“Ik kreeg een paniekaanval”: Sarah geeft borstvoeding op winkelvloer en lokt daarmee nodige controverse uit

Borstvoeding geven tussen de schoenen? Op de vloer van een winkel? En dan nog aan een kind dat er “eigenlijk al te oud voor is”? Meer was er voor de critici van dienst niet nodig om stevig van leer te trekken. Enkelingen noemden haar zelfs een “pedofiel” en vonden dat ze maar beter “zelfmoord kon plegen”.

Mills wilde met het plaatje echter vooral de klemtoon leggen op de paniekaanval die ze in het warenhuis gekregen had. Met drie tegenpruttelende kinderen spullen voor school gaan kopen, is niet altijd een pretje. En nee, het is geen schande om toe te geven dat het soms allemaal even te veel wordt.

“Niet altijd huilbuien”
“Angstaanvallen gaan niet altijd gepaard met huilbuien of plotse instortingen”, schrijft de Australische uit New South Wales erbij. “De buitenwereld zal er soms amper iets van merken. Ik liet uitschijnen dat alles rozengeur en maneschijn was, maar in realiteit zat ik er al enkele dagen compleet doorheen. Ik vroeg me zelfs af of ik niet even kon gaan uitblazen in de psychiatrie.”

“In bed blijven liggen, dát wilde ik doen. Maar nee, dat was geen optie. De kinderen hadden spullen voor school nodig en dus moesten ze alle drie mee naar de winkel.”

“Hart op hol”
“Ik kon mijn gedachten er niet bij houden. Ik kon me niet focussen”, gaat Mills verder. “Op zulke dagen probeer ik een plan uit te werken en stap voor stap richting mijn doel te werken. Maar die middag lukte het niet. We waren al naar verschillende winkels gegaan, maar het was nooit goed genoeg. Ze veranderden continu van gedacht en waren de hele tijd aan het vechten, mijn hart sloeg op hol.”

“Gelukkig weet ik intussen hoe het voelt als zo’n paniekaanval opkomt. Ik had even een moment voor mezelf nodig, vandaar dus dat ik in het midden van de winkel op de grond ging zitten. Het kan me niet schelen wat anderen daarvan vinden, als alleenstaande moeder heb ik andere katjes te geselen.”

“Ik paste de ademtechnieken toe die ik doorheen de jaren aangeleerd heb. Morrison (3) kwam naar me toe en had dorst. Ik was al lang blij dat hij een minuut stil zou blijven zitten als ik hem de borst gaf.”

“Monroe was de sandalen aan het bekijken, Hendrix was een paar schoenen aan het passen. En ik... Ik regelde mijn ademhaling en telde tot tien. Ik plaatste mezelf centraal.”

“Vol afschuw aangekeken”
“Een vrouw die passeerde, keek me vol afschuw aan”, herinnert Mills zich. “Was het omdat ik op de grond zat of omdat ik in het openbaar borstvoeding aan het geven was? Ach, het kon me niets schelen. Ik had dat moment voor mezelf nodig.”

“Na vijftien minuten ben ik rechtgestaan en voelde ik me sterk genoeg om de rest van de dag door te komen. ‘s Avonds heb ik in mijn bed eens flink uitgehuild. Onderschat nooit de kracht van een stevige traan.”

“Zo’n 26 procent van de Australiërs tussen 16 en 85 jaar zou al te kampen gehad hebben met een angststoornis. Besef dus dat je niet alleen bent. Het is oké om soms eens een moment voor jezelf te nemen. Het is oké om te huilen. En ja, ga desnoods op de grond zitten als je in ademnood komt.”

Brug te ver
Dat Mills door sommigen zo hard aangepakt wordt, vindt ze zelf een brug te ver. “Het is intussen toch 2020? Ouders mogen hun kroost volproppen met fastfood, geneesmiddelen en cola, daar wordt niets van gezegd. Maar een vrouw die haar kind borstvoeding geeft, dat valt dan plots onder de noemer ‘kindermisbruik’? Serieus blijven... Hoe kunnen we als vrouw respect vragen van mannen als we elkaar nog niet eens het licht in de ogen gunnen?”

Voor de grap ging Mills ook nog eens borstvoeding geven op plekken waar ‘de kritische massa’ geen probleem mee zou hebben. “Maar ik vond ze zeker geen verbetering, geef mij maar gewoon de winkelvloer.”