Marie Bastide getuigt over de zes dagen die ze gekneld zat in wagen: “Denken aan mijn kinderen gaf me kracht om vol te houden”

© Sudpresse

Twee dagen nadat ze werd gevonden, heeft Marie Bastide (45) vanuit haar ziekenhuiskamer een interview gegeven over de zes dagen die ze gekneld zat in haar wagen. “Ik voel me al beter, al besef ik zelf nog niet goed wat me is overkomen. Ik denk dat ik veel geluk heb gehad.”

mtm

Een probleem aan haar auto lag aan de basis van haar ongeval, aldus Marie Bastide, Corine voor de vrienden. “Ik nam de afslag Saint-Georges-sur-Meuse en dacht dat het beter was om te stoppen. Ik wilde remmen voor de rotonde, maar ik verloor de controle en kwam in het bos terecht. Op het moment zelf wist ik niet wat er gebeurd was, dat besef kwam pas de volgende ochtend. Mijn telefoon was de hele nacht aan het rinkelen, maar ik kon er niet aan. Ik had te veel pijn in mijn arm. De volgende dag ging de telefoon niet meer over, de batterij was plat. Ik probeerde te schreeuwen telkens als ik iemand hoorde, maar het bracht niets op. Ik kon zelf niet uit de auto kruipen, mijn arm en linkerbeen reageerden niet.”

Flauwvallen van de pijn

Zes dagen lang zat Corine vast in de wagen, zonder eten en drinken. “Ik heb al die tijd aan mijn kinderen gedacht. Zij gaven me de kracht om het vol te houden.”

De 45-jarige vrouw was afwisselend bij en buiten bewustzijn. Telkens als ze wakker was, had ze enorm veel pijn. “Als ik mijn arm bewoog, viel ik flauw van de pijn. Hoe lang ik buiten bewustzijn was? Geen idee, ik had geen besef van tijd.”

Regen erger dan hitte

Naast haar verwondingen en haar gebrek aan eten en drinken moest Corine ook afrekenen met de verzengende hitte, met temperaturen tot 40 graden buiten. “Gelukkig lukte het me om de deur te openen met mijn voet en waren er twee ruiten kapot zodat er een beetje wind binnen kon. In het weekend begon het te regenen, dat was leuk. Alhoewel, ik moest twee nachten in de nattigheid slapen. Het was enorm koud, ik beefde de hele tijd. Ik was bang om in slaap te vallen. Eigenlijk was de regen zwaarder dan de hitte. Ik probeerde een klein kauwgomdoosje te vullen met water zodat ik kon drinken, maar het duurde een eeuwigheid tot er iets inzat. Soms stak ik gewoon mijn nat armbandje in mijn mond om toch maar iets van vocht in te nemen. Honger had ik niet. Het moeilijkste was misschien wel om op stukken glas te liggen. Ik probeerde mezelf omhoog te trekken, maar dat voelde alsof mijn hele rug scheurde.”

In de zes dagen dat ze gevangen zat, verloor Corine meermaals alle hoop. “Ik wilde altijd nieuwe manieren bedenken om uit de wagen te komen, maar ik vond echt geen uitweg. Het enige wat me in leven hield, waren mijn kinderen. Ik wilde niet dat ze zouden denken dat ik zelfmoord had gepleegd.”

Krakende takjes

Uiteindelijk waren het twee kennissen van Corine die haar vonden. “Toen ik takjes hoorde kraken, riep ik met alles wat ik nog van kracht in mij had. Ze riepen mijn naam, ik begreep niet hoe ze wisten dat ik het was… Het was een enorme opluchting. Ik ben hen eeuwig dankbaar dat ze mijn leven hebben gered. Ik heb intussen gehoord hoeveel mensen naar mij hebben gezocht, onvoorstelbaar.”

De vrouw voelt zich - naar de omstandigheden - vrij goed. “Ik moet vrijdag opnieuw geopereerd worden, om mijn wervelkolom goed te zetten. Daarna zullen we wel zien hoe het gaat, maar ik heb alleszins een paar maanden revalidatie voor me.”

Aangeboden door onze partners