Hoe Russische rechtszaken ingebeelde misdaadplannen onthullen (economist.com)

Zes of zeven mannen in bivakmutsen liepen een gevangeniscel binnen in Penza, een Russische provinciestad 400 km ten zuidoosten van Moskou. Ze vertelden hun 25-jarige gevangene om zich uit te kleden. Ze knevelen hem, bonden zijn benen aan een bank en verbonden draden aan zijn grote tenen. Toen begonnen ze hem te elektrocuteren. "Mijn spieren begonnen samen te trekken, wat een verlammende pijn veroorzaakte," herinnerde hij zich. “Ik begon te schreeuwen en sloeg mijn hoofd tegen de muur, maar ze gingen door. Tien seconden lijkt zo een eeuwigheid. "

De gemaskerde mannen probeerden vervolgens meer draden aan zijn geslachtsdelen te verbinden. Doodsbang en met pijn herhaalde hij wat zijn folteraars hem vertelden te zeggen: “Ja, ik ben de leider. Ja, we waren terroristische aanslagen aan het voorbereiden. '

Dit is geen verhaal uit de Sovjet-Unie in de jaren dertig, toen de geheime politie van Stalin, de NKVD, miljoenen onschuldigen martelde en doodde terwijl ze denkbeeldige complotten aan het licht brachten. Het is de getuigenis van Dmitry Pchelintsev, een van de 11 mannen die in oktober 2017 in Penza en St. Petersburg werden gearresteerd en beschuldigd van het vormen van een terroristische groep om de herverkiezing van Vladimir Poetin en het WK voetbal in 2018 te verstoren. Op 10 februari werden zeven van hen veroordeeld tot zes tot 18 jaar in gevangeniskampen.

Net als in de processen van die eerdere tijd werd de hele zaak gefabriceerd. Er was geen sprake van terrorisme en er was geen plan voor. De zaak berust op bekentenissen verkregen door marteling en die later werden ingetrokken voor de rechtbank. Volgens officieren van justitie, werden deze mannen "op een niet-geïdentificeerde plaats voorgesteld aan niet-geïdentificeerde anarchisten om deel te nemen aan de interregionale terroristische organisatie" Network "met als doel de grondwettelijke orde van Rusland met geweld te veranderen."

Het "handvest" van de organisatie, dat de Aanklager als bewijsmateriaal aanhaalde, verscheen op mysterieuze wijze op de harde schijven van de "terroristen" nadat ze door veiligheidsdiensten waren gegrepen.

Volgens Memorial, de meest vooraanstaande mensenrechtenorganisatie van Rusland, is er geen bewijs dat Network ooit heeft bestaan. Sommige leden van het verzonnen netwerk ontmoetten elkaar pas na de arrestaties. Wat hen verbond, waren hun anarchistische opvattingen, hun antifascistisch activisme en hun voorliefde voor gevechtsgames met luchtgeweren, waarvan de FSB, een opvolger van de NKVD, zei dat ze training voor terrorisme vormden. Wonend in een provinciaal achtergelegen stadje, onbeschermd door geld, status of de in Moskou geconcentreerde media, waren ze gemakkelijke doelen.

De zaak (en de marteling) waren het werk van de beruchte "dienst van de FSB voor de bescherming van de constitutionele orde en de strijd tegen het terrorisme". In een bittere ironie viel de veroordeling samen met een aanval op de Russische grondwet door Poetin zelf, die deze herschrijft om aan zijn doelstellingen te voldoen om voor onbepaalde tijd aan de macht te blijven en Rusland te isoleren van internationale wetten en conventies die de mensenrechten ondersteunen.

Draconische straffen noch marteling zijn nieuw in Rusland. Wat nieuw is aan deze zaak, zegt Kirill Rogov, een politiek analist, is de politieke logica. "Poetin heeft Stalins methode voor het fabriceren van zaken toegeëigend om te terroriseren, vooral onder jongeren, om politiek activisme strafbaar te stellen", zegt hij. De zaak Network werd gelanceerd kort nadat tienduizenden jongeren de straat op gingen in zo'n 80 Russische steden, protesterend tegen het Kremlin en corruptie.

Het Kremlin nam kennis; de FSB nam wat zij noemen "profylactische" maatregelen om angst te zaaien. In een vergelijkbaar geval hebben de provocateurs en informanten tien jonge mensen gevangen, waaronder twee tienermeisjes, in een geconstrueerde extremistische organisatie genaamd "New Greatness".

Het is onduidelijk of deze tactieken de demonstranten zullen afschrikken of radicaliseren. Het grote verschil met het stalinistische tijdperk is echter de publieke reactie. Russen op sociale media zijn ziedend. Jongeren in Moskou komen een voor een naar buiten om voor het FSB-hoofdkwartier te staan ​​met protestborden. Er zijn collectieve open steunbrieven. Om effectief te zijn, moet repressie zo wijdverspreid zijn dat het moeilijk te vermijden is of zo wreed dat het angst in dissidente harten zaait. Het regime van Poetin is niet totalitair en kan niet op dezelfde schaal rondneuzen als de Chinese regering; misschien is dat waarom hij wreder wordt.