Poolse immigratie op de Europese manier (economist.com)

Om een idee te krijgen van hoe immigratie Polen verandert, ga dan naar Hala Koszyki, een Instagram-vriendelijke eetzaal in het midden van Warschau. Neem een ​​Uber en de kans is groot dat de chauffeur uit Wit-Rusland komt. Binnen zijn Oekraïense obers en chef-koks in de weer met sushi en tapas. Buiten, zich uitstrekkend over hun scooters, wachten UberEats-rijders uit India en elders in Zuid-Azië op bestellingen van alle Warschauwers die zin hebben in een avondje uit.

Polen, een van de meest homogene landen van de EU, wordt een immigratieland. Het nam meer werknemers van buiten de EU op in 2018 dan enig ander land - bijna vijf keer meer dan Duitsland - en zal dat waarschijnlijk in 2019 opnieuw hebben gedaan. Bijna 2 miljoen Oekraïners zijn aangekomen sinds 2014, onder druk van een tegenvallende nationale economie en een oorlog in het oosten van het land, en aangetrokken door hogere lonen in Polen. Ze zijn niet alleen. In de afgelopen drie jaar zijn 36.000 Nepalezen, 20.000 Indiërs en 18.000 Bengaals naar Polen verhuisd. Het is een grote verschuiving: Polen, een land met 38 miljoen inwoners, telde in 2011 slechts 100.000 buitenlanders. Migratie wordt gezien als een politieke breuklijn in de EU, met een open westen tegen een gesloten oosten. Toch begint Polen in stilte meer op zijn collega's in West-Europa te lijken.

Helaas is Polen er een beetje te Europees in. West-Europa wendde zich tot immigratie tijdens de naoorlogse economische bloei. De werkloosheid daalde van ongeveer 8% in de jaren 1930 tot 3% in de jaren 1950 en nauwelijks 1,5% in de vroege jaren 1960, wat leidde tot een tekort aan arbeidskrachten. Polen kent nu een vergelijkbare economische opleving. De werkloosheid, die op 20% piekte kort voordat het landin 2004 tot de EU toetrad, is vandaag iets meer dan 3%. Met hetzelfde probleem geconfronteerd, is de Poolse nationalistische wet en rechtvaardigheid (PiS) stilzwijgend tot dezelfde oplossing gekomen: immigratie.

Beleidmakers zouden moeten kunnen profiteren van het kunnen afkijken bij voorgangers. Regeringen kunnen de fouten van anderen observeren en vermijden. Als het gaat om immigratie, biedt West-Europa veel lessen. Toch lijkt Warschau ze te negeren en enthousiast de fouten van andere landen te herhalen.

De eerste fout is de overtuiging dat arbeidsmigranten tijdelijk zullen blijven. Burgers van Oekraïne, Wit-Rusland en enkele andere voormalige Sovjetlanden kunnen tot zes maanden zonder visum in Polen werken. Poolse ambtenaren verwijzen vrolijk naar Oekraïners die op de "grijze markt" werken en geen sociale verzekering betalen. Lastige vragen, zoals hoe nieuwkomers te integreren, zijn vermeden. Waarom zou je aan dergelijke dingen denken als de nieuwkomers binnenkort naar huis gaan? Soortgelijke regelingen voor 'gastarbeiders' zijn al eerder geprobeerd. Duitsland verwelkomde ongeveer 2 miljoen gastarbeiders van de jaren 1950 tot de jaren 1970. Toen velen permanent bleken te zijn, besloot de regering om ze niet uit te schoppen. Voormalig kanselier Willy Brandt, een sociaaldemocraat, zei dat dit "onverantwoordelijk, onmenselijk en volledig oneconomisch" zou zijn. De regerende partij van Polen zou minder twijfels hebben over deportatie. Maar haar leiders kunnen worden afgeschrikt door de kosten en de schade aan de economie.

