Wat is de zin van de diagnose dementie als er geen behandeling is? (trouw.nl)

Zodat je zeker weet dat je niks anders hebt waar wel iets aan te doen is. Zoals bijv vochttekort.
Een veel voorkomend euvel bij ouderen die slecht ter been zijn. Die drinken minder zodat ze niet zo vaak hoeven opstaan voor de wc.
Vochttekort geeft soortgelijke symptomen als dementie..

We kunnen ons natuurlijk ook afvragen waarom überhaupt naar de dokter gaan.
Dood gaan we uiteindelijk toch. Bestaat ook geen behandeling tegen.

Scheelt wel heeeeeel veel geld voor de zorgverzekeraars.

@1 maar ook gewoon om je, en dan met name de omgeving, voor te kunnen bereiden op wat komen gaat. En dat is nog moeilijk genoeg.

Helaas wordt de term dementie ook gebruikt om van die lastige moeder, vader of schoonmoeder af te komen door familie.
En uiteraard door de woningstichting om weer een leuk groot huis te claimen voor grote importgezinnen

@2 klopt ++++

Omdat je misschien wil weten hoe snel het gaat? Omdat demente mensen vaak een gevaar worden voor zichzelf en anderen door psychoses die ermee gepaard gaan. Omdat demente mensen vaak slecht eten en drinken en daarmee nog sneller aftakelen. Enz, enz, enz.

'Waarom zou je nog naar de huisarts en het ziekenhuis gaan om te laten controleren of je aan die ziekte lijdt? ...'

omgeving...plus eventuele WMO ondersteuning

ga er maar aanstaan, iemand met dementie/alzheimer/nah alleen te verzorgen
participeren is één...totdat de verzorger met ernstige klachten komt te zitten...

@3 de tijd dat je van een lastige moeder, vader of schoonmoeder af kon komen door te roepen dat de persoon dement is, is allang voorbij hoor. Zelfs als er een heel dik dossier ligt van jaren met diverse bevestigde diagnoses blijft het nog lastig iemand het huis uit te krijgen en al helemaal voor een woningbouwvereniging. Het moet echt de spuigaten uit lopen voor men iemand nog het verpleeghuis in krijgt.

Harder kon de spijker niet op de kop worden geslagen:

1e De diagnose kan inderdaad (iets) eerder worden gesteld, en ook nog eens fysiek beter zichtbaar worden gemaakt via scans,
Zelfs kan men binnen enkele jaren wellicht al voorspellen… Of we daarmee blij moeten zijn?? De onderzoeksprogressie sinds jaren zeventig van ondermeer Prof Scheltens van de VU en duizenden anderen wereldwijd is letterlijk 0. Ik ben enigszins bekend met geriatrisch onderzoek waar altijd zichtbaar wordt dat de patient 'inderdaad' achteruitgaat, dat de cognitieve functies 'inderdaad' teruglopen. Goh, wie zou dat hebben verwacht… Ooit een genezen(de) Alzheimerpatient ergens tegengekomen?

2e 'Ach, ze weten het immers zelf niet meer, dus...'
Nee, maar reken maar dat ze gevoel hebben; sommigen hebben kinderlijk plezier, maar de meesten die ik in instellingen kende huilden van diep verdriet en desorientatie. Noem het een vegetatieve reactive, maar zo zeker ben ik daar niet van.

3e Levensstijl heeft invloed? Blame the victim?? Marginaal, if any!
Ook daarnaar is al veelvuldig onderzoek verricht, immers, zowel longitudinaal sociaal-geriatrisch als pathologisch, onder groepen met exact dezelfde levensstijl (kloosters met strenge leefregels voor alle ingetredenen!).

4e Veelbelovende medicatie? Ja, in laboratoria, bij dieren, al tientallen jaren, weet men ieder jaar weer een 'doorbraak' te melden, maar intussen is de significantie bij mensen: letterlijk 0;

Nooit zal ik oordelen over anderen; maar mag, ik heel alsjeblieft, dan toch beslissen over mijzelf EN bovendien het leven beeindigen in een stadium dat ik nog voldoende wilsbekwaam ben? Want ook is mij bekend dat vaak wordt gewacht… totdat de patient zichzelf niet meer KAN uitdrukken, zijn/haar wens niet meer KAN herhalen. Waarna hetgeen volgr onomkeerbaar en onherroepelijk is.

Heb medelijden met diegenen die niet willen lijden...

@8 kortom u zou toch wel de diagnose willen hebben...........

En ja het kan eerder alleen dan moet de persoon dat ook wel willen en zolang iemand zelf ontkent iets te mankeren krijg je ze niet naar de dokter en kan er geen diagnose worden gesteld.
Gemiddeld is het proces al 8 jaar aan de gang voor er een diagnose wordt gesteld.

@9 Volmondig: ja! Voor MIJ geldt: face the music, ziekte is immers nooit verwijtbaar, en dus geen schande, de diagnose biedt (enige) helderheid, ook voor naasten en het biedt de kans voorbereidingen te treffen. Ik zou verschrikelijk huilen, maar vroeger of later kom je er hoe dan ook achter, wanneer verwarring en lucidum intervallum elkaar afwisselen.

@10 goed dan begrijpen wij elkaar alleen als je wacht tot de persoon zelf het in de gaten krijgt is er al heel veel gebeurd en is er al heel veel kapot en dan nog zijn er die het altijd zullen ontkennen.

@11 Correct, ook dat heb ik van nabij gezien. 'The last to know' persoon is niet zelden de patient... Het is zo al erg genoeg...

