Ontvoeringspoging door Bossche tbs’er, begeleidster ontsnapt aan de dood: ‘Hij mag nooit meer vrij komen’

De rechtbank beslist donderdagmiddag over het lot van de tbs’er, die na 19 jaar behandeling op het punt stond terug te keren in de maatschappij. De officier van justitie was twee weken geleden, tijdens de behandeling van de strafzaak in de rechtbank van Zutphen, duidelijk in haar eis: ,,Deze man is een groot gevaar voor de maatschappij. Wat mij betreft komt hij nooit meer op vrije voeten.” 

Een jaar geleden zag de wereld voor V. er nog een stuk rooskleuriger uit. De in ‘s-Hertogenbosch geboren V. verblijft op de open afdeling van de Pompekliniek in Nijmegen en geniet veel vrijheid. Naar eigen zeggen heeft hij rust gevonden. Het lijkt een doorbraak: jarenlang stond hij immers te boek als een probleemgeval.

Al op zijn veertiende belandt V. in een ‘tehuis voor problematische jeugdigen’ en in de jaren tachtig van de vorige eeuw wordt hij meermaals veroordeeld voor heftige geweldsdelicten. In 1989 krijgt hij voor het eerst een tbs-maatregel opgelegd wegens zijn gewelddadigheden. Als V. aan het einde van de jaren negentig voorwaardelijk vrijkomt, gaat het direct weer mis: hij probeert zijn toenmalige begeleidster met veel geweld af te persen. Het betekent linea recta een terugkeer naar de tbs.

De laatste jaren daarvan brengt hij door in de Pompekliniek, waar hij tegen alle verwachtingen in opbloeit. De vooruitzichten waren immers behoorlijk somber. De reden: zijn begeleidster - een jonge, enthousiaste dertiger - weet precies de juiste snaar te raken. ,,Zij nam mij serieus", vertelt V. in de rechtszaal. ,,Ik begon haar te vertrouwen. Zij was open naar mij toe, waardoor ik mij steeds meer durfde open te stellen. Voor het eerst voelde ik dat ik weer een reden  had om te leven, om ergens mijn best voor de te doen.”

V. , klein van stuk en welbespraakt, gaat aan het werk in de groenvoorziening en maakt makkelijk vrienden binnen én buiten de kliniek. Al snel is ‘Corretje’ een bekend en geliefd figuur in de Pompekliniek. Het lijkt een kwestie van tijd voordat V. de definitieve stap terug naar de maatschappij maakt.

Toch zijn er ook dan al signalen dat iets aan de hand is. Zo maakt V. heimelijk foto's en video's van zijn begeleidster. Aan een mede-tbs’er biecht hij op verliefd op haar te zijn. Als de sociotherapeute vertelt een nieuwe baan te hebben gevonden en te vertrekken bij de Pompekliniek, knapt er iets bij hem. V. trekt zich steeds meer terug, contact met zijn nieuwe begeleider verloopt moeizaam. In de avond van 14 juni 2018 gaat het uiteindelijk mis.

V., die al zover in zijn tbs-traject zit dat hij zich ook buiten de kliniek vrij kan bewegen, ziet dat de sociotherapeute na een van haar laatste diensten in de auto stapt. Hij twijfelt geen seconde. Hij stapt in zijn eigen auto en besluit haar te volgen. Op de achterbank van zijn auto liggen duct tape, een geprepareerd touw met twee lussen aan de uiteinden, en een gloednieuw mes. 

De sociotherapeute merkt dat V. haar achtervolgt, en besluit te stoppen bij een parkeerplaats in de Nijmeegse wijk Malvert. V. stopt ook, stapt uit en gaat direct naar de auto van zijn begeleidster, waar hij plaats neemt op de achterbank. Hij grijpt de vrouw bij haar keel, pakt het mes en wil haar de auto uit trekken. De begeleidster begint luidkeels te schreeuwen. Een toevallige passant ziet het gebeuren en kijkt vertwijfeld naar het tafereel: is dit een stelletje wat ruzie heeft? Als hij hoort hoe de vrouw blijft schreeuwen, besluit hij toch maar de politie te bellen. V. beseft dat het een kwestie van tijd is voordat die zal arriveren, waarna hij het hazenpad kiest.