Wat er aan de Amerikaanse grens gebeurt, is een complete schending van de moraal

Tanks in Washington en concentratiekampen aan de grens. Ons land blijft onverminderd afglijden naar een bijna onherkenbare toestand. Donald Trump is bezig om Amerika naar zijn evenbeeld te herscheppen: een afschuwwekkend beeld.

Hij schept op over het uitwisselen van Valentijnskaarten met de meedogenloze Noord-Koreaanse dictator Kim Jong-un, en zei in september: ‘Ik stelde me heel hard op. Hij ook. Zo ging het over en weer. En toen werden we verliefd, oké? Nee, echt. Hij schreef me prachtige brieven. Echt mooie brieven. We werden verliefd. Maar weet je, nu zullen ze zeggen: Donald Trump zegt dat ze verliefd werden. Wat vreselijk. Wat ontzettend vreselijk, en wat onpresidentieel.’

Volgens Human Rights Watch beperkt Noord-Korea onder Kim niet alleen ‘alle burgerlijke en politieke vrijheden, waaronder de vrijheid van meningsuiting, vergadering, vereniging en religie’, maar eist het ook ‘gedwongen, onbetaald werk van zijn burgers’ en ‘hebben vrouwen in Noord-Korea te lijden onder allerlei seksueel en gendergerelateerd misbruik’.

En dan hebben we het nog niet over de honderden mensen die Kim waarschijnlijk heeft laten executeren sinds hij in 2011 aan de macht kwam.

Dat is dus de man over wie de president van de Verenigde Staten opschept dat hij verliefd op hem is.

Vorige maand maakte Trump grapjes met Vladimir Poetin over het ‘lozen van journalisten’. Volgens het Comité ter Bescherming van Journalisten zijn er in Rusland 28 journalisten vermoord sinds Poetin in 2000 aan de macht kwam.

Vorige week zei Trump in Osaka over de Saoedische kroonprins: ‘Het is een eer de kroonprins van Saoedi-Arabië te ontmoeten. Hij is een vriend van me, een man die de afgelopen vijf jaar echt veel heeft gedaan om Saoedi-Arabië opener te maken.’

Voor de duidelijkheid: die vriend wordt verondersteld opdracht te hebben gegeven voor de moord op Washington Post-columnist Jamal Khashoggi.

Waarom voelt de Amerikaanse president zich zo aangetrokken tot dictators terwijl hij tegelijkertijd de traditionele bondgenoten van Amerika afwijst? En wat betekent dat voor de plaats van Amerika in de geschiedenis?

Volgens mij gaat het hier om blindheid of eigenlijk onverschilligheid voor wreedheid. We zien dit ook in het binnenlands beleid, waar deze onverschilligheid zich duidelijk manifesteert wanneer degenen die eronder te lijden hebben anders zijn: zwart of bruin, vrouw of trans, moslim of migrant.

Om welke andere reden zou deze regering zo lang een zerotolerancebeleid hebben gevoerd door gezinnen van immigranten en asielzoekers te scheiden? Ik geloof niet in open grenzen, wel in humane grenzen. Ik vind niet dat een ouder die asiel aanvraagt moet meemaken dat een kind uit zijn armen wordt getrokken.

Ik vind niet dat mensen – dus ook niet kinderen – als dieren in kooien moeten worden opgesloten, verstoken van primaire levensbehoeften en basale menselijke waardigheid.

Wat er aan onze grens gebeurt, is gewetenloos, een schending van basale mensenrechten, een complete schending van de moraal. Maar de president maakt van onze onafhankelijkheidsviering op 4 juli een parodie met spierballenvertoon en politieke peptalk.

Trump geeft miljoenen uit aan dit ijdelheidsvertoon, terwijl zijn regering nog maar kortgeleden voor de rechter betoogde dat kinderen van immigranten geen zeep of tandenborstels nodig hebben.

Dit gaat niet alleen maar over partijdigheid of polarisatie. Het gaat om de wreedheid, sukkel. Het ging altijd al over wreedheid: rassenwreedheid, genderwreedheid, religieuze wreedheid. Het ging altijd al over hoe de rest van Amerika, in feite de rest van de werkelijkheid, kon worden onderworpen aan het witte suprematistische patriarchaat.

Als de opkomende wereldcultuur eronder moet worden gehouden opdat de gevestigde cultuur aan de macht kan blijven, dan moet dat maar. Dat is de mantra van de witte suprematisten, dat is de boodschap van Trump.

Trump geeft geen zier om het leed van etnische minderheden in Amerika – behalve als hij hun leed kan verergeren – en ook niet om het leed van niet-witte mensen elders ter wereld.

Er loopt een rode draad door het gedrag van Trump en die wordt gevormd door zijn opvattingen over witte culturele dominantie.

Zo, het is eruit. En ik zal het blijven zeggen.

Ik weet dat dit vaker is gezegd. Ik weet ook dat de geschiedenis over ons zal oordelen en dat wanneer deze donkere periode ten einde loopt er verantwoording zal moeten worden afgelegd.

Er zullen vragen komen die geen ruimte laten voor tweeslachtigheid of draaierij: waar was jij toen er lijken dreven in de Rio Grande? Wat zei jij toen deze president opschepte over het aanranden van vrouwen en andere mannen die zich daaraan schuldig maakten verdedigde? Wat was jouw reactie toen hij onder de nazi’s ook goede mensen zag? 

Wat heb jij gedaan? Wat heb jij gezegd? En voor mijn collega’s: wat hebben jullie geschreven?

Ik ben van plan om met mijn werk te zeggen dat ik nooit aan het wankelen ben gebracht, dat het voor mij nooit normaal is geworden, dat mijn hart evenzeer bloedde als mijn pen.

Wat ga jij zeggen?

_{Dit is een ingekorte versie van Charles M. Blows column in The New York Times. Vertaling: Leo Reijnen.}