Morgen wordt Marleen Bekker (41) niet wakker met een moederdagontbijtje op bed. Of een kindertekening. Marleen heeft – geheel tegen haar zin in – geen kinderen. En daarom doet ze op moederdag wat anders. Ze geeft een cabaretvoorstelling voor en over kinderloze vrouwen.
Een kind maken? Dat doen we gewoon effe, dacht Marleen Bekker op haar dertigste. Ze was vier jaar samen met haar vriend, en zag het wel zitten met hem. En hij met haar.
"Mijn moeder heeft drie kinderen, en bij haar was het alle drie de keren in één keer raak. Ik dacht dus: dit hebben we binnen een maand voor elkaar. Hoppa."
Paniek
Niet dus. Er volgde een huisartsenbezoek. En nog eentje. Daarna ziekenhuisbezoekjes, en daarna de uitslag. Slecht zaad. 'Kuttepluttefrutzaad', zo zal ze het later in haar voorstelling noemen. Maar toen nog niet. Toen was er niets dan verdriet en paniek. "Ik was er zo van overtuigd dat ik met het krijgen van een kindje, onvoorwaardelijke liefde kon regelen. En als dan dreigt dat dat kindje er niet komt, dan is dat heel zwaar."
Een worsteling. Zo noemt Marleen de tijd die daarna kwam. "We wilden het zo graag, dat we op het punt stonden om een ivf-behandeling te ondergaan. Tot een vriendin tegen me zei: 'Ik heb het gevoel dat het niet goed is voor jullie relatie, als jullie dit doorzetten'."
Marleen was woest. "Houd je bek, dacht ik. Maar ze had wél gelijk. De volgende ochtend vertelde ik mijn man dat we het niet gingen doen, want we konden er weleens samen aan ten onder gaan. We waren altijd al met z'n tweeën, nu zijn we met z'n tweeën en we zouden met z'n tweeën blijven."
Eenzaam
Maar het kostte tijd om dat te accepteren. "Ik heb me lang eenzaam gevoeld. Mijn vriendinnen, van wie de meesten wel kinderen hebben, begrepen me gelukkig wel. Ik had verdriet om iets dat er nooit geweest was."
Ook Marleens relatie met haar man stond onder druk. "Ik was woest op hem. Echt woest, omdat hij met ons tweetjes, zonder kind, verder wilde. Ik heb weleens gedacht: je maakt mijn droom kapot! Ja, dat was heftig. Voor ons allebei. We hebben één keer een gesprek gehad dat heel eng en moeilijk was, waaruit wel kwam: of we gaan ervoor of niet."
Rouwproces
Maar ze gingen ervoor. En het lukte. "We zijn gelukkig. We hebben wel hulp nodig gehad, en ik heb lang de tijd nodig gehad om te beseffen dat ik in een rouwproces zat. Pas toen kon ik het ondergaan."
Wat haar hielp, was haar gevoel in een cabaretvoorstelling stoppen. "Iedere keer als ik weer wat meemaakte, zoals een doktersbezoek, maakte ik een stukje van de voorstelling."
Cabaretvoorstelling
Het resultaat: Moederziel Marleen. Solo-cabaret, waarmee Marleen haar verdriet en de pijn te lijf gaat met humor. Harde humor. "Ik deins nergens voor terug. De hele wereld weet ook dat het aan mijn man ligt, maakt hem ook niets uit. Geen taboe meer over ongewenste kinderloosheid – wat ik trouwens een dramaterm vind, maar dat terzijde."
Marleen speelt de voorstelling morgen voor de zesde keer, in een theater in IJsselstein dat ze afhuurde. "Op een gegeven moment heb ik de sprong gewoon gewaagd." En ja, dat ze het op Moederdag doet, is geen toeval. Integendeel: ze zoekt de pijn op. "Want weet je? Die pijn is er toch wel op zo'n dag. Ik krijg geen ontbijtje, geen kindertekening, en het had me zo leuk geleken. Soms vroeg ik me weleens af op Moederdag: wat zou mijn kindje voor me hebben geknutseld?"
Draaglijker
Cabaret, op de planken staan: het is een manier om haar pijn 'te verdunnen'. En ze wil haar verhaal vertellen, omdat kinderloosheid niet alleen maar somber is. "Het is heel moeilijk en pijnlijk geweest, maar je gaat er niet dood aan. Als je wilt, kun je alsnog een heel waardevol en betekenisvol leven hebben."
Zo is Marleen nu zelfstandig ondernemer, en weet ze niet of ze die stap wel had durven wagen als ze kinderen had gehad. Ze geniet ook heel erg van het zomaar weg kunnen. Weekendje weg? Hop, spullen pakken, en weg.
"Laatst gingen we met vrienden naar het theater. Zij waren al helemaal uitgeleefd vóór we er waren, en naderhand moest de oppas gebeld worden met de vraag of hij nog iets langer wilde blijven. Dan kijken mijn man en ik elkaar aan zo van: wat fijn dat wij dit niet hebben."
Huis vol baby
Niet dat Marleen niet geniet van andermans kinderen. "Ik ga heel graag op kraamvisite, heerlijk, zo'n huis vol liefde en baby. Het scheelt heel erg dat ik lieve vriendinnen heb die mijn verdriet en gemis ook aandacht geven. Die zitten daar dan met een kersverse baby, en vragen dan aan mij: 'Vind je het moeilijk?' Dat is verlichtend."
Het is ook precies wat Marleen mensen – lotgenoten maar vooral de mensen om die lotgenoten heen – aanraadt: benoem het. "Na een van mijn voorstellingen kwam een nicht naar me toe, tranen in haar ogen: 'Nu snap ik pas wat jij hebt doorgemaakt'. Het feit dat het kindje er niet is, wil niet zeggen dat het verdriet er niet is."
