Minder adoptie is goed nieuws
Het is een laagterecord: niet eerder kwamen er zo weinig buitenlandse adoptiekinderen naar Nederland als in 2018. Het waren er 156. Een jaar eerder: 210. Tien jaar eerder: 767. Vijftien jaar eerder: 1154.
De dalende trend is dus al een heel aantal jaren onmiskenbaar aan de gang. Dat geldt ook voor het aantal adoptieaanvragers. Vorig jaar werd ruim 350 keer gevraagd om toestemming om te adopteren. Tien jaar eerder werden er een kleine 1900 van zulke aanvragen gedaan. Nog een paar jaar eerder zelfs meer dan 3000.
Maar adoptie kent ook schaduwzijden. Het is een grote ingreep in het leven van een kind, zonder dat dat kind er zelf iets over te zeggen heeft.
Die voortgaande daling heeft een aantal oorzaken. Veranderende omstandigheden in landen waaruit in het verleden veel adoptiekinderen kwamen, bijvoorbeeld, waardoor het aanbod afneemt, en grotere slagingskansen bij vruchtbaarheidsbehandelingen, waardoor de vraag afneemt. Bij die afnemende vraag spelen waarschijnlijk ook de terugkerende berichten over frauduleuze adoptiepraktijken in het verleden een rol.
Identiteit
Elk kind heeft een thuis nodig, en waar dat thuis ontbreekt – omdat het kind is afgestaan, of omdat de biologische ouders niet meer leven, of omdat de medische zorg die een kind nodig heeft in het thuisland niet kan worden geboden – kan adoptie die erbarmelijke omstandigheden doorbreken en prachtige nieuwe perspectieven bieden. Er zijn volop voorbeelden aan te wijzen waarin adoptie heel goed uitpakt.
Maar adoptie kent ook schaduwzijden. Het is een grote ingreep in het leven van een kind, zonder dat dat kind er zelf iets over te zeggen heeft. Adoptiekinderen raken verwijderd van hun oorsprong. Dat kan later in hun leven tot belangrijke vragen over hun identiteit leiden. Ook daarvan zijn veel voorbeelden beschikbaar.
Belang van het kind
In het in de jaren negentig gesloten Haags Adoptieverdrag, dat door steeds meer landen is geratificeerd, staat het belang van het kind onomwonden voorop. De praktijk is niet zelden weerbarstig, maar in de loop van de afgelopen decennia zijn in veel landen de leefomstandigheden en ook de adoptiepraktijken verbeterd. In steeds meer landen is sprake van een goed functionerend stelsel van binnenlandse adoptie en pleegzorg. Dat is geheel in lijn met het Adoptieverdrag, dat interlandelijke adoptie als een ultieme maatregel beschouwt. Als een veilig thuis in het eigen land kan worden geboden, verdient dat altijd de voorkeur.
In dat licht bezien zijn de dalende adoptiecijfers goed nieuws. Het is slecht voorstelbaar dat adoptie ooit geheel zal verdwijnen. De adoptiepraktijk is er niet voor zichzelf en evenmin voor de vervulling van een kinderwens. Maar er zullen altijd kinderen zijn voor wie zonder adoptie geen veilig thuis te vinden is. Dan is adoptie inderdaad in het belang van het kind.
Lees ook:
Het aantal adopties uit het buitenland loopt gestaag terug
Het aantal adoptiekinderen uit het buitenland dat in Nederland een thuis vindt, is in een paar jaar gehalveerd en blijft dalen. Net als het aantal wensouders.
‘Ik ben een weggeefkind.’ Over de gevolgen van een adoptie
Vorig jaar zomer publiceerde schrijver en dichter Eke Mannink haar debuutroman ‘Zo stroom ik van je over’, over de gevolgen van een adoptie. Die van haarzelf, welteverstaan. De bedoeling was een punt te zetten achter een lang verhaal, het werd een nieuw begin.
Het commentaar is de mening van Trouw, verwoord door leden van de hoofdredactie en senior redacteuren. Meer commentaren leest u op trouw.nl/commentaar.