Ik wil geen chemo meer, zei hij, dan staat het laatste deel van mijn leven in het teken van mijn ziekte (volkskrant.nl)

"‘Hij was jong, stond midden in het leven, dus wij dachten allemaal: is dat nou een verstandig besluit? Ik was nog in opleiding, de artsen om mij heen waren in rep en roer en opperden zelfs om een psychiater in te schakelen, om na te gaan of hij mogelijk depressief was, dus wilsonbekwaam."

Waaaat? Is iemand die depressief is, wilsonbekwaam? Allemachtig.

Wat wij onze kinderen moeten meegeven, is dat zij nooit ofte nimmer zich laten bekijken op geestelijke afwijkingen. Bij dwi e.d. krijgen ze steeds meer de neiging om dat te willen afdwingen. Niet doen!

En wij moeten hun voorvechters zijn in dezen. Nooit mag je recht op inkomen of werk afhangen van een verplicht opgelegde geestelijke keuring. En dat wordt al jaren WEL geeist.

Nog beter is het, zelf een psycholoog op te zoeken en er een aantal gesprekken mee te hebben, zodat als men begint dat je een bepaald label zou hebben omdat dat een instantie of bedrijf beter uitkomt, je al een tegensprekende mening in huis hebt.

Ze pikken je lichaam in, alsof het hun eigendom is, en nu ook al je geest?

@1

Daarom plaatste ik ook dit artikel. Het geeft de denkwijze weer van artsen. Net alsof de dood niet óók een optie is! Voor je het weet lig je in een dwangbuis en dat terwijl je alleen maar nog een paar maanden wilt om met je geliefden door te brengen en daarna fijn sterven….

Heel begrijpelijk als iemand stopt met alle behandelingen en gewoon nog even probeert te genieten van het leven zonder allerlei ellende van die behandelingen...

Waarom strijd je alleen tegen kanker als je behandeld wordt door een arts?
Er zijn legio mensen die hun voeding aanpassen en/of supplementen nemen.
Afhankelijk van de soort kanker en aangedane plek kun je er nog wel 10 jaar mee doorleven zonder chemo of bestraling..
Ze moeten mensen eens meer de regie laten over hoe ze willen leven..

Ik had laatst een neuroloog die me ervan betichte niet mee te willen werken omdat ik zijn medicatie niet wilde slikken en ook geen zenuwen wilde laten lamspuiten.
Fock op. Ik mag toch zeker nee zeggen?
Ik moet die troep slikken. Mijn lijf gaat eraan kapot.. ik raak eraan verslaafd.
Ik bepaal dus of ik dat wil.
Accepteer dat gewoon.

Ik heb het zelf bij mijn vader meegemaakt. Toen hij (terecht) besloot dat zijn situatie uitzichtloos was werd hij in het ziekenhuis onder druk gezet om toch verder te gaan met de zinloze symptoonbestrijding. Hij is daar terecht niet in meegegaan. Een week later overleed hij.

@3
Dan heb je het artikel van Marcel Levi (helaas) niet of maar half begrepen. Het gaat om en over een casus van ruim 25 geleden en deze is niet een op een te vertalen naar de tegenwoordige tijd.

https://www.nieuwskoerier.nl/news/475297-preventie-de-nieuwe-heilige-graal-voor-omgaan-met-geestesziekten

@7

Ik heb het wel degelijk begrepen. Mogelijk is er een omslag gaande in het denken van artsen.
En ook mijn ervaringen berusten in het verleden.

Maar het is ook heel wel mogelijk dat een dergelijke denkwijze nog volop aanwezig is.
Ik als patiënt heb altijd het laatste woord.

@7
'‘Hoe vaak lees je niet in overlijdensadvertenties dat een geliefde tot het laatst heeft gestreden. Is dat per se goed? Artsen staan in de behandelstand, we zijn opgeleid om te genezen. Soms redden we daar een mens mee, maar voor een grote groep is het geen zegen. '

daar de arts, bovenstaande, in de tegenwoordige tijd laat schrijven
kan ik het niet anders, dan met @9 eens zijn

@10

In feite doet een arts ook niet anders dan strijden. Ik heb dat zelf ook gezien bij stervende mensen. (en dat was zeker geen 25 jaar terug!) Persoonlijk ben ik van mening dat er geen strijd is, dus ook geen strijd tegen kanker. Je probeert mss wat dingetjes waarvan je denkt dat je beter af bent. Maar ten finale heeft ieder mens het recht om te zeggen tegen de dokter: „we stoppen er mee”. Niks mis met kalm en in gezelschap van geliefden de dood af te wachten. De dokter kan dan nog dienstbaar zijn om het resterende tijdje draaglijk te maken.

