Waarom komen crèches die ongevaccineerde kinderen weigeren niet op voor Berend Botje?

Schrijf je een stukje waarin je pleit voor vaccinatieplicht – zoals ik een dag of tien geleden weer eens deed – dan kun je er bij wijze van spreken op wachten. Met een ijver waarvoor je haast bewondering moet hebben, laten klassiek homeopaten, alternatief ­therapeuten en complotdenkers je weten dat je het bij het verkeerde eind hebt. Dat je te blond bent om de kwestie te doorgronden. Dat je een willoos instrument bent in handen van de oppermachtige farmaceutische industrie. Of dat je – nou ja, vul zelf maar in.

Steevast gaan zulke analyses gepaard met links naar schimmige websites die je beslist moet bezoeken, naar bibberige YouTube-filmpjes die je de ogen zullen openen, naar boeken die je niet ongelezen mag laten. Mansplaining, alleen dan opvallend vaak juist door vrouwen gepleegd.

Sinds gisteren besef ik eens temeer dat zulke oprispingen kinderspel zijn vergeleken bij wat iemand als Alien Alberts, directeur van crècheorganisatie Berend Botje, ­recentelijk over zich heen kreeg. In een mooi interview met deze krant vertelde zij wat er aan vuilspuiterij op gang kwam toen ze eind april bekendmaakte dat on­gevaccineerde kinderen niet langer welkom zijn op de vijftig opvanglocaties die ze beheert.

Die beslissing was natuurlijk volkomen terecht. Want wat ouders hun kinderen aandoen door ze willens en ­wetens niet te beschermen tegen potentieel dodelijke ziekten is al treurig genoeg. Dat ze daarmee andermans baby’s – die nu eenmaal tot veertien maanden nog niet mogen worden ingeënt – in gevaar brengen, zou ongehoord moeten zijn.

Uiteraard denken antivaxxers daar heel anders over. Alien Alberts: ‘Mensen noemden me moordenaar: jij gaat gezonde kinderen met een virus infecteren, jij laat gif in baby’s spuiten.’ Twee weken geleden werd haar dochter, tevens pedagogisch directeur bij Berend Botje, nog bedreigd via Facebook.

Spijtig genoeg deed de organisatie daarvan geen aangifte – met als merkwaardig argument dat de bedreigers ‘geen mensen uit de buurt’ of ‘klanten van ons’ zijn. Dus dan hoef je er niks tegen te ondernemen?

Maar wat mij in het interview bovenal trof, was de bijna terloopse mededeling dat Berend Botje niet de enige ­kinderopvangorganisatie is die zo ferm kiest voor het ­gezonde verstand. Er blijken veel meer crèches te zijn die ongevaccineerde kinderen niet toelaten. Dat bleek uit een enquête die de NOS in het voorjaar liet houden. Liefst 105 kinderdagverblijven, verspreid over heel Nederland, laten al geen klantjes toe zonder vaccinatiebewijs; 25 van hen zeggen zulke kinderen inmiddels daadwerkelijk te hebben geweigerd.

Deze kinderdagverblijven, las ik, wilden anoniem ­blijven. Zelf opperde Alien Alberts dat zij niet openhartig durfden te zijn. Vermoedelijk uit angst voor stappen, ‘of bang om klanten te verliezen’.

Dat zal gerust. Maar was het nog actueel, ik zou dolgraag willen weten hoe de crèche die mijn kind bezoekt over de materie denkt. En afgezien daarvan, waarom schoten deze geestverwante collega’s de directeur van Berend Botje niet te hulp toen zij het mikpunt werd van de agressie der antivaxxers? Waarom hielden ze hun mond? Waarom dacht niemand: misschien moet ik me toch eens uitspreken? Gewoon, uit solidariteit met deze heldin?

Door lafhartig te zwijgen maken ze de antivaccinatie­beweging machtiger dan zij is. Machtiger dan zij verdient te zijn.