‘Jaloers kan ik worden op mensen die lekker een potje kunnen janken, lijkt me heerlijk’

Echte mannen huilen niet. Mijn vrouw vindt dat overigens grote onzin. Maar ze heeft mij in de twintig jaar dat we samen zijn dat nog nooit zien doen. De laatste keer dat ik huilde was ik 14 jaar oud. Daarna niet meer. Niet bij de geboorte van mijn kinderen, niet bij het sterven van mijn ouders. 

Ik wil heel graag hoor, maar het zit er gewoon niet in. Muziek van Bach of liedjes in het dialect van mijn geboortestreek kunnen mij ontroeren. En bij het snijden van een ui lopen er bij mij ook tranen over mijn wang. Maar da’s anders hè. Bij kunst voel ik ook niks. Meerdere keren heb ik het geprobeerd: voor een Vermeer gaan staan en dan wachten op de tranen. Maar er kwam helemaal niets. Jaloers kan ik worden op mensen die lekker een potje kunnen janken. Lijkt me heerlijk. Dat je, net als de natuur na een lentebuitje, daarna lekker bent opgefrist.

Vandaag gebeurde het echter toch bijna. Wij vieren komend weekend Sinterklaas. Mijn vrouw is voor het werk in het buitenland dus de volledige sinterklaasinkopen komen dit jaar voor mijn rekening. Hoort ook bij mijn huidige vak. Dus ik ga naar één van de tientallen warenhuizen waar Singapore rijk aan is. Vreselijke oorden waar ik me vaak ontheemd voel. Enig voordeel is dat het er lekker koel is. En toen ineens, op de parfumafdeling, zag ik hem staan. Als een kwijtgeraakte knuffel, waar je zó lang naar gezocht hebt, stond het daar. Zomaar, in dat nietszeggende felle rotlicht. Een wit flesje Kouros.

Lang geleden moest mijn vader voor zijn werk een keer op reis naar het buitenland. Bij terugkomst kocht hij op Schiphol een flesje parfum voor mijn moeder. Dat witte flesje dus. Mijn moeder was er dolblij mee want het leek een erg duur flesje en het rook bijzonder lekker bovendien. Vond mijn vader. 

Nou zat ik rond die tijd in de brugklas van de middelbare school en had al een paar lessen Frans gehad. Genoeg om te weten dat ‘pour’ in het Frans ‘voor’ betekent. En van de toiletten op vakantie in Frankrijk wist ik wat ‘homme’ betekende. ‘Kouros: Pour Homme’ stond er in zwarte letters op dat flesje. Mijn moeder heeft dus jarenlang heel zuinig gedaan met haar flesje aftershave. Ik wist het, maar heb er niks van gezegd.

Op een bankje in die winkel ben ik even gaan zitten. Het flesje in mijn hand om eraan te ruiken. En die geur, niet eens lekker, deed het hem. Ineens stond ik weer in die badkamer, ruim 13.000 kilometer van hier en zie haar dat spul opdoen. En toen schoot ik vol.

Ik heb het gekocht. Dat flesje. Achterlijk duur natuurlijk, maar toch. Thuis heb ik het ingepakt en mijn naam erop geschreven. Mijn kinderen zullen het vrijdagavond uit de zak van Sinterklaas halen en aan me geven. ‘Kijk papa, voor jou’. ‘Dank u Sinterklaas’, zal ik zeggen. Kijken of ik het droog houd.

Lees hier Nieks vorige column terug: ‘Acht jaar heb ik nog, mocht ik net zo oud worden als mijn vader’

Bekijk ook: Zo snijd je zonder tranen een ui.

Lees de beste artikelen op het gebied van werk en carrière via onze wekelijkse nieuwsbrief!