RTL Nieuws RTL.nl

Let op, binnenkort verhuist RTL Nieuws naar RTL.nl

Al onze nieuwsberichten en video’s vind je straks op RTL.nl.

Neem alvast een kijkje

Ga naar de inhoud
Nederland

Eén knal, en toen had Celestino (21) uit Vlaardingen geen ouders meer

Celestino verloor zijn ouders bij een heftige ontploffing in zijn huis. Beeld © Geert Gordijn

​​​​​​​Bij een grote explosie in zijn slaapkamer verliest de 21-jarige Celestino uit Vlaardingen allebei zijn ouders. De politie stelt dat zijn vader de explosie met opzet veroorzaakte. "Wat er die dag is gebeurd, is geen afspiegeling van ons gezin. Mijn ouders waren de liefste personen die ik ken."

Op vrijdagochtend 5 juli dit jaar krijgt Celestino een appje van een meisje dat hij via-via kent. 'Dat is raar', denkt hij als hij haar naam op zijn iPhone ziet oplichten. Hij spreekt haar nooit. Waarom zou zij hem appen?

Het gesprek gaat zo:

'Eeey. Alles goed?'

'Eh, ja, hoezo? Haha'

'Jij woont toch aan de Van der Waalstraat?'

'Ja?' 

'Daar is dikke brand.' 

'Huh?? Wat? Hahaha. Echt?' 

Er volgen een paar smileys en nog een paar keer 'hahaha'. "Ik dacht: iemand is een grap aan het uithalen."

Samen aan het ontbijt

Toch belt hij zijn ouders, Alexandra (38) en Zecarias (43), gewoon om te checken of alles oké is. Of zijn vader en moeder die dag, zoals elke ochtend, samen aan het ontbijt zitten. Daarna zou zijn vader naar zijn werk gaan, hij werkt als analist bij de Koninklijke Marechaussee en had net promotie gekregen. Het gezin had nog taart gegeten die dag ervoor, om het te vieren. Celestino's moeder zou met Celestino naar de stad gaan die middag. "Ik shop met niemand beter dan met mijn ma." 

Geen gehoor. Meteen de voicemail. Celestino springt samen met zijn beste vriend, bij wie hij die nacht sliep na een feestje, in de auto. Het is niet zo ver rijden, hooguit tien minuutjes. Als hij aankomt, ziet hij een wirwar van zwaailichten. Overal ambulances, politiewagens. Het appartement waar Celestino gisteravond nog was, is één grote ravage.

Hij herkent de huizen van de buren, maar het appartement van hem, zijn ouders en zijn zusje staat bol, naar buiten toe – later blijkt dat het werk te zijn geweest van een explosie. Ramen zijn kapot, gescheurde gordijnen wapperen erdoorheen, overal liggen glasscherven. Uit het huis komt geen enkel teken van leven.

'Ik stond daar maar' 

Celestino raakt niet in paniek, hij reageert zoals zijn karakter is: rustig. Gelaten. Een agent houdt hem tegen. Er mag niemand naar binnen, de brandweer is nog bezig. Celestino's vriend – die wél in paniek raakt – gaat tekeer tegen een agent. Echt tekeer. "Hij is temperamentvoller dan ik, maar zó heb ik hem nog nooit zo gezien. Maar op de een of andere manier geloof ik het nog steeds niet. Iedereen rende om me heen, maar ik stond daar maar, voor mijn gevoel uren."

Dan komt de beste vriendin van zijn moeder aangerend. Ze woont een paar blokken verderop. Ze omhelst Celestino en hij wordt in een ambulance gezet. Of, zoals hij het zelf omschrijft: "Ik werd in een keer een ambulance in getrokken." 

Daar krijgt hij te horen dat er twee mensen binnen waren tijdens de knal. 'Die leven niet meer', was de boodschap. De vriendin van zijn moeder begint te huilen. Celestino niet. "Ik dacht nog steeds: een grap, een hele slechte grap."

