Bokser Lucian de Nooijer (16) uit Vlissingen rekent af met pestkoppen: Ze dreven me tot wanhoop

,,Alle emotie kwam los. Niet alleen vreugde over de bekroning op een jaar keihard werken, maar ook opgekropt verdriet over mijn lagereschooljaren. Die pestkoppen dreven me tot wanhoop. Ik heb echt met een mes in mijn handen gestaan om er een eind aan te maken, maar ik heb het niet gedaan. Ik heb tegen mezelf gezegd: je laat je niet kennen, je laat je niet van school pesten, je gaat vechten. Fuck you, pestkoppen.” 

Lucian de Nooijer is nu zestien en 1.90 meter lang. Hij oogt breed, massief. Geen opgepompte spiermassa is het, maar 88 kilo vechtlust en reflexen. Dat was drie jaar geleden, toen De Nooijer ging trainen bij André Terweijden van Martial Arts Nederland (MAN) Academy in Vlissingen, wel anders. De Nooijer: ,,Ik was een schriel mannetje. Ze hadden me zo de grond in getrapt dat ik niet meer kon lachen en gebogen rondliep. Dat gaan we veranderen, zei André. Hij is allereerst met mijn ouders gaan praten, want als je zo intensief wil gaan trainen als ik, moet je omgeving je steunen. Ik kreeg een speciaal voedingsschema, met veel groenten, fruit, eiwitten en koolhydraten. En trainen, trainen, trainen. Alles met eigen lichaamsgewicht: jezelf optrekken, op je handen lopen, valtechnieken, grondvechten, trappen, worpen, klemmen. André was altijd bij me. Ging met de zee in om te zwemmen, ook als er harde wind stond en het ijskoud was, met een wetsuit aan. Hij heeft me gebracht waar ik nu ben.” 

Mixed martial arts (MMA), de vechtsport waarin Lucian getraind is, omvat elementen van worstelen, judo, karate, kungfu, kickboksen, thaiboksen, boksen en jiujitsu. Op de Youth Fighting League in Amsterdam, open voor acht- tot achttienjarigen, kwam hij zondag uit voor K1 (kickboksen) in de gewichtsklasse -90 kilo. Het was zijn eerste wedstrijd als vechtsporter en de eerste stap naar zijn droom: prof. ,,Ik ben eigenlijk MMA-vechter. Die kickbokswedstrijd was meer voor de lol. Over twee maanden, als ik zeventien ben, doe ik weer aan een K1-toernooi mee, maar dan kom ik uit in de categorie senioren.” 

Ook trainer André moest even een brok wegslikken toen zijn pupil de kampioensbelt om mocht hangen. André: ,,Hij heeft er keihard voor gewerkt. Maar het mooiste is dat hij nu weer met een rechte rug rondloopt. Hij kijkt mensen weer recht in de ogen, straalt zelfverzekerdheid uit. En terecht. Lucian is een vriendelijke jongen, totaal niet agressief, maar de tijd van wegduiken is ook voorbij.” 

De kampioensbelt is nu in Vlissingen. Niet bij Lucian, maar bij André. Lucian: ,,Ik heb hem aan mijn trainer gegeven. Als dank voor alles wat hij voor mij gedaan heeft. André heeft hem verdiend. Ik kan weer lachen. Hij heeft mij een ander mens gemaakt.”