De gelagkamer van hotel Van der Werff op Schiermonnikoog is het soort gelegenheid waar je in het buitenland altijd vergeefs naar zoekt. Zaterdagavond – het drinken op rekening was opgeschort vanwege de grote drukte. Ik bevond me in een mêlee van middelbare mensen die luidruchtig toenadering tot elkaar zochten. Ertussendoor zwierden mannen met hoge hoeden op. Soms blies een van hen op een fluit. Dat was het sein voor het café om in gezang uit te barsten. Aanvankelijk was het onverstaanbaar, maar langzaam gaf het lied zijn woorden prijs: ‘Ons Pinksterfeest gaat nooit verloren, knoop dat in je oren, van achter en van voren’. Het was, begreep ik, een strijdlied, hier werd iets verdedigd.
Buiten was een haan in een mand opgetakeld aan een paal van achttien meter hoog, een traditie waarvan de oorsprong verloren ging in de mist van de tijd. Dierenactivisten vonden het dierenmishandeling; omdat ze ongelijk hadden gekregen van de rechter waren ze naar het eiland gekomen om te demonstreren. Zij hadden ook een rijmpje verzonnen: ‘De Middeleeuwen zijn voorbij, laat de haan vrij’. Elkaar bestoken met abominabel rijm had nog iets koddigs, maar met de antipieten en blokkeerfriezen in het achterhoofd waren er voor de zekerheid tien extra agenten overgevaren vanuit Lauwersoog.
De haan was, zoals de traditie voorschreef, door jongemannen van het eiland gestolen bij een boer. Op die manier gaven ze vorm aan hun aangeboren toxic masculinity – met een diefstal, een ritueel en aansluitende dronkenschap. Zo werd, excusez le mot, het haantjesgedrag gekanaliseerd zonder dat er iets stuk ging of iemands eerbaarheid werd geschonden. We keken naar een dienstbaar ritueel om de kwellingen van de klieren te reguleren. Mooi met rust laten, zou je zeggen.
In Amsterdam kwamen die dag de Forum voor Democratie-jongeren bijeen. Meest jongemannen, overwegend blank. Testosteronbommen. Er werd stevig ingenomen, ze luisterden naar een versiercoach die meende dat het ‘nee’ van een vrouw eigenlijk ‘ja’ betekent maar dat ze haar benen niet geschoren heeft. (Vanwege mannen met zulke opvattingen gaan mijn dochters binnenkort op Krav Maga, om hun ‘nee’ met kruistrappen kracht bij te zetten wanneer Baudet-achtig tuig hun lichamelijke integriteit niet respecteert.) Tijdens de jongerenbijeenkomst van Forum werden journalisten geïntimideerd en gehinderd bij hun werk.
„Wij gaan onze beschaving redden van de ondergang”, zei JFVD-voorzitter Frederik Jansen op het podium. „Want wat hard lijkt voor sommigen, is noodzakelijk voor ons allemaal. We hebben doorzettingskracht nodig, discipline, overwinningsdrang, ja, zelfs overheersingsdrang.” Hier stond een verwende Bierkeller-agitator met de baard in de keel zijn giftige mannelijkheid te belijden met een biertje of wat teveel op. Zijn oproep tot hardheid en heerszucht deed sterk denken aan een dagboekaantekening van Adolf Hitler uit 1939, vlak voor de inval in Polen: ‘Sluit het hart tegen sympathie. Wrede actie. 80 miljoen mensen moeten hun recht krijgen. Hun bestaan moet veilig worden gesteld. De sterkste heeft het recht. De grootste hardheid.’ Toen Frederik Jansen ook nog het ‘verzwakte maatschappelijke lichaam’ opvoerde, een ander geliefd riedeltje uit het nationaal-socialistische repertoire, was wel duidelijk welke bacil die verzwakking had veroorzaakt: vrouwenemancipatie, minderheden, nieuwkomers en de corrupte elite met haar journalistieke knechten.
Uit het schuim van de collectieve triomfalistische dronkenschap dook partijcoryfee Annabel Nanninga op om te waarschuwen dat Forum-kiezers niet zitten te wachten op controversiële discussies maar op beter bestuur. Zo geradicaliseerd is Forum in korte tijd, dat een voormalige übertrol als Annabel Nanninga er inmiddels de rede vertegenwoordigt. Maar voor controversiële ideeën gedicteerd vanuit het scrotum waren de jongemannen nu juist gekomen –ze werden op hun wenken bediend.
Op Schiermonnikoog intussen keerde na het Pinksterweekeinde de rust terug. De activisten gingen terug naar het vasteland, de eilanders sliepen hun roes uit en de haan keerde in blakende gezondheid terug op aarde, waar hij zich onmiddellijk vergreep aan een kippetje wier nee hij als een ja verstond.