RTL Nieuws RTL.nl

Let op, binnenkort verhuist RTL Nieuws naar RTL.nl

Al onze nieuwsberichten en video’s vind je straks op RTL.nl.

Neem alvast een kijkje

Ga naar de inhoud
Liefde & leven

'Ik hou van het kind dat je was, maar ik ben bang voor de vrouw die je geworden bent'

Beeld © iStock

In deze wekelijkse rubriek schrijven lezers een brief aan iemand die een belangrijke rol in hun leven heeft gespeeld, positief of negatief. Dit keer Marie* (69). Ze schrijft een brief aan haar dochter, met wie ze uit zelfbescherming het contact heeft verbroken en die ze nu ook heeft onterfd.

Birgit,

Jouw vader was een psychopaat. Dat wist ik toen nog niet, dat viel jaren na zijn dood pas op zijn plek. Hij claimde jou direct na je geboorte. 'Jij mag Peter hebben, deze is van mij', waren zijn letterlijke woorden tegen mij. Jouw hele jeugd lang heeft hij jou tegen me opgezet. Jullie spanden altijd samen. Als we een spelletje speelden en ik verloor, dan hadden jullie de grootste schik om die stomme mama. Jullie vormden altijd een front. Je vader vertelde jou leugens over mij, die jij geloofde. 'Kom maar bij papa', zei hij, 'die houdt echt van jou' en 'Kom maar bij papa, die begrijpt jou wel.' Hij heeft je helemaal gehersenspoeld. Ik wist dat het gebeurde, maar ik dacht dat het wel goed zou komen zodra je zou snappen wat houden van en eerlijk zijn inhouden.

Het kwam niet goed. Toen ik je vader had verlaten, bekende hij dat hij al 12 jaar lang een verhouding had. Een afschuwelijke echtscheiding was het gevolg. Van die scheiding heb jij, toen 13 jaar oud, echt een klap gekregen. Je gaf mij de schuld, terwijl ik er als een leeuwin voor heb gevochten om jullie een zo gelukkig mogelijke jeugd mee te geven. Ik heb nooit een slecht woord over je vader gezegd, maar hij overduidelijk wel over mij.

Ik heb werkelijk alles geprobeerd om ervoor te zorgen dat jij me zou zien zoals ik echt ben. Maar je kan het niet zien. Je bent zo verschrikkelijk beschadigd. Je vertelt leugens over mij en alles wat er gebeurd is, en ik denk dat je ze zelf gelooft. Door de leugens die je verspreidt ben ik verschillende vrienden kwijtgeraakt. Die veroordelen 'wat ik met jou heb gedaan'. Maar de voorbeelden die zij noemden, stroken niet met de waarheid. Het is jouw waarheid.

'Je man maakte een grapje en ik moest lachen. Jij werd woedend, zei dat ik met hem flirtte'

Waarschijnlijk ben ik er aanvankelijk te veel in meegegaan. Ik had medelijden met je, dacht dat je het later nog wel zou begrijpen. Maar het ging van kwaad tot erger. Op een gegeven moment barstte de bom. Een jaar of zeven geleden was ik bij jullie op bezoek. Je man maakte een grapje, ik schoot in de lach, en jij ging door het lint. Woedend was je. Wat dacht ik wel niet? Zo met jouw man flirten! Lieve schat, hoe kom je erbij? Al had je me bloot op hem gebonden, nooit zou ik jouw man aanraken. Ik was zo gekwetst en verbijsterd dat je dat over me dacht. Sindsdien hebben we elkaar niet meer gezien, en ook mijn kleinkinderen zie ik amper.

Met elkaar praten heeft ons altijd moeite gekost. Toen je nog tiener was, schreven we elkaar brieven. Die legden we op elkaars kussen. Dat werkte, op die manier communiceerden we in elk geval. Dat we dat nu niet doen, zit me zo verschrikkelijk hoog. Ik weet dat als ik je zelf een brief schrijf, je die niet zal lezen of niet zal begrijpen. Je wil het niet weten, kan het niet zien. Ik kan de situatie niet veranderen en dat geeft me een machteloos gevoel.

