Jullie Joden één pot nat – column Naomi Italiaander
Op verschillende trams in Amsterdam prijkt een reclame waarop een dame in bikini voor Israël adverteert, met daarop de slogan: ‘Tel Aviv, Jeruzalem. Twee zonnige steden. Een reis’. Op Facebook kom ik dezelfde advertentie tegen en daaronder staan dan minder aangename reacties: ‘kind moordenaars. Overal bloed. Israël is misselijk.’ Dit is slechts een van de vele reacties waarbij Israël als barbaars wordt neergezet.
Het lijkt wel alsof het vergrootglas waaronder Israël ligt met de dag inzoomt en de haat buitenproportionele en ongefundeerde vormen aanneemt. Het is zelfs zo erg, dat ik er in mijn vriendenkring, die ik zeer na aan het hart heb liggen, niet meer over kan spreken.
‘Als ik mijn vrienden vraag of China en Rusland mensenrechten schenden, dan is het antwoord altijd: ja. Hetzelfde antwoord krijg ik over Israël. Vervolgens vraag ik hoeveel resoluties er in 2018 door de VN tegen China, Rusland en Israël zijn aangenomen. Daar komt dan geen reactie op.
Het zijn er twintig tegen Israël en zes tegen de rest van de wereld, inclusief Rusland, China, Irak en ga zo maar door.
Vervolgens wordt het gesprek beëindigd omdat het allemaal zo ingewikkeld is. “Ik bemoei mij er niet mee”, krijg ik dan te horen. Dat ‘ik bemoei mij er niet mee’ schiet mij als derde generatie overlevende in het verkeerde keelgat. De andere kant opkijken, maar ondertussen de stelling van de sterkste kiezen; daar komt het op neer.
Ondertussen worden op de Albert Cuyp in Amsterdam een Israëlische vader en zijn zoon neergestoken. In het nieuws rept men geen woord over een terroristisch motief, waar blijkt dat een geradicaliseerde Egyptenaar dit op zijn geweten heeft. Eerder al nam het congres van GroenLinks een motie aan tegen het strafbaar stellen van BDS’ers (BDS is een internationale beweging voor Boycotacties, Desinvesteren en Sancties, in reactie op Israëlisch geweld).
Direct gevolg is dat je met een Palestijnse vlag op de Dam mag protesteren, maar dat je met een Israëlische vlag door de politie verwijderd wordt.
Waar is de Nederlandse democratie gebleven als het om Israël gaat?
De ideeën rondom Israël en het demoniseren ervan is niet slechts meer iets van ‘social media’, maar sijpelt langzaam door in ons dagelijks leven. Afgelopen week berichtte NU.nl dat dieren in een dierentuin in Gaza zwaar verwaarloosd zijn. En dit is wat men schreef: ‘De dieren leefden onder erbarmelijke omstandigheden in de dierentuin van Rafah, in het zuiden van de streek die al meer dan tien jaar wordt geïsoleerd door Israël’.
Israël heeft die dieren niet in erbarmelijke omstandigheden gebracht. Waarom zou je vermelden dat dit land ‘deze streek’ al tien jaar isoleert, terwijl dit geografisch onmogelijk is, aangezien het zuiden van de Gazastrook door Egypte wordt afgesloten?
Deze tekst is geschreven door een medewerker van NU.nl die geen enkel besef heeft van wat hij of zij hiermee aanricht.
Hoe zet je Israël neer en wat doet dit met de algehele opinie in Nederland?
Dat Nederland (en de wereld) polariseert en dat stellingen verharden moge duidelijk zijn.
Maar dat hiermee ook enige vorm van objectiviteit verdwijnt is een kwalijke zaak.
Het is bijna Pesach. Het Joodse volk viert de uittocht uit Egypte en de vrijheid die het daarmee terug kreeg. Vanuit de geschiedenis is duidelijk dat het een opgejaagd volk is. Deze antisemitische gevoelens zijn vanuit de samenleving altijd aanwezig, maar komen nu erg naar boven.
Hoe dit een halt toe te roepen, weet ik niet. Wellicht kan het door elkaar als wereldwijde Joodse gemeenschap onvoorwaardelijk te steunen?
Ondanks de reclame op de tram, die wat mij betreft geen recht doet aan de culturele en historische waarde van Israël, ben ik blij met dit uithangbord dat door Amsterdam rijdt.
Tegenwoordig zijn een Jood, een zionist en Israël een pot nat, dus kan ik er maar beter trots op zijn.
Chag sameach !
