Van Royen: 'Vergeten van slechte herinneringen is enige zegen van dementie' (nu.nl)

Heleen praat over zichzelf, helaas.....

Haar bedoelingen zijn goed en volgens mij ook integer.
Het is en blijft een hele moeilijke en zware opgave en niet iedereen is ook in de gelegenheid om een lange periode dit op zich te nemen.
Het had eigenlijk normaal moeten zijn dat wij dit allemaal zouden doen voor onze ouders, maar helaas hebben we dit uit onze handen laten glippen in onze (plicht) om achter zoveel mogelijk geld aan te gaan om het hoofd boven water te kunnen houden met een redelijke mate van welvaart en ontspanning.
Dus laten we het als het moeilijker aan het worden is over aan anderen om die verzorging van onze oudere of dementerende ouders op zich te nemen.
Gelukkig zijn er ook nog culturen die het wel als hun eigen plicht zien om die opvang en verzorging van hun ouders, die altijd ook voor hun hebben gezorgd, op zicht te nemen ook als het lastiger en moeilijker voor de ouder is geworden.

Maar het is zwaar en je kunt pas oordelen als je het ook voor langere tijd zelf hebt meegemaakt, maar het geeft je wel een beter eigen gevoel dat je het niet alleen maar van je af hebt geduwd of aan een ander overliet.

Triest. voor velen is een dementerende moeder uitstekend materiaal voor zelfpromotie.
(En ik wil het hier wel even gezegd hebben: een Hugo Borst, dat is volgens mij een dikke nee. Die lijkt mij, met al zijn kritiek, juist weer wel integer. Maar volgens mij geld voor types als Heleen van Royen dan weer een dikke ja. En dan zijn er tegenwoordig nog zoveel anderen die ons willen laten delen...)

@2
Bijna iedereen die ik ken, met een dementerende ouder, zorgt belangeloos, op zijn/haar wijze met zijn/haar mogelijkheden voor die ouder (heb ik ook moeten doen).
Dat zorgen voor, het is niets om je op de borst te kloppen, duizenden doen dat (zonder cameraploeg of notitieblok).
Geloof me, die vinden het juist niet integer als hun dementerende ouder 'zo', ter eigen glorie in beeld komt.

Zij geven echter wel elke dag totaal belangeloos, om dat het één of beide ouders betreft, zorg.
Poetsen tanden of gebitten, vegen billen, baden, kammen haren, kleden aan, voeren of eten samen, zorgen voor drinken, doen het huishouden, communiceren en geven liefde (en troost als het nodig is).

Maar het is wel heel moeilijk om de (wijze) ouder die je kent, in die staat mee te maken en te verzorgen.
Echter, dat hebben ze (je ouders) ook voor jou kunnen opbrengen, toen je hulpeloos als zuigeling en kind was.

Sommige ouders doen dat zelfs met een gehandicapt kind, tot dat ze niet meer kunnen.
En sommige kinderen doen dat dus met hun ouders, tot dat de dood er op volgt.
En soms is dat een heel langdurig proces..

@2 : Ligt er toch ook wel aan, dat echtparen financieel niet anders kunnen dan allebei werken, in Nederland, denk ik.

Lekker belangrijk wat mensen op televisie vinden zeg.

Is goed dat het in de openheid komt hoe het werkt met/bij dementen zou veel meer van naar buiten moeten komen in plaats van in een gesloten inrichting stoppen en de sleutel weg gooien.

Vind mevr. van Royen al haar bezigheden totaal niet interessant hoe 'lief' dit ook lijkt, dus wordt gewoon weer een gevalletje van -> #doorzappen maarrrrrr !

@7 Rattocasi

mee eens, dus plus!

@7 Heeft u wel eens te maken gehad met een dementerende in uw eigen omgeving, en dan buiten een verpleegtehuis? Weet u dat je 24 uur per dag moet opletten of de dementerende niet de deur uitloopt en dan niet meer weet waar hij/zij naar toe gaat? Heeft u wel eens in paniek door de buurt gerend op zoek naar degene die u drie seconde uit het oog verloren heeft?