'Na de dood van je broer begon je me te pesten, een aaneenschakeling van gemene rottigheid'

In de jaren negentig hebben we ook zeven jaar geen contact gehad. Je was toen in therapie geweest en het was volgens de therapeut beter als je mij een tijdje niet zou zien. Toen jouw broer Peter een ongeluk kreeg en in het ziekenhuis belandde, hebben we het contact weer langzaam opgebouwd. Na Peters overlijden heb ik je gezegd dat ik zo verschrikkelijk blij en dankbaar was dat we weer contact hadden, dat ik er kapot aan zou gaan als we dat weer zouden verbreken. Vanaf het moment dat ik dat uitte, begon je mij te pesten, ik kan het niet anders zeggen. Wat ik mooi vond, maakte jij kapot. Wat ik fijn vond, kraakte jij af. Steeds maar weer kijken hoe ver je kon gaan. Een aaneenschakeling van gemene rottigheid.

We zouden samen naar mijn therapeut gaan. Ik wilde zo graag in gesprek met jou. De ene week zou jij jouw verhaal doen, de week erop zou ik aan de beurt zijn. Maar bij de sessie van jou kréég ik me toch een emmer stront over me heen. Allemaal leugens. Nog diezelfde middag ben ik teruggegaan naar mijn therapeut, zo kapot was ik ervan. Een vervolgsessie is er nooit gekomen. Jij had je zegje gedaan, en dat was dat. Ik voelde me gebruikt.

'Mantelzorg? Ik rij nog liever tegen een boom dan dat ik van jou afhankelijk zou moeten zijn'

Het is een krankzinnige situatie aan alle kanten. Vaak heb ik gedacht: als ik nou gewoon naar je toe ga en je zeg wat ik voel… Maar tegelijkertijd ben ik vreselijk bang voor wat je me psychisch kan aandoen. Ik hou van het kind dat je was, maar ik ben bang voor de vrouw die je bent geworden. Toen er even sprake was van het wettelijk verplichten van mantelzorg aan je ouders, liepen me de rillingen over de rug. Ik rij nog liever tegen een boom dan dat ik van jou afhankelijk zou moeten zijn. Het idee alleen al jaagt me angst aan. Het is vreselijk om dat te zeggen, maar zo voel ik het echt. Het zit heel diep. Ik vertrouw je denkpatroon niet. Mijn liefde voor jou is wanhopig. Ik kan je niet bereiken, je kan nooit de dochter zijn die ik zo graag had gewild.

Nu ik bijna 70 ben, heb ik mijn testament laten opmaken en heb ik je onterfd. Mijn broer is mijn enige erfgenaam, en een paar handwerken gaan naar je kinderen. Ik weet dat het voor jou een extra dolksteek betekent en dat vind ik verschrikkelijk, maar ik kan niet anders. Het idee dat jij hier na mijn dood in mijn huis zou rondlopen, tussen mijn spullen, is voor mij onaanvaardbaar.

Ik had zo vreselijk graag gewild dat je mij had gezien zoals ik was, en niet zoals je vader je heeft doen geloven. Ik had jou heel veel te bieden, maar je zag het niet.

Ik wou dat het anders was gelopen.

Liefs, je moeder

Briefgeheim is een wekelijkse rubriek van RTL Nieuws Weekend. Hier schrijven lezers (anoniem) een open brief aan iemand die van grote betekenis is geweest in hun leven, positief of negatief. Wil je ook samen met een van onze redacteuren een brief schrijven? Mail ons dan op weekendmagazine@rtl.nl

 

* De namen van de briefschrijfster en haar dochter zijn gefingeerd. Hun echte namen zijn bekend op de redactie.

'Ik
Lees ook
'Ik voel me zoveel beter nu je er niet meer bent'