaag incasseerde (33 Turkse soldaten stierven in Noord-Syrië) en hij zijn gezichtsverlies hiermee hoopt te maskeren.
Waarom moet de EU een nieuwe stroom vluchtelingen opnemen?
Maar wat dan als straks daadwerkelijk een miljoen echte vluchtelingen uit Syrië aan de EU-grens aankloppen? Diezelfde EU heeft vijf jaar geleden al een miljoen Syrische vluchtelingen opgenomen. In het islamitische land van slager Bashar al-Assad heerst al negen jaar een oorlog met een etnisch, politiek en religieus karakter. Met aan de ene kant Turkije, dat jihadistische groepen faciliteert en bewapent, en aan de andere kant Syrië, dat op steun van Rusland kan rekenen en groepen uit Iran. Waarom zou de EU tegen de zin van zijn getergde publieke opinie in een nieuwe stroom vluchtelingen uit Syrië moeten opnemen? Laat Syrië, Rusland, Turkije en Iran het vluchtelingendrama dat ze zelf hebben gecreëerd, maar oplossen.
Drie keer per week werpt columnist Sylvain Ephimenco zijn blik op de actualiteit. Lees zijn columns hier terug.