Ik heb niet de indruk dat veel mensen opname van een dementerende op een gesloten afdeling als ideaal zien. Wel, in de huidige maatschappij, als eigenlijk enige mogelijkheid. Vaak hebben kinderen en partners daar meer ruimte om de zorg te bieden die ze willen bieden dan thuis, waar ze bijna permanent bewaker moeten spelen.

@7
Er komt een moment dat dementerenden in een fase terecht komen, en meestal is dat in de laatste fase, dat veilig thuis wonen voor zowel de dementerenden als voor degene die allemaal uit liefde voor de dementerenden zorgen, niet meer te verantwoorden is.
Zoals nu het geval is bij mijn eigen vader die Alzheimer heeft.
Dan moeten dementerenden zoals hij helaas wel op een psychogeriatrische gesloten afdeling van een verpleeghuis worden opgenomen.Waar de dementerende niet vanaf kan komen tenzij onder begeleiding.
Maar de sleutel weggooien, en hem nooit meer kunnen zien, dat komt natuurlijk niet ter sprake.

Mijn moeder is ook al 7 jar met Alzheimer in een verpleegtehuis. Laat haar in haar waarde.
Zij noemt mij haar broer en dat wordt dan gecorrigeerd door een beroeps verzorger. Mijn advies vorrigeer dementen niet de hele dag door daar worden ze met name onzeker van. Geef ze in onschuldige situaties gewoon gelijk en geef ze ook vaker een compliment dat ze er goed uit zien en dat ze altijd zo mooi kan bloemschikken, koken of iets dergelijks. Bijna 100% van de dementen willen naar hun moeder die als ze nog zou leven ver over de 120 jaar oud zijn. Laat ze in hun waan. Zeg dathet goed gaat met haar moeder en dat ze morgen langs komt. Stemt altijd tot tevredenheid. Probeer zoveel mogelijk angsten weg te nemen door haar over de rug te strijken en bemoedigend toe te spreken. De meesten dementen krijgen weinig bezoek maar leven allemaal op als er eindelijk toch weer een dierbare haar/hem komt bezoeken. Mijn ervaring wordt met veel mantelzorgers gedeeld. Ik hoef er niet mee op TV of de pers te halen. Doe er je voordeel mee.

Deze mevrouw wil gewoon mee liften met Hugo Borst.
Ziekelijk

Mensen moeten niet worden afgekraakt m.b.t. hun keuzes in de zorg voor hun dementerende ouder. Als iemand niet wil, is het beter als hij het uit handen geeft, anders krijg je nog mishandeling en financieel uitbuiten.

@12 Op een avond dat ik bij mijn ouders binnen kwam zei mijn moeder; die vent zegt dat hij met mij getrouwd is! Dat was mijn vader en ze waren al 65 jaar getrouwd. Ik heb toen een fotoboek genomen en hebben we daar herinneringen uit geplukt. Toen was het weer goed. Dat dit niet langer blijft hangen dan 5 minuten doet er niet toe. De rust is weer even terug. Met muziek uit hun beste tijd kun je hun ook fijn bezig houden. Ze zingen mee of beginnen te vertellen over die tijd. Ik had van tevoren gelukkig al ervaring opgedaan als vrijwilliger op een palliatieve zorg afdeling.

@15 : Dat is, naar mijn mening, de juiste focus. Niet of je iemand in de realiteit weet te houden, dat is iets, dat je zelf graag wilt. Maar of je iemand rustig, tevreden, harmonieus kunt krijgen en die nare gevoelens verdrijven, ook al is het misschien niet voor lang.

Het is voor veel mensen erg moeilijk, hun eigen beeld van wat goed is en goed voelt, terzijde te schuiven en te kijken wat voor de ander goed is en goed voelt, in het algemeen als ze anderen helpen. Zoveel temeer bij een relatie met een ouder, die je aan het verliezen bent, en waar je zelf ook van alles bij voelt.