Er komt geen eind aan de Rohingya-tragedie

In verschillende kampen hebben zo'n 200.000 Rohingya vanochtend hun zogenoemde ‘Dag van de Genocide’ herdacht. Kinderen, gesluierde vrouwen en mannen kwamen samen in Cox Bazar om stil te staan bij de verschrikkingen van twee jaar gelden. ,,Ik vraag rechtvaardigheid voor de moord op mijn beide zoons. En daarvoor blijf ik strijden tot mijn laatste ademtocht", zegt de 50-jarige Tayaba Khaton tegen het Franse persbureau AFP. 

Het zijn mensen die in Myanmar ook al weinig hadden, aldus Ruppert. Er zijn veel hulporganisaties actief waar ze afhankelijk van zijn. ,,De mensen kunnen het kamp niet verlaten. Ze kunnen in Bangladesh geen kant op en teruggaan is niet aan de orde. Dat kan alleen als er een garantie van veiligheid is en dat ze erkend worden. Tot nu toe is dat niet zo. Daarvoor is een politieke oplossing nodig.”

Om de Rohingya niet te vergeten start het Rode Kruis in september een nieuwe vorm van actie om geld op te halen voor de hulp. Nederlandse sporters worden gevraagd om zichzelf uit te dagen voor vluchtelingen om zo te zorgen voor betere leefomstandigheden en de broodnodige hulp voor vluchtelingen. Zo zal Suzanne Brummel, voormalig Nederlands kampioen open water zwemmen, 300 kilometer gaan hardlopen voor de actie Verder voor Vluchtelingen. Dit is bijna dezelfde afstand die mensen vanaf Myanmar naar de kampen in Bangladesh hebben moeten lopen. 

Ruppert benadrukt dat alle hulp welkom blijft. ,,Ik heb hiervoor in Oost-Afrika gewerkt en eerder vluchtelingenkampen gezien maar voor mij was dit schokkend om te zien in wat voor gebied dit megakamp is verrezen. Het was een onbewoond en eigenlijk onbewoonbaar gebied in een van oudsher hele arme regio. Binnen een korte periode zijn daar heel veel mensen gekomen, met hulp van de overheid in Bangladesh en de hulporganisaties. Het oogt allemaal wat chaotisch, alles op elkaar, kriskras. Mensen hebben zelf uit wanhoop op allerlei plekken hun leven proberen op te bouwen. De infrastructuur is heel gebrekkig. Daarbij is het een cultuur waar vrouwen en meisjes veel binnen zijn en de mannen gaan aan het werk. Dan wordt het nog schrijnender als je op tien of twintig vierkante meter woont met een gezin. Ik heb gezinnen gezien van tien mensen en vaak met hele jonge kinderen.”

Een woordvoerder van de Rohingya laat weten dat terugkeer mogelijk is op drie voorwaarden: garanties voor hun veiligheid, de Myanmarse nationaliteit en terugkeer naar de dorpen waar men woonde. Bangladesh en Myanmar hebben een verdrag gesloten voor terugkeer maar gezien de onveilige situatie in Rakhine, waar veel Rohingya woonden, is bijna niemand teruggekeerd.