“Ik heb vier jaar lang geen bericht van ze gekregen en opeens kwam er weer contact”, zegt Klaas, opa van vijf kleinkinderen. De uitzending van Nieuwsuur gaat over kinderen en hun Nederlandse IS-ouders in kampen in Noord-Syrië. “Eén kleinkind heb ik zelfs nog nooit gezien”, zegt opa Klaas. Pianomuziek en foto’s uit betere tijden. Even verwacht ik Robert ten Brink in beeld met een vliegticket voor opa Klaas.
Ten Brink komt niet, maar het item boet niets aan drama in. Dochter, schoonzoon (gewond geraakt) en hun kinderen leven allemaal nog. Maar in de kampen is het heet en heersen ziekten en uitzichtloosheid. “Een verschrikkelijke omgeving, vooral voor de kinderen.”
Een vrouw die contact heeft met IS-moeders vertelt van stress en angst onder de vrouwen in de kampen. Bang om door anderen als afvallige gezien te worden, bang voor wraak en bang voor wat hun kinderen overkomen kan.
Grootvader Klaas spreekt tot de camera van Nieuwsuur: “Haal alsjeblieft onze kinderen op. De mogelijkheden en middelen zijn er.” De vrouw met de contacten spreekt tot het geweten van politici: “Ik zou het als politicus of regering niet voor mijn rekening willen nemen als er binnenkort in zo’n kamp heel veel mensen, onschuldige kinderen gaan sterven.”
Aan het eind van het item nog een vraag aan Justitie-minister Grapperhaus: “Moet Nederland niet veel meer vanuit zichzelf gaan helpen om die kinderen daar weg te halen?”
De uitzending van Nieuwsuur is een lange lobby voor het ophalen van kinderen met en zonder ouders. Dat die ouders oorlogsmisdaden hebben begaan of ondersteund – en dat juist dat repatriëring zo omstreden maakt – komt niet aan bod.
Inmiddels blijkt dat de Nederlandse overheid in het geheim twee weeskinderen van 2 en 4 jaar heeft opgehaald uit Noord-Syrië. Er zitten daar nóg twee wezen van een Nederlandse moeder. Zolang die geen IS-terreuropleiding genoten hebben (jongetjes vanaf 9 jaar kregen die opleiding) en zij goed opgevangen kunnen worden, zou ik die ook gaan halen.
Die kinderen gun je een nieuwe start van het leven. Ik gun dat al die kinderen.
Maar zo vanzelfsprekend oplossingen lijken wanneer het alleen om kinderen gaat, zo ingewikkeld wordt het als zij nog ouders hebben. En wat voor ouders!
Ik ken de schoonzoon van opa Klaas niet, maar hij heeft zijn Nederlandse vrouw en vier kinderen mee naar een oorlogsgebied genomen, om mee te vechten met een terreur- en moordmachine.
De VN heeft in Irak en Syrië honderden massagraven gevonden, die de club van de schoonzoon van opa Klaas gevuld heeft met tienduizenden onschuldige mensen. Met honderden tegelijk in koelen bloede vermoord, omdat ze de ‘verkeerde’ etnische of religieuze achtergrond hadden.
Massamoord, martelingen en de verkoop en verkrachting van yezidi-meisjes was de dagelijkse praktijk van de club van de schoonzoon van opa Klaas. Zijn dochter heeft dit alles op z’n minst ondersteund en zijn kleinkinderen heeft ze in levensgevaar gebracht. En zo zitten er nog 29 duizend van dit soort vaders en moeders in die kampen.
Nederland heeft geen enkele juridische verplichting IS-ouders of hun kinderen op te halen. De overheid was tegen hun vertrek. Ze zijn stiekem toch gegaan.
In de media zullen terreurdeskundigen, mensenrechtenadvocaten en politici pleiten voor het ophalen van meer kinderen én hun ouders.
Als het kabinet die lobby wil weerstaan en serieus van plan is de ouders buiten de deur te houden, moet het rap een manier vinden om met meer landen de Koerden te helpen bij de berechting van deze ouders voor wat zij anderen en hun kinderen hebben aangedaan.
Deze column werd eerder gepubliceerd op RTLZ.nl.
