Selçuk Öztürk: ‘Word ik hierna nog meer gehaat, of zal ik worden begrepen?’

Dit gesprek had wat voeten in de aarde. In april werd het eerste van een lange reeks verzoeken ingediend: kunnen we een interview doen over de omgangsvormen in het parlement? Pas vorige week stemde Selçuk Öztürk in: ‘Vanwege de vasthoudendheid.’ De afspraak is in het partijkantoor van Denk, een mooi, licht gebouw in ­Rotterdam. ‘Misschien is het toch goed een poging te ­wagen naar voren te brengen hoe ik het beleef’, zegt Öztürk. ‘In de hoop dat de journalist zonder toevoegingen mijn ervaringen opschrijft.’

Dat klinkt alsof u slechte ervaringen heeft met de media.

‘Met een deel van de media, heb ik geleerd te zeggen. Die nemen niet de moeite te ­vragen: waarom doe je dat? Wat doet dat met jóú?’

Wie op internet de woorden ‘Tweede Kamer’ intikt in combinatie met ‘ruzie’ of ‘conflict’ of ‘botsing’, komt bij Denk uit, en in het bijzonder bij u. Hoe komt dat?

‘Wie zorgt voor nieuws op Google? Jouw collega’s. Denk is een nieuwe partij die de gevestigde orde uitdaagt. Met nieuwe, frisse methoden en ideeën. Daar heeft de gevestigde orde, inclusief journalisten, last van. Die zien ons als een gevaar. De term ruzie wordt dan snel gebruikt, want mensen willen dat het blijft zoals het is.’

Valt de confrontatie die u telkens opzoekt onder die nieuwe methoden?

‘Wil je met drie zetels de gevestigde orde uitdagen, dan moet je iets doen. Baudet kwam met legerkleding de plenaire zaal in. Dat kun je erg vinden, maar hij geeft wel een signaal af: zorg voor onze militairen. Zo doen wij ook dingen. Daardoor zien ze mij als de stoute jongen. Laatst had de NRC de kop: ‘Öztürk is vooralsnog niet te beteugelen’. Dat zegt genoeg.’

Jullie gaan staan in de plenaire zaal, roepen als een ander aan het woord is.

‘Dat we staan is een protest, omdat wij als enige fractie niet aan een gangpad zitten, en dus niet snel bij de microfoon zijn. Dat roepen komt van het Engelse parlement, waar ik van hou. Het bruist, mensen op straat vinden dat leuk. Ons parlement is saai. Was Wilders er niet, dan was het nog saaier. Laten we kijken welke elementen van elders hier passen.

‘De emotie van de burger moet in de arena worden verwoord. Wilders heeft emotie en populisme naar het parlement gebracht. VVD en CDA nemen dat over. Als Tunahan Kuzu Arabisch spreekt, komt Baudet met Latijn. Denk is begonnen met filmpjes, nu doet zelfs de SGP het. Ook wij zijn een warm land aan het worden.’

U valt vaak individuele Kamerleden aan. Hoort dat daarbij?

‘Het is omgekeerd geworden: ik sta achter het katheder en er komt tien man op mij af. Omdat ik hen confronteer met hun schijnheilige verhaal. Nu is er een partij om rekening mee te houden als het over minderheden gaat.’

De Kamer nam vanwege Denk-filmpjes over het stemgedrag van Kamerleden met een migratie-achtergrond een motie aan waarin Kamerleden werden opgeroepen collega’s niet via sociale media te intimideren. Waarom richt Denk zijn aanvallen juist op hen?

‘Dat is niet waar. Het gebeurt zonder aanzien des persoons. Neem Dilan Yesilgöz, die tafeldame was bij PowNed en WNL. Dan bepleit ze later dat die omroepen in het bestel moeten blijven. Ik heb dat spel door en benoem dat, op een volkse manier: jij moet terugbetalen. Dat doe ik bij Thierry Aartsen, haar opvolger, op dezelfde manier.’

Onlangs nog liep een debat met Sadet Karabulut (SP), een ander Kamerlid met Turkse wortels, hoog op. U beschuldigde haar van steun aan een terroristische organisatie. Voorzitter Arib moest uw microfoon uitzetten.

