Trumps zelfverheerlijking is inmiddels van messianistische proporties

Dat president Trump graag hoog van zichzelf en zijn prestaties mag opgeven, is allang geen nieuws meer. De golf van religieuze hypocrisie die dat teweegbrengt, is dat wel. Een paar weken geleden bereikte Trumps zelfverheerlijking een nieuw hoogtepunt, van messianistische proporties deze keer. Terwijl hij tegenover een aantal verslaggevers zijn handelsoorlog met China verdedigde, hief hij zijn blik ten hemel en zei: “Ik ben de uitverkorene. Iemand moet het doen.”

Zijn voornamelijk blanke, streng-evangelicale aanhangers vinden het schitterend allemaal. Trumps minachting voor vrouwen en minderheden, de eindeloze stroom van leugens, het voortdurend zwartmaken van zijn medemensen, het scheiden van migrantenkinderen en hun ouders – voor deze vrome christenen is het allemaal kennelijk geen probleem.

Vanwaar toch die grote liefde van miljoenen evangelicals voor een man die zo ongeveer de menselijke belichaming is van de vraag: wat zou Jezus níet doen? Het antwoord is even eenvoudig als dubbelhartig: ze geloven dat God Trump gebruikt om hun doelen te dienen. Doelen die van alle kanten – door terroristen, drugkartels, vreemdelingen, moordenaars – onder vuur liggen. De diepgewortelde angst om terrein en gezag te verliezen in de samenleving heeft hen in de greep. In de culturele oorlog die Amerika teistert, komt de huidige president – die zich laat leiden door God noch gebod – dan ook als een geschenk uit de hemel voor hen.

Theatraal-vrome borstklopperij van Trump

“Trump is het bovennatuurlijke antwoord op onze gebeden, maar het kwam niet in de verpakking die wij verwachtten”, zo vatte televisiedominee James Robinson het mirakel destijds samen. Zeker 80 procent van de conservatieve protestanten stemde in 2016 op Trump en die steun neemt volgens recente onderzoeken nauwelijks af. Wat wel in rap tempo erodeert, is het kritisch vermogen van deze Trump-vererende christenen. Er is geen ethische reflectie meer, geen enkele reserve. De Bijbel is irrelevant geworden. Waar het om gaat is ‘wij versus zij’. Behoor je tot het juiste kamp, dan kan je overal mee wegkomen, ‘want hé, niemand is zonder zonde toch?’

Intussen neemt de afkeer van religie bij veel (vooral jonge) mensen in Amerika toe. Niet zo gek als je continu wordt geconfronteerd met de theatraal-vrome borstklopperij van Trump en consorten, die religie slechts gebruiken om hun hypocriete gedrag van een morele dekmantel te voorzien. “Mike Pence draagt zijn geloof als een fluorescerend oranje vest. Maar toen hij deze zomer de grens bezocht en mensen in de hitte van Texas bij bosjes zag bezwijken, was dat geloof onzichtbaar”, stelde een journalist onlangs in The New York Times.

Wie buiten het zicht blijven – want immers niet nieuwswaardig genoeg – zijn de mensen die, gevoed door hun geloof, opstaan voor diegenen die daar zelf niet toe bij machte zijn. Mensen die zorg dragen voor de verweesde migrantenkinderen en met het weinige dat er voorhanden is opvang en voedsel voor hen regelen. Dit om te voorkomen dat deze kinderen in kooien worden opgesloten en hun verdere leven getraumatiseerd moeten doorbrengen. Niet angst is de leidraad van deze gelovigen, maar vertrouwen. Zij handelen volgens een van de meest consistente aansporingen in de Bijbel: heb geen angst, maar vertrouw. Wees sterk en moedig.

Ik kan mij dan ook vinden in de woorden van voornoemde journalist: “Geloof is niet zo gecompliceerd, religie zal het altijd zijn”.

Lees ook:

Negeer de ophef en zie: Donald Trump is op weg naar God

Ondanks zijn affaire met een pornoster blijven Donald Trumps talrijke christelijke vrienden achter hem staan. Waarom? Een nieuw boek laat zien: prominente evangelicals vinden Trump lang niet zo onchristelijk.