Kun je een hoogbejaarde berechten die als 17-jarige een beetje fout was?

Bruno D stond als jongen van 17 op de wachttoren van SS-kamp Stutthof en zag al het gruwelijks wat daar uit naam van zijn volk gebeurde. Hij wordt berecht wegens medeplichtigheid aan de dood van meer dan 5000 mensen in dat kamp. Want al was hij toen 17 en nu 93 gerechtigheid soll sein.

Hij wilde aan het begin van zijn proces — volgens jeugdrecht vanwege zijn leeftijd op het moment van zijn misdrijven — een verklaring afleggen. Dat mocht.

"Het is voor mij een heel belangrijk om de slachtoffers te vertellen hoe erg het me spijt wat de mensen in het concentratiekamp is aangedaan", zegt Bruno D. met een krachtige stem.

Hij moest zijn militaire dienst doen op deze "plaats van gruwel" en deed dat niet als vrijwilliger voor de SS, voegt hij eraan toe. "De beelden van deze hel hebben me mijn hele leven achtervolgd", zegt Bruno. Hij kon niemand helpen en gebruikte zijn wapen niet één keer.

Rechter Anne Meier-Goering vraagt. "Hoe ging je om met deze beelden en herinneringen?"

"Ik probeerde alles na de oorlog te onderdrukken, ik kon het aan niemand vertellen. Ik moest zelf zien dat ik overleefde en dat deed ik. "

"Uw leven was nog niet voorbij. U hebt een gezin gesticht, "antwoordt de rechter. "Welke herinneringen hebt u?"

"Ik zag veel dode lichamen. De gevangenen haalden ze uit de barakken en stapelden ze op. Dat was allemaal heel wreed. De lichamen waren naakt. De gevangenen hadden gestreepte pakken. De lichamen waren uitgemergeld, uitgehongerd, verzwakt door ziekte. Het spijt me vreselijk. "

"Wat dacht of voelde u toen u dit zag?", vraagt ​​Meier-Goering.

"Het was wreed.", antwoordt Bruno. De beelden van naakte, uitgemergelde lijken blijven je achtervolgen. "En nu is alles weer opgerakeld, wat ik wilde vergeten", klaagt hij. "Mijn oude dag wordt vernietigd. Dat heb ik me anders voorgesteld ", zegt hij.

De rechter: "De mensen in het kamp hebben dit ook meegemaakt en moeten het steeds opnieuw herbeleven. Het verleden moet wakker worden gehouden. Kun je dat begrijpen? "

Bruno D. schudt zijn hoofd. "Er is al zoveel over gezegd ..."

Het is onduidelijk wie hij nu bedoelt, omdat Bruno D. zegt dat hij met zijn familie nooit sprak over zijn tijd als SS-bewaker in het concentratiekamp. Alleen als hij werd gevraagd als getuige, gaf hij informatie. Zoals bij rechtszaken tegen anderen in 1975 en 1982.

Wat hij wist over het lijden van de gevangenen, zijn slechte geweten, hij probeerde het levenslang op te bergen in de diepste kelders van zijn geheugen.

En was hij begin 1944 niet gedwongen van de Wehrmacht naar de SS werd overgebracht vanwege een hartafwijking? Hij had nooit geschoten. En had hij na de oorlog geen fatsoenlijk leven geleid. Dat telde toch ook.

Hij had ook twee gevangenen toegstaan een dood paard van buiten het kamp in te laten slepen, om te eten. Dat mocht eigenlijk niet.

Dat hij, zoals de aanklager beweert, vrijwillig heeft geholpen bij het doden van 5230 mensen, lijkt hem een ​​schandelijk verwijt.

Meier-Goering probeert het opnieuw. "De mensen die daar gevangen zaten, die het kamp overleefden, vragen zich af waarom u dat deed, waarom u daar de wacht hield? Begrijp je de vraag? "

"Ik begrijp de vraag", zegt Bruno D. "Omdat ik gedwongen was daar te dienen."

Bron(nen): Die Welt