USB-stick

Ook zegt hij een paar keer iets over zijn USB-stick. Die lag in zijn kamer, en daar staat zo'n beetje alles op wat hij had gemaakt als dj. "Ik zei wel een paar keer: 'Ik moet mijn USB-stick, ik moet mijn USB-stick'. Ik had geloof ik niet echt door wat er aan de hand was."

Celestino moet zijn zusje bellen. 'Er is politie onderweg naar jouw school, ga maar vast naar buiten toe', zegt hij. Zijn zusje is vroeg naar school gegaan die ochtend, vanwege haar toetsweek. Die toetsweek heeft haar leven gered.

In zijn nieuwe huis

Celestino zit in zijn nieuwe huis als hij zijn verhaal doet. Hij woont pas een week in het gehuurde appartementje, het ruikt er nog naar nieuw. Hij vertelt zijn verhaal rustig. Alsof het niet zíjn verhaal is, maar dat van iemand anders. Soms denkt hij ook nog steeds dat het niet echt is gebeurd. Dat zijn ouders gewoon op vakantie zijn, dat ze heus nog wel terugkomen. Maar als hij dan bij zijn ouderlijk huis naar binnen loopt, het ontplofte appartement in, dan weet hij wel beter. "Er is niets meer over van mijn kamer."

Hij laat foto's zien op zijn telefoon. Een gesmolten playstation, gesmolten bekers die hij won met zijn voetbalwedstrijden. Een zwartgeblakerd bed, kapotte lampen, kapotte ruit – er hangt nu een houten plaat voor – en overal roet, roet, roet. Als hij iets wil aanraken, moet hij handschoenen aan. Anders zit hij in no time helemaal onder.

Maar hij is er niet graag of vaak. Het is er ijskoud, helemaal donker bovendien want de lichten doen het niet meer. "Het heeft iets griezeligs."

Geëxplodeerde
Lees ook:
Geëxplodeerde woning Vlaardingen kost aan man en vrouw het leven

Ontploffing

De ontploffing vond plaats in Celestino's slaapkamer – daar zijn de lichamen van zijn ouders gevonden, en ook een jerrycan, zo concludeert de politie. Na verder onderzoek stelt de politie dat Celestino's vader de explosie zelf zou hebben veroorzaakt.

Celestino schudt zijn hoofd. Daarover nadenken wil hij niet, echt niet, en het heeft geen zin, zegt hij. "Je kan de tijd niet terugdraaien, of alles achteraf fiksen. Het gaat er voor mij niet om hoe het is gebeurd: niemand was erbij. Ik weet niet of mijn vader het heeft gedaan, en zo ja: waarom, wat hem bezielde om zoiets ergs te doen. Er was geen alcohol in het spel, of drugs, of geldproblemen. We zullen het nooit precies weten. Dat is wel frustrerend."

Of hij woede voelt? Tegen zijn vader? Of wie dan ook? Hij haalt zijn schouders op. Nee. Hij denkt van niet. "Misschien is het zelfbescherming dat ik zo denk, maar het gaat mij niet om die dag, maar om ons gezin al die jaren vóór 5 juli. Het was goed, bij ons thuis, heel goed. Dat is wat ik wil vertellen. Er is zo veel shit over ons geschreven in media, op Facebook, Instagram, iedereen had ineens een mening over ons en dat vond ik echt heel pijnlijk. Nu wil ik vertellen wie mijn ouders echt waren."
 

'Dit vergeet je nooit meer'

"Dit soort zaken heeft veel impact op de samenleving", zegt woordvoerder Wim Hoonhout van Politie Rotterdam. Hij is het drama van afgelopen juli, waarbij Celestino's ouders om het leven kwamen, dan ook niet vergeten.

Uit het inmiddels afgeronde onderzoek blijkt dat er geen aanwijzingen zijn dat er een derde persoon is geweest die de explosie heeft veroorzaakt. Daarnaast is er een jerrycan gevonden, en bleek de vrouw al eerder te zijn overleden dan de man.

