‘De daders zijn zeven, negen en elf jaar’
‘Heeft u weer wat daders opgepakt, agent?”
“Jawel commissaris.”
“En?”
“Zeven, negen en elf jaar!”
“Dacht ik al… Wat zie ik nu, agent? Hebben zij van u mogen tekenen? Wat doen die kindertekeningen hier?”
“Dat zijn geen kindertekeningen, dat is hun naam, commissaris. Ik kon hun naam niet verstaan en vroeg het ze toen op te schrijven.”
“Maar dit zijn geen namen. Dit zijn een pistool, een machete en een Guccitasje.”
“Ja, commissaris. Ze kunnen verrekte goed tekenen voor hun leeftijd.”
“Dus ze heten Pistool, Machete en Guccitasje?”
“Ik denk het wel, commissaris… Hun bijnamen.”
“Zitten ze in een cel, agent?”
“Moeten we kinderen in een cel stoppen, commissaris?”
“Verstandig, je denkt aan die media… Wat hebben ze gedaan?”
“Ach, wat moorden, dealen, autobrandjes, ambulances, brandweer en politie bedreigd, overvalletjes… Het gewone werk.”
“Hebben ze een advocaat?”
“Die bellen op het ogenblik met de nieuwe talkshows. Ze proberen eerst Jinek, daarna de anderen.”
“Maar hebben die de kinderen al gesproken?’
“Ja, commissaris. Ze zeiden tegen ze: beroep je op je zwijgplicht.”
“En?”
“Die kinderen wisten niet wat zwijgplicht was. Ik legde het ze uit: ‘Gewoon je mond houden, net als in de klas.’ ‘Nou, daar hou ik mijn mond nooit. De enige die zijn mond hield was de juf maar die is er niet meer,’ zeiden ze.”
“Misschien moet je hun school toch waarschuwen.”
“Hun school is gesloten, commissaris. Die is alleen van maandag tot en met donderdagmiddag open.”
“Heb je hun ouders verwittigd?”
“Ja, commissaris. ‘Houdt u ze maar,’ zeiden ze. Ze waren niet van plan om ze op te halen.”
“Weet je iets over het milieu, agent?”
“Hoe zal ik het zeggen… Dat gaat van Denk, via PVV naar GroenLinks, commissaris.”
“O God, er zit toch geen burgemeesterszoontje bij, agent?”
“Nee, deze wapens waren echt. Net als de doden en het geld dat ze verdienden.”
“Kunnen we het uit de krant houden, agent?”
“Nee, commissaris. De jongelui hebben alles met hun mobiel vastgelegd in een drillrap en op YouTube gezet.”
“Wat moeten we nu met ze?”
“Vrijlaten, commissaris. U weet, een hoogleraar heeft gezegd dat straffen geen zin heeft en dat we ze moeten omringen met empathie en menselijke warmte.”
“Laat ze dan maar vrij.”
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? t.holman@parool.nl.