Macron veroorzaakt vooral verdeeldheid, verblind door zijn destructieve ego
Hoe kan een zelfgeproclameerde verlosser die pretendeert Europa te zullen redden, toch een splijtzwam blijken te zijn? Deze vraag moeten heel wat Europese regeringsleiders zich hebben gesteld na het optreden van president Emmanuel Macron woensdag tijdens de Brexit-top in Brussel.
Feit is dat het Franse staatshoofd het bloed van menig deelnemers heeft doen kolken met zijn halsstarrige verzet tegen een lang brexit-uitstel. Juist op het moment dat de moegestreden Europeanen met een flink uitstel een rustpunt in de brexit-chaos dachten te hebben gevonden, ging Macron vol op het orgel. Pas in de kleine uren ging de obstinate Macron, die een ruime meerderheid van de lidstaten tegen zich kreeg, half door de knieën.
Maar volgens geruchten zijn er wel harde woorden tussen hem en Commissievoorzitter Juncker gevallen. Volgens het linkse dagblad Libération zei Angela Merkel van Macron ‘zijn manier van denken niet te kunnen begrijpen’. Zo praat je ook over verwende kinderen die de boel op stelten zetten. De krant Le Figaro vermoedde dat Macron zijn ‘De Gaulle-moment’ najaagde (De Gaulle blokkeerde de toetreding van de Britten tot de EEG in de jaren zestig) maar uiteindelijk volstrekt geïsoleerd raakte: ‘Macron heeft weinig vrienden gemaakt’.
Macron is meer de napoleontische huzaar die, sabel voorop, de vijand in mootjes wil hakken
Wat nu duidelijk is geworden, is dat Macron geen man is van compromissen zoeken, een essentieel onderdeel van de Europese overlegcultuur. Hij is meer de napoleontische huzaar die, sabel voorop, de vijand in mootjes wil hakken. Bewust van zijn uitzonderlijke talent, verliest hij zich regelmatig in narcistische arrogantie en autoritarisme.
En wie de Johan Cruijff van de mondiale politiek wil zijn moet, zoals de voetbalmeester deed, een permanent spanningsveld rond zijn persoon creëren.
Emmanuel Macron was amper tot president gekozen of hij rende in september 2017 naar de prestigieuze Sorbonne universiteit om zijn Europese visie in een ellenlange toespraak te ontvouwen. Juncker en de zijnen vielen bijna aan de voeten van deze verlosser die meer integratie beloofde op het moment dat velen de Brusselse bemoeizucht niet meer pruimde. De EU zei hij toen, ‘is te zwak, te traag en te ondoelmatig’.
Maar de Bonaparte die in de man huist, had vooral tot doel om, na Frankrijk, een Merkelloos Europa te veroveren. Zoals gezegd, gedijt Macron alleen in een spanningveld dat hij zelf heeft aangelegd. Met de brexit-kwestie en Groot-Brittannië dacht hij een repoussoir (iets lelijks dat je gebruikt om zelf gunstig over te komen) te hebben om de volgzame collega’s achter zich te krijgen. Hij had het mis en staat nu alleen.
In juni vorig jaar koos hij Hongarije en Italië als vijand: hun nationalisme was als ‘de opkomende lepra’. Twee maanden later zette hij een tandje bij tegen diezelfde ‘nationalistische’ lidstaten: “Ik zal niet toegeven aan hun discours van haat. Als ze in mij hun voornaamste opponent zien, dan hebben ze gelijk”. Maar wij, in Europa, wat moeten we in Macron zien? Een politicus, verblind door zijn destructieve ego, die vooral verdeeldheid veroorzaakt.
Drie keer per week werpt columnist Sylvain Ephimenco zijn blik op de actualiteit.
Lees ook:
Reconstructie: Hoe de brexit-top even dreigde te ontsporen, maar toch weer in harmonie eindigde
Macron staat niet helemaal alleen. Zeker vijf landen hebben ook een voorkeur voor een kort brexit-uitstel. Maar Macrons vastberaden stijl domineerde de vergadering.