"Dit verdriet is heel groot, vooral voor de familie, maar ook bij de bewoners van zo'n flat", besluit Hoonhout. "Ik kan me voorstellen dat de nabestaanden inderdaad tegen een frame moeten opboksen. Als zoiets gebeurt, heeft iedereen er een mening over."

Voetbalouders

Zecarias was een rustige man. Celestino glimlacht. "Net zo relaxed als ik. Zijn credo was altijd: éérst nadenken, dan zeggen. Als we een felle discussie hadden, vooral toen ik in de puberteit kwam, zei hij altijd: 'Nu reageer je uit emotie, we laten het even rusten'."

Zijn roots liggen in Kaap-Verdië, maar hij is geboren in Rotterdam. Zecarias was een sportman. Een voetballer, en goed ook. "Als hij een wedstrijd keek, kwam de analist in hem naar boven. Soms zette hij de tv stil, vlak vóór een doelpunt, en dan ging hij mij uitleggen wie waar stond, welke acties er moesten worden uitgevoerd."

Niet alleen aan Celestino, maar ook aan zijn vrienden. "Ik geloof wel dat ze fan van hem waren, ja", grijnst hij. "Mijn pa sprak ook weleens straattaal met ze. Ze kortten zijn naam ook af tot 'Zaggie', alsof hij één van ons was."

Blij hoofd

En dan zijn moeder, Alexandra. Altijd lief, altijd sociaal, heel veel vriendinnen, altijd met iedereen praten. Altijd 'een blij hoofd'. "Ze is de meest blije persoon die ik ken." Even is hij stil. Hij verbetert zichzelf. "Was. Bedoel ik."

Wanneer begin je in de verleden tijd te praten, en wanneer nog niet?

Celestino weet het niet. In de rest van het gesprek haalt hij de tijden door elkaar. "Soms zijn ze er nog voor mijn gevoel. Soms niet meer."

Harde werkers

Zijn moeder werkte in de zorg en volgde daarnaast nog een studie. En ze voetbalde ook, lang geleden. Ze leerde haar man jong kennen: zij was 15, hij 22. "Echt jong, hè. Ze wilden pas trouwen als wij groot waren en erbij konden zijn."

Dat was tien jaar geleden. "Sinds ze verkering kregen, zijn ze nooit meer alleen geweest.  Ergens is het daarom misschien ook wel troostrijk dat ze samen zijn overleden."

Celestino wijst naar een grote foto op de hoek van zijn tv-kastje. Zijn moeder heeft een arm om haar man geslagen. Glimlach. Een strand op de achtergrond. "We gingen vaak naar Turkije toe met z'n viertjes. Mijn zusje en ik in het zwembad, pa en ma op van die ligbedjes." 

Intact

Die foto is nog intact gebleven, samen met de andere spullen die in de benedenverdieping van het huis stonden. Maar zelf had Celestino allemaal nieuwe spullen nodig. Alleen zijn lievelingsschoenen – dure, exclusieve gympen – hebben de explosie overleefd. Celestino grijnst: "Ik bewaarde die ingepakt, weggestopt in mijn kledingkast."

In zijn nieuwe huis staan ze ook in zijn kast, die verder nog redelijk leeg is. "Ik heb met mezelf afgesproken dat dat mijn prijzenkast wordt. Elke keer als mij iets lukt in het leven, bijvoorbeeld een tentamen halen, mag ik iets moois kopen voor mezelf voor in die kast. Ik hou van mooie spullen, weet je."

Begrafenis

Het is nu een halfjaar geleden dat zijn ouders overleden. Na het drama veranderde de stoep rondom het appartementenblok waar het gezin had gewoond, in een bloemenzee. Buiten lagen kaartjes, knuffels, kaarsjes – een bult vol medeleven. Buren reageerden aangeslagen. Hoe kom dit gebeuren? De burgemeester stuurde Celestino en zijn zusje een brief, om te zeggen dat de gemeente er voor hen is. 

