Baghdadi, hond en lafaard, zal helaas nog als martelaar worden beschouwd
“Hij stierf als een hond, hij stierf als een lafaard,” zei de Amerikaanse president Donald Trump over Abu Bakr al-Baghdadi. Goed gezegd, van Trump.
Er is een moment geweest dat Baghdadi wist dat ze vlakbij waren. Hij hield er al rekening mee, want ik heb begrepen dat hij en zijn vrouwen rondliepen met bomvesten.
In dat ene ogenblik dat hij doorhad dat het voorbij zou kunnen zijn, pakte hij drie van zijn kinderen en vluchtte hij met hen een doodlopende tunnel in.
Op dat moment ben je een hond. Die kinderen zet je in als verdedigingswapen, terwijl je weet dat het sowieso uitzichtloos is. En wanneer je beseft dat je óf gearresteerd gaat worden óf neergeschoten, blaas je jezelf en je kinderen op. Hond én een lafaard komen dan samen. Je geeft onschuldige kinderen de doodstraf.
Zouden wij die kinderen – als ze nog leefden en als het Nederlandse kinderen waren van een Nederlandse vrouw – in Nederland verder willen opvoeden? Zitten die kinderen niet vol angst, wrok en woede? Kun je dat er uitgummen met allerhande therapieën?
Ik twijfel.
Misschien zijn de therapieën en de therapeuten wel uitstekend, maar hoe denken opa en oma en moeder over het kalifaat en wat daar is gebeurd? Zullen zij van hun geloof vallen? Integendeel. Aan het geloof hebben zij kracht ontleend en dankzij dat geloof ontmoetten ze gelijkgestemden met dezelfde cultuur in een samenleving waar ze vreemd waren.
Dat geloof willen ze overdragen op hun kinderen, zoals onze ouders dat met ons deden. Al is het kalifaat nu vrijwel weg, hun droom, die al voor een flink deel werd bewaarheid, kan best over tien, twintig jaar weer ontwaken. Die kinderen zijn dan volwassen. Wraak is een bevredigende daad als je meent constant aan de verkeerde kant te staan. Het legt een denkbeeldig gewicht op een niet bestaande weegschaal van gerechtigheid. Zeker als je nog iets van je leven kunt maken door je leven te offeren, is wraak goedkoop en altijd voorhanden.
Zelfs een hond en een lafaard zijn helden in de ogen van anderen. En het is goed voorstelbaar dat de kinderen van honden en lafaards naar degenen trekken die ze als held zien. Een hond luistert naar wie hem voedt, een lafaard zoekt bescherming bij andere lafaards.
Baghdadi, hond en lafaard, zal helaas nog als martelaar worden beschouwd. Zo’n martelaar is een held voor verliezers.
Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.
Reageren? t.holman@parool.nl.