Het verkiezingsseizoen is begonnen. Als de voortekenen niet bedriegen, wordt het zeven maanden bakkeleien over hoe we de barbaren aan de poort zo goed mogelijk kunnen weren en Nederland zo zuiver mogelijk kunnen houden. Dat is al bijna twee decennia het favoriete gezelschapsspel dat in Nederland doorgaat voor politiek.

Neem Pauw. Pas een week in de lucht en we hebben Alan, de Turkse ‘terroristenlijst,’ de Gülen-beweging, Ajouad El Miloudi en Sylvana Simons van Denk alweer zien passeren — naast typische Hart van Nederland-onderwerpen als de leegloop bij de KNVB: lakmoes­proeven van vaderlandsliefde. Niets over Applegate, TTIP, achterblijvende koopkracht, de nakende populistische revolte, de crisis in het pensioenstelsel of de onverminderd schuldgedreven groei van de Nederlandse economie.

Niets over TTIP, achterblijvende koopkracht of de schuldgedreven groei van de Nederlandse economie

Rituele dans

Ik begrijp het wel. Als redactie laat je nu eenmaal je oren hangen naar de kijkersgunst. En als iets kijkers trekt, is het de rituele dans rond de al dan niet vermeende onverenigbaarheid van vreemde geurtjes en gewoontetjes met superieure vaderlandsche waarden. Zo vaak is dit dansje inmiddels vertoond dat iedereen expert is, tot Arabische citaten uit de koran door witte kaaskoppen op internet aan toe. En zo ritueel is het geworden dat de woede en verongelijktheid aan een half woord genoeg hebben om zich in al hun spierballerige brallerigheid te manifesteren; precies zoals een kaskraker uit Hollywood op de juiste emotionele knoppen drukt en je exact geeft wat was beloofd — what you see is what you get.

Media zijn de echokamer van politiek en publiek. Twee decennia van multiculturalismekritiek hebben een demos gecreëerd die de wereld alleen nog maar door een culturalistische bril kan bekijken: de media in Nederland zijn een cognitieve infrastructuur voor vreemdelingenhaat geworden. En die geculturaliseerde, vreemdelingenhatende demos is op zijn beurt het voornaamste alibi voor politiek en journalistiek geworden om de wereld te reduceren tot een eindeloze kralenketting van losse multiculturele kwestietjes: Zwarte Piet, vluchtelingen, vrouwenbesnijdenis, aszielzoekerscentra, hoofddoekjes, boerkini’s.

Het behoeft geen uitleg: de relevantie is meteen evident. Het kost geen inspanning: alle bewegingen zijn al bekend, alle argumenten al eindeloos beroerd en betast. En het vereist geen zoektocht: de redactiebestanden zitten vol met ‘experts’ van alle mogelijke gezindten die dit van ‘vakkundig’ commentaar kunnen voorzien of er een theatraal debat van kunnen maken. En datzelfde geldt voor de redacties: allemaal worden ze bevolkt door journalisten met culturalistische credentials. Verpakte hypotheken? Geen idee. Verpakte moslima’s? Now we’re talking!

Niet alleen betekent dit dat televisiejournalistiek steeds meer de viering van het bekende is geworden in plaats van de verrassing van het vreemde. Ook impliceert het dat de media onbedoeld de PVV in een comfortabel koetsje naar de zege zijn gaan dragen. Door het publieke debat vast te prikken op het benauwende perkje van identiteit, attitude en cultuur en alles wat dat impliceert, spelen journalisten Wilders namelijk op grootse wijze in de kaart. Laat er geen misverstand over bestaan: van dat speelveld kent Wilders de coördinaten als geen ander. En dus kunnen we ons verheugen op zeven maanden televisie die aloude multiculturele twistpunten opnieuw naar hun voorspelbare hoogtepunt gaat brengen en Wilders of zijn antithetische schaduw (veilingmeester Pechtold of personeelschef Rutte) de vrijwel onvermijdelijke verkiezingsoverwinning zal bezorgen.

Onderbouw bepaalt bovenbouw

In Wildersland kijkt nu eenmaal niemand verder dan zijn culturalistische neus lang is. Religie, geen economie; identiteit, geen belangen; individu, geen structuur. Dat er een relatie bestaat tussen een financieel stelsel dat het Westen in staat stelt het Zuiden onverminderd uit te persen (capital flowing uphill) en migratie van Zuid naar Noord aanjaagt, speelt in het vluchtelingendebat geen enkele rol. Dat de klimatologische effecten van onze productieketens medeverantwoordelijk zijn voor het Syrische drama evenmin. Inderdaad, onderbouw bepaalt bovenbouw. En inderdaad, culturalistisch fetisjisme onttrekt het aan het zicht.

Religie, geen economie; identiteit, geen belangen; individu, geen structuur

Noch dat die veelgeroemde vaderlandsche waarden bij nadere beschouwing geen spat waard blijken. Met een politieke kaste die de vermarkting van onderwijs en zorg heeft aangegrepen voor schaamteloze zelfverrijking; met politici die de Brexit opportunistisch gebruiken om Londense bankiers naar Nederland te lokken door erop te wijzen dat het bonusplafond alleen was bedoeld om kiezers een rad voor ogen te draaien; met een ministerie van Financiën dat fungeert als vijfde colonne voor grootzakelijke belastingontwijkers; met sociaaldemocraten die mede verantwoordelijk zijn voor de ontmanteling van de verzorgingsstaat in Zuid-Europa; met oud-eurocommissarissen die hun politieke integriteit voor een fooi verkopen aan Uber en Bank of America.

Ik bedoel: de barbaren zijn al lang binnen.