Rond 60 procent van de vergunninghouders ‘die hiertoe in staat is’ is de afgelopen twee jaar begeleid naar (betaald) werk, onderwijs of een vorm van vrijwilligerswerk of een werkervaringsplek naast hun inburgeringstraject. Door een gebrek aan nazorg is 41 procent van de nieuwkomers die werk kreeg daar weer mee gestopt en vorig jaar 42 procent.
Volgens een rapportage over het Programma Vluchtelingen dat het college naat de raad heeft gestuurd is die uitval vooral het gevolg van onderschatte hindernissen: er is met name ingezet op de begeleiding van mensen met een in potentie kleine afstand tot de arbeidsmarkt, die echter in de praktijk bleken aan te lopen tegen opduikende medische problemen, andere verwachtingen van het werk en taalproblemen. Deze groep blijkt langer dan vooraf werd ingeschat intensieve aandacht en nazorg nodig te hebben, aldus het rapport. Voor dit jaar werkt Werkom aan de doorontwikkeling van het begeleidingsproces voor vergunninghouders. Het jongerenloket heeft bovendien een extra jobhunter aangetrokken om het aantal werkenden omhoog te krijgen.
Obstakels
Vergunninghouders die in Zaanstad gaan wonen krijgen al in het AZC aandacht van de gemeente, maar de problemen met taalscholen en ‘de lastige combinatie van inburgering en participatie’ zorgen ervoor zorgen dat participeren toch niet voor alle vergunninghouders even haalbaar is. ‘Daarnaast blijft de eerste tijd in een nieuwe gemeente voor vergunninghouders erg uitdagend, vooral als er (geestelijke) gezondheidsproblemen in het spel zijn, er een gezinshereniging bijkomt en de situatie in het thuisland nog onrustig en onzeker is.’ De afgelopen twee jaar hebben de gemeente geleerd dat intensieve begeleiding noodzakelijk is, maar daarvoor ontbreekt zowel geld als mankracht.
Eerdere zorgverwijzing
Sinds er naast participatie ook aandacht is gekomen voor de (geestelijke) gezondheid van statushouders is gebleken dat daar de nodige problemen spelen die daarvoor onderbelicht bleven. ’In de komende jaren wordt de uitdaging om (geestelijke) gezondheidsproblemen eerder te signaleren en de toeleiding naar passende zorg te verbeteren.’