@9 De persoon zelf absoluut niet van zichzelf dat deze dement is. Ze denken doorgaans van zichzelf dat ze hooguit wat vergeetachtig zijn en dat dit een normaal onderdeel is van het ouder worden. De diagnose is dus meer voor de omgeving/familie bedoeld en om aanspraak te kunnen maken op zorg of WMO ondersteuning.

@13 zelfs al weten ze de naam van hun kinderen niet meer zijn er nog die alles ontkennen.
Zie het van dichtbij, hoe iemand eigenlijk niets meer weet alleen dat hij ooit zelf dokter was komt nog af en toe boven. En op die momenten is er totaal niets met deze persoon te beginnen want wie zijn dan al die mensen die hem eens zullen vertellen wat hij moet.......

@13 Komt idd vaak voor. Zeker in de zeer beangstigende aanvangsfase. Maar... velen onder ons kennen inmiddels de klassieke kentekenen. De opdracht een klok tee tekenen met cijfers laat vaak een weergave van 1-12 in de rechterhelft zien, met een aantal cijfers buiten de cirkel. En zo zijn er nog een paar. 'Ik mis mijzelf' van Lisa Genova is een schrijnende roman, geschreven door een vrouw die zelf in het veld beroepshalve onderzoek doet, en haar gefingeerde personage (een vrouwelijke hoogleraar van begin 50) met idd ontkenningsfase. opvoert. Zeer geloofwaardig.

@14 Een collega had ook een demente moeder in het verpleeghuis. Die vroeg aan haar zoon waarom de deur op slot zat. Die collega was zo tactisch om te antwoorden: anders loopt die mevrouw (andere demente) weg en raakt verdwaald. De moeder begreep het.
Maw: ze zien de dementie wel bij anderen maar niet bij zichzelf. Een demente moet je dus nooit als dement of vergeetachtig persoon aanspreken want dan heb je ruzie. Het heeft dan ook absoluut geen zin om een discussie te beginnen omdat zo'n demente de dingen zich verkeerd herinnert: geef ze gewoon altijd gelijk!

@16 Heel herkenbaar! En inderdaad 'meebuigen' met patient biedt vaak een beetje rust.

@13 : Niet iedereen zal het doen, maar aangezien je tegenwoordig zoveel over Alzheimer op jonge leeftijd leest, lijkt het me toch dat je op een bepaald moment je jezelf gaat afvragen waarom je 'rare' dingen doet. Zeker in het begin zul je je ervan bewust zijn dat sommige handelingen - zoals iets op een rare plek neerzetten - afwijkend zijn. Althans, dat doe ik.

@18 ja maar niet iedereen ziet dat bij zichzelf.
Veel kunnen heel handig voor zichzelf een reden bedenken waarom ze iets op een rare plak neerzetten.

@17 dat meebuigen gaat natuurlijk ook maar tot een bepaald punt.
Kijk als de persoon die ik ken een washand over zijn sok aandoet en daar mee rondloopt ach laat maar maar deze meneer weet niet meer wat een wc is en dus ook niet meer waar je die voor gebruikt dan zul je toch iets moeten en dan is meebuigen geen optie meer.

Wat zou het voor zin hebben om helemaal geen diagnose te stellen?
Hoe weet je dan dat je klachten door dementie komen?

"Sorry meneer, u bent vergeetachtig, dus we gaan geen diagnose stellen. Maar geen nood, over een uurtje bent u dat toch alweer vergeten!"

He verdorie nou moet ik het artikel nog gaan lezen ook!

@21 Hahaha

Lijkt me verschrikkelijk dementie , maar als je als dat geval hier boven ook nog jonge kinderen hebt , moet er zelf niet aan denken.

Komt een vent bij de dokter. "Dokter, ik heb de laatste tijd zo'n last van vergeetachtigheid". Zegt de dokter: "Hoe lang heeft u dat al?". Zegt die die vent: "Wat?".

@19 : Er zijn natuurlijk meer signalen die je best wel bij je zelf kunt opmerken en waarvoor je een reden kunt bedenken. Is denk ik een kwestie van de waarheid niet onder ogen willen zien maar juist in het begin moet je dat laatste doen. Je kunt jezelf toch (laten) testen. Beter om te weten wat je te wachten staat, zodat je bijvoorbeeld bijtijds een wilsbeschikking laat opmaken.

@24 : Je maakt me weer aan lachen

Ik vind het kwalijk dat sinds enige tijd huisartsen, zonder dat te melden, mensen vragen stellen om te testen of ze dement zijn, en als er eenmaal een seintje in die richting is gegeven, zit de persoon in kwestie shocking klem en is de eigen zeggenschap al kwijt. Het risico op misbruik van de machteloosheid van de persoon is levensgroot. En de angst en het leed van de persoon als die snapt wat er gebeurt, omdat diegene niet dement IS, maar wat afgeleid door stress bijvoorbeeld.

Ik vind dat je mensen die diagnose niet te snel mag geven, tenzij inderdaad door middel van MRI is aangetoond dat het waar is, vanwege het bovenstaande.

Kan die schrijver dat dan niet bedenken? Gezondheidszorg bestaat uit helen, genezen, verlossen en verplegen.

@27 een diagnose dement kan nooit zomaar gegeven worden en al helemaal niet door de huisarts.
En ja raakt al helemaal geen zeggenschap kwijt zelfs niet na een juiste diagnose.

@27
Dr. Wendel! Je hebt er ongetwijfeld voor doorgeleerd.