De begrafenis wat groots, druk: buiten moesten tv-schermen worden neergezet. "Ik had van tevoren bedacht dat ik niets wilde zeggen. Maar toen ik hun kisten zag, en die zaal vol met mensen, en al mijn vrienden, ze waren er alle achttien, stond ik toch op. Ik wilde de mensen meegeven dat we positief moeten blijven met z’n allen. Bij ons thuis was elke dag alleen maar liefde, en ik zal die vibe doorzetten, voor mij en mijn zusje."

Twee
Lees ook:
Twee doden bij explosie in flatwoning Vlaardingen

Tijdelijk onderdak

In de maanden erna kon Celestino bij de ouders van zijn beste vriend wonen. "Ik ben ze dankbaar voor, ze deden veel voor me. Ik merkte wel dat mijn vrienden soms niet wisten wat ze moesten zeggen. Een vriend heeft een paar keer zijn portemonnee opengetrokken, me vijftig euro gegeven. Hij had gewoon geen woorden, weet je."

Celestino zoekt soms zelf ook naar woorden. Een paar keer benoemt hij 'de chaos'. Die was groot. En nog steeds, eigenlijk.

"Ik heb eigenlijk geen tijd gehad om verdrietig te zijn, te rouwen, om mijn ouders te missen.’ Even is hij stil. Dan: ‘Misschien komt dat later nog. Eerst mijn leven ordenen."

Helemaal niets meer

Om te beginnen had hij niets meer. Geen kleren, geen schoolspullen, geen tv, geen bed, geen kast. Om de haverklap kwamen er agenten over de vloer op Celestino’s logeerplek – ze wilden van alles weten voor het onderzoek.

Slachtofferhulp kwam, Celestino moest bedenken of hij voogd wilde worden van zijn minderjarige, zestien jaar oude zusje. Uiteindelijk werd zijn tante dat, waar zijn zusje nu ook woont. "Mijn familie is geweldig. Ze hebben ons zo goed geholpen, onze tantes, ooms. En ook de ouders van onze vrienden."

Nog steeds is onduidelijk wat er moet gebeuren met het huis, dat nog altijd onbewoonbaar is, en met de verzekering, en hoe alles financieel afgerond zal worden.

Celestino wijst naar zijn hoofd: "Dáár word ik echt soms wel een beetje gek van. Dat geregel. In het begin hing ik echt hele dagen aan de telefoon, niet gezond. En nog steeds gaat mijn telefoon vaak en denk ik: oh jeej, wat nu weer."

Rust

Rust. Daar snakte hij naar. "Misschien komt dat nu een beetje", zegt Celestino. Muziek maken helpt hem: hij is dj en draait veel en graag. "Ik draai sowieso altijd muziek, want anders is het te stil in huis. Ik hoor m'n moeder niet meer kletsen, m'n vader niet meer voetbal kijken. Er komen hier gelukkig veel vrienden over de vloer. Afleiding helpt. Maar het is niet altijd makkelijk. Ik volg een hbo-opleiding, creative business, maar kan me niet goed concentreren. Te veel aan mijn hoofd. Ik heb herkansingen, hoop dat ik ze haal, ik ben behoorlijk vastberaden om iets van mijn leven te maken."

Hij is, zo zegt hij zelf, in één klap volwassen geworden. "Normaal helpen je ouders je als je het huis uit gaat. Bij mij waren ze er niet."

Hij kijkt om zich heen, laat blik door zijn huis gaan. Een tevreden blik. '"Weet je wat het mooie is aan deze plek?"

Nou?

"Ik heb veel spullen van de benedenverdieping uit mijn oude huis mee kunnen nemen. Het servies is van het merk Blond, waar mijn moeder fan van was, en de grote, bruine bank waar we nu op zitten, daar zaten jarenlang mijn ouders op ’s avonds. Eigenlijk heeft mijn moeder dus mijn nieuwe huisje ingericht."