Michelle Obama windt Ziggo Dome om haar vinger

Voordat ze vanavond op het podium stapte, zijn er de anderen. De Nederlandse Menno bijvoorbeeld, die met vier anderen is uitgenodigd om op het podium te vertellen wat hij is en aan het worden is - becoming in het Engels, naar de boektitel van Michelles biografie. Daar staat een ‘proud boyfriend’, naast de hooglerares, de moslimactiviste, de werkende vrouw, de muzikante, de rolmodellen die ons land te bieden heeft.

En dan is ze er zelf. Nog voor Michelle Obama een woord heeft gezegd, is de zaal al plat. Daar zitten wel wat mannen, maar deze avond is er toch vooral voor al die vrouwen, die hier zoeken naar inspiratie van de vrouw die uit de South Side van Chicago kwam, zo goed kon leren dat ze op Princeton studeerde, jurist werd, Barack ontmoette en zo moeder en presidentsvrouw werd.

Nu is ze als een rockster, die niet alleen de staande ovatie krijgt. Sinds ze niet meer in het witte huis woont kan Michelle eindelijk zo open zijn als ze graag is. Toen paste het niet, draaide het om Barack, het presidentschap. Dat was soms lastig. ,,Ik weet niet goed hoe ik anders kan zijn dan open.”

Tegelijkertijd zijn deze optredens geen echte verrassing. De interviewster is een vaste die met haar meereist, die vraagt om een veel groter applaus dan ‘gisteren in Parijs’, waar Obama ook een ‘intimate conversation’ aanging. Maar de humor voelt niet ingestudeerd, als ze vertelt over de realiteit van haar relatie met Barack, de man die haar intens boos kon maken als hij zijn shirt weer niet op had gehangen. Ze deelt het anderen zodat ze weten dat het bij relaties hoort, net zoals problemen met kinderen krijgen.

Zo wil ze de wereld beter maken, boek voor boek, zaal voor zaal. Daar wordt meegeleefd, gelachen, geknikt. Soms vraagt ze zich af hoe het de andere donkere kinderen in haar klas op een basisschool in de South side is vergaan, die geen ouders hadden die opkwamen voor het onderwijs van hun kinderen, zoals die van haar.

Dat zij ze wel had, zorgde dat Michelle als kind kon groeien. ,,Ik was competitief, ik wilde excelleren, iets wat we vooral meisjes in deze maatschappij vaak af willen leren. Ik had ouders die het vuur brandend hielden, waar andere meisjes vaak te horen krijgen dat ze stiller moeten zijn, dat ze niet teveel in discussie moeten gaan, zich moeten gedragen.”

Daar is weer een daverend applaus. Er is waarschijnlijk geen vrouw in de zaal die zich in wat Obama zegt niet kan herkennen. En daarom horen ze het Michelle zo graag zeggen: ik kon het, ik kan het, worden wie ik wil zijn. Jullie ook.