Zullen we Öztürk eens beschuldigen van massamoord?

Öztürk van Denk is trots op het feit dat zijn intelligentie beperkt is, zijn taalvermogen overtroffen wordt door een kind van drie, zijn gedrag aansluiting zoekt bij de handelswijze van middeleeuwse varkensboeren, en zijn politieke vermogen keer op keer zo licht van gewicht is dat als het in de Kamer een keer tocht, hij zich moet vasthouden om niet als een ballon vol lachgas door de ruimte te zweven.

Hij vindt zichzelf een voorbeeld.

Gisteren kreeg hij een aanvaring met de voorzitter van de Kamer, mevrouw Arib.

Khadija Arib is in alles het tegen­deel van Öztürk Luchtballon. Zij is beschaafd, heeft allure, is fanatiek in haar demo­cratische gezindheid, is geraffineerd in haar manier van leidinggeven en toont bij elk debat weer dat zij een stijl van goud heeft.

Öztürk – zie het filmpje  op YouTube – kon uiteraard niet tegen mevrouw Arib op en wist alleen te reageren met schofterigheid, waar hij, door zijn hufterige persoonlijkheid, eigenlijk niets aan kon doen.

Is hij echt een voorbeeld? Voor een urinoir misschien.

Waarom Öztürk zich zo horkerig gedroeg, moge duidelijk zijn. Eerst beschuldigde hij, volkomen ten onrechte, mevrouw Karabulut van de SP (die hem altijd al in haar zak steekt) ervan terreurorganisatie PKK te steunen, en vervolgens vroeg Arib hem voor die stelling bewijzen te leveren of anders zijn woorden terug te nemen.

Vernederd door twee... vrouwen! En wat voor vrouwen. Dat kon Öztürk (ons voorbeeld) niet verkroppen. Twee vrouwen die hem in het openbaar voor lul zetten, maar ja, die konden ook niet anders, want Öztürk is een eersteklas lul. Öztürk is een lul met een belletje dat elke keer rinkelt als hij het slachtoffer speelt, dus het rinkelt continu.

Het dieptepunt kwam toen Ons Voorbeeld tegen Arib zei dat hij een klacht ging indienen. Een klacht! Tegen Arib! Nadat hij eerst Karabulut had beschuldigd van steun aan een terreurorganisatie, waarna Arib vroeg dat te bewijzen. Ach ja, zullen we Öztürk eens beschuldigen van massamoord? Hoe zou hij dat vinden? In feite is dat de Öztürkmethode. Iemand zonder bewijs meteen beschuldigen van het ergste, en dan een klacht indienen tegen degene die hem vraagt dat te bewijzen. De officier van justitie zegt dat je schuldig bent, en dan dien je een klacht in tegen die officier!

Ach ja, lees de eerste regel van deze column nog maar eens.

Theodor Holman (1953) is columnist, schrijver, televisie- en radiomaker. Elke dag, uitgezonderd zondag, lees je hier zijn column. Lees al zijn columns terug in het archief.

Reageren? t.holman@parool.nl