@9
Daarom bestaat er al een hele tijd zoiets als informed consent: https://www.knmg.nl/advies-richtlijnen/dossiers/informed-consent.htm

@11
terwijl ik dit typ, is een kennis bezig dood te gaan...op eigen initiatief
heeft prostaatkanker en weigert chemo

door het 'meelijden' met zijn broer en zuster (wel behandeld)
is hij van mening dat het 'zijn tijd' is en maakt er samen met zijn vrouw het beste van

@12

Dat zijn formaliteiten. Ik heb genoeg ervaring met kankerpatiënten om te weten dat zij gemakkelijk doen wat de arts zegt. Het doorlopen van een ziekte als kanker maakt de mens ook mentaal minder weerbaar. Een arts zal snel 'optimistisch’ spreken over kansen op herstel.

@12 uit link:

'Om rechtsgeldig toestemming te geven heeft de patiënt goede informatie nodig. Daarom moet een arts, alvorens toestemming te vragen, de patiënt eerst informatie geven over het voorgenomen onderzoek of de voorgestelde behandeling.'

'goede informatie' kan subjectief zijn
een arts is menselijk

@14 zie artikel

' Artsen staan in de behandelstand, we zijn opgeleid om te genezen.'

@13

Dat is een levenshouding welke mij wel bevalt. Aanvaarden dat het 'je tijd’ is.
Dat is ook heel persoonlijk, iedereen staat er verschillend in.
En ik wil het omgekeerde ook niet propageren.
Als iemand wil strijden, hou hem of haar dan niet tegen.

Zeker nu de oude dag nadert, aanvaard ik al dat het 'mijn tijd’ is zonder dat ik kanker heb.
Een mens moet ergens aan dood gaan uiteindelijk.
Dus zal ik -eventueel- duidelijkheid eisen van een arts.
Niet een paar jaar chemo en andere troep en dan toch nog dood gaan.
Dus het is een goede zaak als de artsen een andere mentaliteit overwegen wat het artikel lijkt te duidden.

@17

'Dus zal ik -eventueel- duidelijkheid eisen van een arts.'

naast de opinie van de desbetreffende arts (menselijk)
jezelf informeren en het eigen verstand/gevoel volgen

een mens heeft (aards gezien) één leven

** gebruiker verwijderd **

@19 Mijn broer wilde zelfs de dag voor zijn overlijden nog de zekerheid dat een nieuw longprobleem geen longontsteking was, maar een nieuwe uitzaaiing. Longontsteking was immers behandelbaar, dan had hij wellicht nog een paar dagen langer geleefd.

Het is de een voor de ander en ik denk dat je over iemands keuze niet kunt oordelen. Zolang degene die de keuze maakt dat maar zelf doet en niet opgedrongen krijgt. Ik heb voor iedereen die de regie houdt over zijn/haar stervensproces immense bewondering.

** gebruiker verwijderd **

@21
Of het ook altijd verstandig is om de hand vast te houden?: https://www.nu.nl/gezondheid/5910429/is-het-verstandig-om-de-hand-van-een-stervende-vast-te-houden.html

** gebruiker verwijderd **

@23

ben blij dat U vanuit oprechtheid reageert Kubusje
de band tussen U en Uw zuster is niet te plaatsen in een onpersoonlijke link

@22 Ik zie 'de hand vasthouden' in overdrachtelijke zin: ik houd van je, en het is goed zo. En er is geen deskundige die mij gaat vertellen dat ik iets anders moet denken.

@19

De hang naar het leven verschilt van persoon tot persoon. Het is dezelfde hang naar het eigen ik. Kennelijk kon je zus zichzelf los laten. Een kunst welke een mens al bij leven kan voltooien.

** gebruiker verwijderd **

@27

Ik ken jouw zus uiteraard niet, maar het is voorstelbaar dat het verdriet niet was om haar eigen dood, maar dat het was omdat ze jou/jullie moest gaan missen. Met betrekking tot de dood c.q. stervenden dienen we te beseffen dat wij als achterblijvers niet alleen iemand gaan missen. Andersom is het ook zo.

