De boodschap in het ziekenhuis kwam hard binnen: ze zou de kerst niet halen. Huilen, heel veel huilen, deed Laura van den Akker. Maar drie dagen later zag haar wereld er weer heel anders uit: de diagnose bleek verkeerd te zijn.
Afgelopen woensdag vertelde de Amsterdammer Ron Brand (59) een soortgelijk verhaal. Hij was opgegeven door de artsen vanwege lever- en nierfalen, zat in een hospice, maar hij overleed niet. Na aanvullend onderzoek enkele maanden later, bleek zijn gezondheid veel beter te zijn. Zijn levensverwachting werd met minstens twee jaar opgeschroefd, maar hij gaat ervan uit dat hij veel ouder wordt.
Van den Akker reageerde op de Facebookpagina van RTL Nieuws op het verhaal van Ron Brand.
Heel moe
Zij werd ook opgegeven, nu dertig jaar geleden. Ze was toen 22 jaar. "Ik werd in die periode plotseling heel moe. Kon nauwelijks meer functioneren. Na een half uur werken, viel ik bijna meteen weer in slaap. Maar uit bloedonderzoek bij de huisarts kwam niks. Ook in het ziekenhuis werd niks gevonden."
Die situatie duurde een paar maanden, ze ging van controle naar controle. Tot in november, toen ze een belletje kreeg van het ziekenhuis. Ze hadden iets gevonden in haar bloed en ze wilden extra onderzoeken doen. Wat ze precies hadden gevonden, wilden ze nog niet zeggen. "Maar toen ik binnenkwam, zag ik dat ik meteen naar de afdeling voor kankerpatiënten moest."
Terminale kanker
Nog steeds wilden de artsen en verpleegkundigen niks tegen haar zeggen.
Maar toen de volgende ochtend een arts met leerlingen bij haar bed stond, ging het mis. "De arts zei tegen de leerlingen, niet wetend dat ik nog niks wist: deze mevrouw heeft terminale lymfeklierkanker", zegt ze. "Ik schrok, raakte in paniek."
Het was de bedoeling dat ze de volgende dag een borstbeenpunctie zou krijgen, maar daar zag ze al als een berg tegenop. Toen ze hoorde dat ze kanker zou hebben, wilde ze direct naar huis om het slechte nieuws te vertellen. "De verpleegkundige zei daarop dat mijn vooruitzichten zo slecht waren, dat ik de kerst waarschijnlijk niet zou halen."
Wereld stort in
Haar wereld stortte in. "Ik rende naar de badkamer in het ziekenhuis. Ik ging bidden en huilde en huilde maar. Ik weet niet meer hoe lang ik daar heb gelegen, een uur, anderhalf uur misschien. Toen hebben ze me eruit gehaald en op bed gelegd."
Ron zou sterven, maar het bleek een fout.
De borstbeenpunctie werd uitgesteld en is er uiteindelijk nooit gekomen. Nog voor het zover was, kreeg ze te horen: toch geen lymfeklierkanker, maar de ziekte van Pfeiffer. Er zou een fout zijn gemaakt in het lab. Onthutst was ze, van opluchting was niet direct sprake.
Ze wilde een klacht indienen tegen het ziekenhuis. "Maar ik kreeg te horen dat het kansloos zou zijn."
'Ik ben er nog steeds'
De drie dagen dat ze dacht dat ze dood zou gaan, hebben haar nooit losgelaten. Ze denkt er nog geregeld aan, ook al is het lang geleden. "Het is een traumatische ervaring geweest en ik heb er lange tijd niet over kunnen praten. Het heeft gevolgen gehad voor de rest van mijn leven. Ik ben gehaaster geworden omdat ik de sterke drang heb iets van het leven te maken. Maar elke week denk ik wel: goh, ik ben er nog steeds."
