Mauricio Macri, de president die Argentinië economische wonderen beloofde

De Argentijnse president Mauricio Macri leerde het politieke vak bij de Boca ­Juniors, de wereldberoemde voetbalclub uit Buenos Aires. Als voorzitter van die club ontsloeg hij in de jaren negentig een aantal populaire spelers, samen met toenmalige coach Carlos Bilardo. Fans van de club waren des duivels. ‘Gelukkig konden we de meeste schade afschrijven op Bilardo’, zei Macri enkele jaren later tegenover Financial Times-columnist Simon Kuper. ‘Hij betaalde de prijs, dat was heel belangrijk. Coaches zijn als zekeringen: ze zijn vervangbaar.’’

Het lijkt erop dat de dit weekend ­afgetreden Argentijnse minister van Financiën Nicolás Dujovne bekend is met deze manier van denken. ­Dujovne verlaat een schip dat steeds dieper zinkt. ‘Ik neem mijn ontslag in de overtuiging dat uw regering significante economische vernieuwing ­nodig heeft’, waren de woorden waarmee Dujovne de bal preventief naar Macri kaatste.

De Argentijnse economie schudt wederom op haar grondvesten, en met haar de toekomst van de rechts-populist Macri. Op zondag 13 augustus verloor Macri tegen alle verwachtingen in de voorronden van de Argentijnse presidentsverkiezingen, ­gepland voor ­oktober 2019, van de centrum-linkse Alberto Fernández. Investeerders schrokken zich rot en probeerden uit alle macht weg te komen van wat zij zien als naderend onheil. De dag na de verkiezingen verloor de Argentijnse peso 15 procent in waarde. De beursindex van Buenos ­Aires zakte 37 procent, het grootste ­verlies in zijn ­geschiedenis.

Beleggers huiveren omdat een winst van Fernández een terugkeer zou betekenen van Cristina Kirchner, zijn kandidaat voor vicepresident. Zij was president van 2007 tot 2015 en werd achtervolgd door corruptieschandalen en beschuldigingen van economisch wanbeleid. Kirchner, een peronist, en had jarenlang de geldpers laten draaien, bedrijven genationaliseerd en peso’s onder het volk verspreid. Dat betekende een einde aan armoede voor veel Argentijnen, maar ook ’s werelds op twee na hoogste inflatie (na Zimbabwe en Venezuela).

Familie

Macri, afkomstig uit een steenrijke aristocratische familie en tot zijn 36ste werkzaam in het zakenconglomeraat van zijn vader, beloofde een wonder: geen armoede én geen inflatie. Onder hem kregen het zakenleven en de vrije handel alle kansen. De daarmee gegenereerde economische groei en belastinginkomsten zouden de staatskas spekken. Het saneren van sociale programma’s zou de uitgaven beperken. Macri werd een favoriet van Trump.

Maar de nieuwe president kwam er snel achter dat hij ook de steun van de armen nodig had. Een volks vernislaagje, opgedaan als voetbalclubvoorzitter, bleek niet voldoende; het geld moest blijven rollen. Macri verhoogde daarom uitgaven aan sociale voorzieningen, terwijl hij er niet in slaagde de beloofde buitenlandse investeerders te trekken. Werkgelegenheid daalt en armoede stijgt. Vorig jaar klopte Macri daarom aan bij het IMF, dat Argentinië een ­recordbedrag van 57 miljard dollar (51 miljard euro) leende.

Voorwaarde: de overheidsfinanciën strak trekken. Vorige week schafte ­Macri per direct de btw af op voedingsmiddelen als brood, melk en rijst. ­Bepaald geen IMF-beleid, maar een voetbalmanager probeert nu eenmaal de menigte aan zijn kant te krijgen.

^{Waar interessante en spraakmakende verhalen online en in de krant ophouden, gaat het Volkskrantgeluid verder. Wat is een zwart gat precies? En hoe gaat het eraan toe in tbs-klinieken? Onze verhalenmakers leggen het uit.}