‘Karabulut vraagt me, zoals al honderd keer is gebeurd: wat vindt u van de mensenrechten in Turkije? Denk past ervoor telkens neergezet te worden als de lange arm van Ankara. De voorzitter had moeten zeggen: mevrouw Karabulut, heeft u bewijzen? Doet ze niet.

‘Ik zeg vervolgens: u vraagt dat omdat u met terroristische organisaties als de PKK wilt samenwerken. Als de voorzitter mij vervolgens om bewijzen vraagt, is dat een dubbele maat. Ik ken Arib goed, ze doet dat bewust. Terwijl de bewijzen er zijn: Koopmans van de VVD heeft al eens een grote foto laten zien van Karabulut met PKK-vlaggen.’

U zou een klacht indienen tegen Arib, hoe staat het daarmee?

‘Die gaat deze week op de post. Ik wil mijn 1 minuut 22 seconden spreektijd terug.’

U hebt ook gezegd dat Wilders op weg is een Hitler te worden.

‘Ik hoor elke dag op straat dat mensen vinden dat er veel overeenkomsten tussen die twee zijn. Als parlementariër heb ik ook een waarschuwende rol.’

De straat is geen parlement.

‘Er is een politieke arena voor 17 miljoen mensen. Daar horen ook de mensen van de straat bij. Die straattaal verkondig ik.’

Moet het parlementaire debat in straattaal worden gevoerd?

‘Wilders spreekt straattaal. Die begint de begrotingsbehandeling met te zeggen dat Denk moet oprotten. De voorzitter laat het gaan. Ik zit zeven jaar in het parlement. Zeg mij eens, heb ik gescholden, heb ik iemand bedreigd?’

U maakt een filmpje als blijkt dat Arib een lift heeft gegeven aan Martin Bosma van de PVV. Waarom?

‘Daar zie je de hypocrisie: volgens de PVV mocht Arib geen Kamervoorzitter worden, want ze heeft een Marokkaans paspoort. Vervolgens zit Bosma achter in de auto bij Arib en bespreken ze van alles. Bosma wordt van belastingcenten naar huis gebracht.’

Het is ’s avonds laat, ze zitten samen in het dagelijks bestuur van de Kamer, hebben vast wat te bespreken. Hoe erg is dat?

‘Een beetje integer bestaat niet. Die dienstauto is voor het woon- werkverkeer van de voorzitter. Geen journalist vraagt de rittenoverzichten. Zou ze mij meenemen als ik in Amsterdam woonde? Ik denk het niet. Omdat ik kritisch ben. Bosma speelt toneel: eerst stemmen binnenhalen, dan samen roddelen. Hypocrisie.’

U verweet Machiel de Graaf van de PVV een fraudeur te zijn. Vanwaar die harde persoonlijke aanval?

‘Hij zit al tien jaar in de Kamer en herhaalt steeds dat moslims of Turken frauderen. Ik wilde hem de pijn van dat verwijt laten voelen. Ik had papieren bij me en zei: hier staat dat jij fraudeert, wat doet dat met je? Hij is een pester die niet beseft hoeveel pijn hij de ander doet. De PVV belt aan en rent hard weg. Ik bel bij hen aan, dat zijn ze niet gewend.

‘Als De Graaf vervolgens zegt: ik ga je najagen, je bent van mij, grijpt niemand in. Dat kan toch niet? Gevolg is dat de gemiddelde gek op straat denkt: ik mag Öztürk ook bedreigen. Ik heb aangifte moeten doen; binnenkort is daar in ­Almere een rechtszaak over.’

Waar zit het verschil tussen de methoden van PVV en Denk?

‘Wij zullen nooit gemeenschappen ­beschuldigen of groepen uitsluiten. We ­praten niet negatief over heilige boeken.’

De fotograaf belt aan, we moeten stoppen. Wat voor reacties zal dit interview oproepen, vraagt Öztürk nog. ‘Word ik hierna nog meer gehaat, of zal ik worden begrepen?’ ­