De bedenkelijke wensen van Baudet

Zelf eens Statenlid van de provincie Zuid-Holland, voel ik me niettemin meer Leidenaar dan Zuid-Hollander. Over het algemeen zijn provincies niet ‘in’. Toch bleef 20 maart niet onopgemerkt. Het kabinet verloor in de Eerste Kamer zijn meerderheid en Thierry Baudet leverde een prestatie. Hoe hij handenschuddend en soms dansend veel mensen mobiliseerde voor zijn club – in Zuid-Holland zelfs met ‘t hoogste aantal zetels – maakte indruk. Zijn jongensachtige en ‘ik ken mijn klassieken’-uitstraling charmeerde. Prima, deze benutting van democratie.

Grote vraag is echter zijn ideologisch denken, inclusief zijn ideeën in de door tv uitgezonden overwinningsspeech. Dit temeer omdat in Europa, denk ook aan Brexit en de gele hesjes, populistisch onbehagen troef is, iets waar Baudet garen bij wist te spinnen. Een ‘nee-beweging’ lijkt dominant naast verwarring en tegenstellingen waardoor het zondebok-mechanisme, zelfs antisemitisme, weer floreert.

Behalve Nieuw Rechts is er gelukkig ook bevlogen engagement en vitale spiritualiteit in de samenleving. Baudet zit meer bij het eerste. Al voor hij politicus werd, toog hij naar Frankrijk om zijn dissertatie aan Holocaust-ontkenner Le Pen aan te bieden, van wie hij ook de omstreden term ‘boreale’ (=zuiver witte) samenleving schijnt te hebben overgenomen.

Even zorgelijk lijkt dat hij flirt met een zekere Taylor in de VS, die de superioriteit van het blanke ras bepleit. Politicoloog Sytze Faber (Friesch Dagblad) ziet bij Baudet een parallel met het nazisme, dat 90 jaar terug scoorde. Eveneens via verkiezingen, in ook een onzekere tijd en via de retoriek: “onze natie is in gevaar”. Toen niet door migratie, globalisering of EU, maar door ‘een internationaal complot onder joodse leiding’.

De parallel lijkt dat volgens Baudet nu onze natie en het witte ras in gevaar zijn, waarbij de bestuurderselite het vooral moet ontgelden. Opvallend is, hoe hij verder ook afgeeft op journalisten, wetenschap, onderwijs, kunst en architectuur. Ik schets graag ook positieve trends in Europa, bijvoorbeeld dat een progressieve vrouw met warme EU-gevoelens president van Slowakije werd en dat er nu een goed EU-debat gaande is, maar het is jammer dat Baudet de ‘nee-beweging’ heeft weten te versterken, mede omdat vele kiezers minder hebben doorzien welke bedenkelijke ideeën hij er op na houdt.

Naast PvdA, GroenLinks, ChristenUnie en D66, ligt vooral voor de partijen van het midden er nu de uitdaging met een authentiek ‘groot verhaal’ te komen, althans zo positief mogelijk en overtuigend oplossingsgericht, om een einde te helpen maken aan de nogal grote onvrede onder de mensen, hun ‘nee’ wat te helpen ombuigen naar ‘ja’. Wie weet lukt het.