Enfin, voor mijzelf sprekend: de geliefden welke mij verlaten hebben, hebben mij niet daadwerkelijk verlaten. Zij leven in mij voort! Dat vind ik bijzonder en dat maakt ook dat mijn geloof in de dood tanende is.

** gebruiker verwijderd **

@27 . Alweer een jaar Kubus tjee. ..... Een troost dat je zulke mooie herinneringen aan haar hebt. Koesteren !

@29 . Ik denk dat het aanvaarden is. Eerst komt het verdriet, dan de strijdlust en uiteindelijk berusting. Tenminste dat is mijn ervaring met oa mijn vader.

@29

We beschikken allemaal over die kracht. Het probleem is alleen je eigen onzekerheid hieromtrent. Je bewondert je zus hier om. Maar in die bewondering zelf verschuilt ook je eigen twijfel hier over. En daar kun je jezelf in ontwikkelen. Niet van de ene op de andere dag, maar naarmate je ouder wordt. In de mens leeft angst voor de dood, dat is angst om niet te zijn. Het erkennen van die angst maakt krachten los waarvan je het bestaan niet kan vermoeden.

@32

'Het erkennen van die angst maakt krachten los waarvan je het bestaan niet kan vermoeden.'
'Zij leven in mij voort!'

alles is subjectief Dwaas...

mocht U 'ten dode' zijn, bied ik U een picknick aan (herhaling)

@33

Ik ben reeds gestorven, Grootmoeder….
Het enige wat er immers dood kan gaan is het subject.
Niet alles is subjectief, daar aan voorbij is ook nog 'wat’.
Sommigen noemen het liefde, anderen noemen het anders.

@34

'het subject' ziet U liever picknicken
op een kleedje met een rieten mand met voedsel

@35

Ok. Bedankt voor de uitnodiging

@36

deze stond jaren geleden al Dwaas

** gebruiker verwijderd **

@37

Maar het subject is dan ook nog niet 'ten dode’.

Ik was het niet vergeten, het was al op Ekudos meen ik me te herinneren.

@38

het is beter te schenken bij leven Kubus

** gebruiker verwijderd **

** gebruiker verwijderd **

@39

klopt!

heb geschreven dat, ondanks dat wij elkaar in de haren vlogen
ik er voor jou zou zijn...

@42

mijn moeder had haar sieraden verdeeld
doosje voor mijn zus...doosje voor mij

zij is wél aan de chemo gegaan...werd zieker en zieker
kon plas en poep niet ophouden

ik was amper negentien en net getrouwd
alles wetende dat er iemand moest zijn om 'de boel' op te vangen

** gebruiker verwijderd **

@45

toch ben ik waar ik ben Kubus!

en hoe en wat mijn leven geweest is...het maakt wie ik ben
heb daar zelf (bijna) innige vrede mee

** gebruiker verwijderd **

@45

woonde samen (ik studerende, met geldelijke input)
mijn schoonfamilie zag mij niet zitten...

was minderjarig...wel een gemeenschappelijke flat
(geen drie keer boven)

wist dat de verantwoording bij mij lag
daar heb ik op geanticipeerd

Alles is tijdelijk, ook het leven of beter gezegd dit leven.
Mensen zijn geïndoctrineerd met de dood als einde, maar is dat zo?
Daarom hangen mensen vaak meer aan de tijd van leven dan aan de kwaliteit van leven.
a. Als iemand bewust kiest voor geen chemotherapie, maar om het resterende kwalitatief door te brengen en hij sterft uiteindelijk.......want ieder sterft!
Dan is de reactie van de mensen; tja, maar hij wilde geen behandeling, dus beetje eigen schuld.
b. Maar als iemand met hetzelfde als in voorbeeld a, maar kiest voor chemo en na een lijdensweg van allerlei bijwerkingen, ziekten tgv verminderde weerstand uiteindelijk sterft....dan is de reactie van de mensen..." maar hij heeft er wel voor gevochten".

@42

Heel begrijpelijk je gevoelens Kubus ,misschien heeft je zus aangevoeld dat ze slecht nieuws kreeg wilde ze nog graag in haar goede doen het aan jullie geven vond ze het heel belangrijk. Voor jullie komt het heel anders over je moest eerst die klap nog opvangen en accepteren maar je zus was al een stap verder.