Johan Remkes, de in Zuidbroek geboren VVD-coryfee die in het bezit is van een nog steeds uitdijend cv met daarop een indrukwekkende verzameling politieke en bestuurlijke functies, wil dat de luchtvaartsector zelf de stikstofuitstoot aanpakt. Pas als daar zicht op is, kan er worden gesproken over de mogelijk verdere groei van Schiphol en de opening van Lelystad Airport.

De zeer ervaren Remkes (68), door sommigen al gekscherend de ‘onderkoning van Nederland’ genoemd, ruimt tot 1 juli puin als waarnemend burgemeester van Den Haag. Hij is ook voorzitter van het adviescollege dat zich over de taaie stikstofproblematiek buigt. Met zijn nieuwe advies slaat hij twee vliegen in één klap. Hij biedt de luchtvaart voorzichtig uitzicht op groei in een tijd waarin velen kritiek hebben op die sector, maar verbindt daar wel de voorwaarde aan dat de bedrijven zelf aan de slag gaan en niet langer achterover leunen en wachten op de politiek.

Door relatief kleine aanpassingen, zoals bijvoorbeeld elektrisch taxiën op start- en landingsbanen, komt er weer perspectief op uitbreiding van het aantal vluchten. De nuchtere Groninger lijkt de stemming in het land bovendien goed aan te voelen. Er wordt veel geklaagd over de milieueffecten van vliegen, maar als puntje bij paaltje komt stappen Nederlanders graag in een vliegtuig voor alweer een goedkope vakantie. Het kabinet moet met het advies aan de slag in de wetenschap dat haast is geboden. Wanneer de coalitie Lelystad Airport dit jaar nog wil openen, kan er niet langer worden gedraald.

De doortastendheid, soms zelfs botheid van de Groningse bestuurder wordt door velen als verfrissend beschouwd. Eindelijk een overheidsdienaar met een rechte rug die ‘nee’ durft te zeggen en er vervolgens op toeziet dat nee ook echt nee is. Bovendien iemand die met oplossingen komt voor het vrijwel vastgelopen stikstofdossier, dat Nederland al geruime tijd verdeelt en zorgt voor woede op het platteland.

Na een tijd van praten en onderzoek is er ook een tijd van handelen, vindt Remkes. Daarvoor is nodig dat politici verantwoordelijkheid durven te nemen. Dat laatste gebeurt volgens Remkes te weinig en dat ergert hem zichtbaar. De vraag is wel of er na daadkracht ook sprake is van een echte dialoog. Alleen zo beklijft een aanpak à la Remkes.