Waalse en Brusselse politie bellen amper aan bij illegalen: 581 controles in Vlaanderen, 26 in Wallonië, 80 in Brussel

Wie asiel aanvraagt maar wordt afgewezen, krijgt nadien een bevel om het grondgebied te verlaten. Hij of zij krijgt daarvoor een termijn en de bedoeling is dat hij voor die einddatum effectief vertrokken is. Een bureau van de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) volgt die bevelen verder op, samen met de gemeenten en de politie.

Als de deadline voor vrijwillig vertrek is verstreken, mag de politie controleren of de uitgewezen vreemdeling zich nog op het adres bevindt dat gekend is bij de gemeente. “Maar het is de burgemeester die daar als hoofd van de politie het bevel toe moet geven”, zeggen Kamerleden Yoleen Van Camp en Theo Francken (N-VA). “En daar knelt het schoentje.” Uit cijfers die zij opvroegen bij huidig minister van Asiel en Migratie Maggie De Block (Open Vld) blijkt dat dat niet overal even strikt gebeurt.

In Vlaanderen vonden in de eerste helft van het jaar al 581 adrescontroles plaats. In Brussel waren het er 80 en in Wallonië amper 26. “Als je meer mensen wil aanzetten om effectief vrijwillig het grondgebied te verlaten na zo’n bevel, dan is opvolging en controle echt wel noodzakelijk”, aldus de N-VA’ers. “Door niet in te zetten op deze controles, gedoog je als stad en gemeente illegaliteit. In Wallonië en Brussel heerst duidelijk een enorme laksheid.”

Anderzijds: zo’n controle is ook niet altijd even succesvol. Volgens de wet mag de politie alleen aanbellen. Wordt er niet opengedaan? Dan moeten ze afdruipen. De regering-Michel wilde daar een mouw aan passen. Toenmalig minister van Binnenlandse Zaken Jan Jambon (N-VA) en zijn collega van Justitie Koen Geens (CD&V) kwamen met een wet rond woonstbetredingen. Die zou de politie voortaan wel toelaten om - mits toestemming van een onderzoeksrechter - een woning te betreden waar zich uitgewezen asielzoekers bevinden. Binnen de regering was daar een akkoord over, maar de MR krabbelde terug, na hevig - voornamelijk Franstalig - protest. Volgens minister Geens was de timing voor de wet ongelukkig. Francken zat als staatssecretaris verwikkeld in de hetze rond de mogelijke foltering van uitgewezen Soedanezen. Tegelijk laaide de discussie over de hulp aan (trans)migranten in het Brusselse Maximiliaanpark opnieuw op. Er werd gevreesd dat de politie ook zou kunnen binnenvallen bij de vrijwilligers die hen onderdak gaven.

De regering ontkende dat, maar na een laatste reanimatiepoging werd de wet in stilte afgevoerd. Na de val van de regering diende Francken hem opnieuw in als wetsvoorstel vanuit het parlement. Ook op de dag van de eedaflegging diende N-VA de wet nog eens in. De vraag is of daar nu wel een meerderheid voor zal te vinden zijn. Zelfs als de drie partijen die voor waren (N-VA, CD&V en Open Vld) in het parlement de steun krijgen van de achttien Vlaams Belang-parlementsleden komen ze er niet: ze hebben de MR nodig.