Ik wil als jongere niet toegeven aan de gedachte dat ik mijn lief niet zou mogen vastnemen op straat

Ik wil als jongere niet toegeven aan de gedachte dat ik mijn lief niet zou mogen vastnemen op straat, dat ik mij anders zou moeten gedragen of kleden omdat iemand anders dat liever niet zou zien. Dat ik mijn recht op liefde niet mag tonen ongeacht op wie ik val of wie ik ben. 

Ik besef dat veel van die mensen zich verzetten tegen wat onbekend voor hen is, of geen flauw benul hebben dat liefde gewoon liefde is, zonder meer. Ik ben me ervan bewust dat bepaalde kwetsbare situaties waar jongeren zich in bevinden, voor mezelf onbekend terrein zijn.

Ik weet minder wat jongeren in kansarmoede of jongeren met een conservatieve achtergrond meemaken. Daardoor kan ik onbewust ook een vooroordeel hebben. Mijn onwetendheid mag geen reden zijn om anderen te stigmatiseren. Laat dit net een voedingsbodem zijn om hen te leren kennen en mijn eigen vooroordelen van de baan te schuiven.

Vanuit mijn ervaring binnen scholenwerking ligt de kracht tot verandering in dialogen aangaan. Verandering brengt weerstand mee, en dat is de voedingsbodem voor gesprek. Vaak merken we dat jongeren nog met veel vragen en misvattingen zitten. Wij geven hen dan ook de ruimte om al die vragen te stellen, zonder oordeel. We vinden het belangrijk om met respect te luisteren naar ieders gedachte, ook al staat die tegenover de onze of vinden ze dat een brug te ver.

We roepen als organisatie op om bewust te worden van de positie waarin je verkeert wanneer je meeleest met krantenkoppen, artikels en de bijhorende commentaren. Het gevoel van onveiligheid bij LGBT+ -jongeren is nog steeds groot en het woord "homo" is een van de meest gebruikte scheldwoorden. Het klopt dat er nog steeds plaatsen zijn waar het niet aanvaard wordt om als koppel van gelijk geslacht elkaars hand vast te houden, in je kledij je vrouwelijkheid te tonen, enz. En die problemen dienen we aan te duiden.

Toch vinden we het gevaarlijk hoe er snel met de vinger wordt gewezen naar personen of groepen om de oorzaak te vinden, dan wel om systemen in vraag te stellen. Wij zijn er ons als organisatie erg van bewust dat onze werkwijze en thema voor sommige jongeren een drempel is of dat ze soms afkeer met zich meebrengen. 

Wij zien het als onze opdracht om met die jongeren in gesprek te gaan, in hun context waar zij zich veilig voelen. Niet enkel om samen met hen stil te staan bij hun denkwijzen. Ook wij blijven de vraag stellen hoe hun verhaal te verenigen is met het onze, en of onze aanpak wel toegankelijk is voor iedereen. Maar dat doe je niet met je smartphone of als commentaar onder een bericht. Dat doe je door de deur uit te stappen en op verkenning te gaan, op zoek naar elkaar.