Een andere fout is de veronderstelling dat, aangezien (afgezien van de Oekraïners) migranten relatief in kleine getale aanwezig zijn, ze niet door Poolse kiezers zullen worden opgemerkt. Kleine aantallen kunnen een grote impact hebben. In 2019 verleende Polen volgens het Polish Economic Institute - een denktank - asiel aan ongeveer 24.000 mensen uit Nepal, India en Bangladesh. Ter vergelijking, Groot-Brittannië accepteerde migranten uit het Caribisch gebied met een jaarlijks aantal van ongeveer 16.000 in de jaren 1950. Met een bevolking van 52 miljoen toentertijd werd Groot-Brittannië nauwelijks overspoeld. Maar het was genoeg om de opkomst van raciale politiek te garanderen. In 1955 stelde Winston Churchill "Keep England White" voor als een slogan voor de verkiezingen.

Sommige Poolse functionarissen denken dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over integratie, omdat Oekraïners cultureel erg op Polen lijken. Ze zien er hetzelfde uit, zijn meestal christelijk en spreken vergelijkbare talen. Overeenkomsten zijn echter een onvolmaakt schild tegen vooroordelen. Witte, christelijke, voetbalgekke pilsdrinkers waren nauwelijks een zeldzaam slag volk in Groot-Brittannië vóór de komst van honderdduizenden Polen in de jaren negentig. Maar een terugslag tegen immigratie uit Oost-Europa verhoogde de steun voor de Brexit, die de Britse politiek op zijn kop zette. Confederatie, een extreem-rechtse Poolse partij, gaat tekeer tegen buitenlandse arbeiders. De parlementsleden stellen botweg dat nationale 'zuiverheid' belangrijker is dan welvaart. Tot nu toe is er weinig interesse: een anti-Oekraïense mars door een andere partij in 2018 trok slechts 10 mensen. Maar Polen heeft bijna een generatie lang geen recessie geproefd, en wie weet wat er zou kunnen gebeuren als de economie zou stoppen.

In elk geval kan Polen mogelijk niet lang op een toevloed van Oekraïense werknemers rekenen. Een verbeterende Oekraïense economie en lossere Duitse immigratieregels, die in maart van kracht worden, kunnen jongeren in Kharkiv aanmoedigen om zich ergens anders te wenden. Bedrijven kijken al verder om gaten te dichten. Personnel Service, een Pools wervingsbureau, opent een kantoor in Singapore om werknemers uit Azië te leiden. Het soort Polen dat bezwaar maakt tegen buitenlanders, neigt niet rond te hangen in chique eetzalen in het centrum van Warschau. Maar de komst van bijvoorbeeld 150 Nepalese of Indonesische arbeiders in een fabriek in een klein stadje in het oosten van Polen zou hun aandacht kunnen trekken. Snelle etnische verandering kan de binnenlandse politiek zeer snel van streek maken, zoals mainstream partijen in West-Europa hebben vastgesteld.

Lawaaierige populisten, stille globalisten

De meest typische Europese eigenschap van de Poolse regering als het gaat om migratie, is haar onwil om het onderwerp te bespreken en, belangrijker, om er een pleidooi voor te houden. Misschien is dit omdat de overheid hypocrieter is dan de meeste. PiS is een van Europa's meest illiberale regerende partijen, maar het heeft een van zijn meest liberale immigratiebeleid. Het is als een publiek geheim. Toen een minister toegaf dat immigratie nodig was om de Poolse economie te laten inzoomen, werd hij ontslagen. Net als zijn buren in het westen, heeft de Poolse regering gekozen voor een combinatie van naïviteit, bedrog en hoop dat de dingen zichzelf zullen oplossen. Misschien is dit gewoon de Europese manier. Maar het is onwaarschijnlijk dat het zal werken.

@1 , heb ik idd een docu over gezien dat oekrainers naar Polen gingen voor het werk.
Was volgens mij bij RT.com destijds.