Het grote Telegraafnieuws was welkom gerecht voor complotdenkers
Er is maar één iemand aan wie ze bij De Telegraaf een grotere hekel hebben dan Erik ten Hag en dat is Femke Halsema. Het mag dus geen verrassing heten dat de omfietsprosecco daar werd opengeplopt, toen een malafide agent de redactie tipte dat de zoon van de Amsterdamse burgemeester zich had misdragen. Enige probleem: een puber van vijftien die met een alarmpistool een vercrackte, verlaten woonboot oploopt en vervolgens twee brandblussers leegspuit, tja: niet fraai, maar misschien was het ook niet helemaal genoeg om zijn moeder kapot te maken. Dat wist De Telegraaf ook, maar… ze konden het op zijn minst proberen. Adel verplicht.
En dus werd er naarstig gezocht naar suggestieve haakjes. Halsema zou de boel in de doofpot hebben gestopt, waarmee de hypocrisie van de GroenLinkse gutmensch weer eens kon worden aangetoond. Dat minderjarigen die in aanraking komen met justitie eigenlijk altijd anoniem uit de wind worden gehouden, waren ze bij ‘De krant van wakker Nederland’ voor het gemak maar even vergeten. Dat kwam vast door alle prosecco en de inmiddels vergevorderde staat van korsakov.
Ook dat de burgemeester het incident meteen bij de integriteitscommissie en gemeentesecretaris had gemeld, en dat het Openbaar Ministerie de zaak had laten overplaatsen naar een ander parket, om (de schijn van) belangenverstrengeling te voorkomen, was niet genoeg. Het grote Telegraafnieuws was tenslotte een welkom gerecht voor de complotdenkers. Natuurlijk waren die zich al best aan het vermaken. Over de zogenaamde betrokkenheid van Hillary Clinton bij de dood van Jeffrey Epstein. Zich hitsig woest verlekkerend aan de regenachtige klotezomer, omdat daarmee nu eindelijk kon worden bewezen dat Gerrit Hiemstra inderdaad een door Soros betaalde klimaatsekteleider was. Maar natuurlijk was het nog veel fijner voor de Kritische Denkers, dat ze nu de vrouwelijke bestuurder aan wie ze de grootste hekel hadden, aan de schandpaal konden nagelen.
Helaas liep het allemaal nog al met een sisser af, omdat de waarheid sneller dan het licht door de opgeklopte haatpudding heen prikte. Maar het doel van zulke sensatie-aanklachten is nooit waarheidsvinding of inhoudelijk resultaat. Het is pure bezigheidstherapie, bedoeld om de razernij die toch al aanwezig is, te voorzien van nieuwe brandstof.
Ik moest vooral denken aan mijn jeugd, in het doodstille Almere. Doorgaans zetten de leegheid van de stad ons vooral aan tot het schrijven en maken van toneelstukken, muziek, films, schoolkranten, maar ook bij ons trad soms de verveling in. Dan kwamen we op vrijdagavond de bioscoop uit, nadat we de laatste James Bond hadden gezien, en slenterden we door de desolate polder. Soms waanden we ons dan zelf 007, op geheime missies en als we dan een verlaten bouwterrein tegenkwamen, slopen we naar binnen. Een alarmpistool had ik niet op zak. Hooguit een Nintendo Gameboy met Super Mario Land 3 (voor de kenners: Warioland), waarmee weer eens vrolijk wordt bewezen dat videospelletjes inderdaad aanzetten tot crimineel gedrag.
Een keer, toen ik vijftien was, klommen we met een paar vrienden over het hek van het onaffe kasteel van Almere. Ik was alleen heel dik en langzaam, dus ik stond me traag en moeizaam tussen twee hekken te wurmen, toen net de beheerder voorbijliep. Ik kreeg alleen een waarschuwing. De Telegraaf deed niets. Triest. De belangrijkste vraag daarbij luidt natuurlijk: ja, maar was ik destijds ook de zoon van de burgemeester? Ik wil de complotdenkers niet voeden, maar laat ik het hierbij laten: Annemarie Jorritsma en ik, we go way back.
Johan Fretz is schrijver en theatermaker. Hij heeft een wekelijkse column in Het Parool.
Reageren? j.fretz@parool.nl